Keroppi heeft een rotdag

Iedereen kent ze wel, die dagen waarvan je achteraf denkt: "als ik in mijn bed was blijven liggen had ik een veel leukere dag gehad". Nou zo'n dag beleefde ik vandaag.

Het begon eigenlijk heel gewoon, op de fiets vertrok ik naar mijn vakantiebaantje (kassamiepen bij de Gamma, zoals de trouwe lezer weet ). Okee de weg was onderweg vier keer opgebroken en natuurlijk had ik wind tegen. Maar als je bij deze factoren al gaat besluiten een dag een rot dag te noemen dan kun je in dit land gelijk aan de anti-depressiva.
Als ik de paar minuten voor werktijd wil doorbrengen in de kantine, moet ik me door een dik gordijn van rook heenworstelen. Maar wederom, dit maak ik elke dag mee, en kan ik niet rekenen tot een 'rot dag factor'. Nee de echte problemen kwamen hierna pas.

Na nog geen 15 minuten weigerde mijn lopende band, ik deed verwoede pogingen om het ding weer aan de praat te krijgen maar werken bij de Gamma zorgt er helaas niet gelijk voor dat je technisch bent. Na een diepe zucht besloot ik maar 1 van mijn bazen te bellen. In plaats van mij even de helpende hand te bieden gebood meneer dat ik maar naar kassa 3 moest verhuizen. En kassa 3 is De Gevreesde Kassa!
Weggestopt in een hoekje, klanten kunnen met moeite hun kar erlangs manouvreren, een beeldscherm dat zo slecht is dat je acuut hoofdpijn krijgt en bovenal, geen telefoon. Klinkt misschien raar, maar als je daar achter zo'n kassa zit is die telefoon toch wel het contact middel met de rest van het personeel.
Niet de meest leuke plek om 8 uur lang door te brengen, maar goed, het kan altijd nog erger.

Om het volgende probleem te begrijpen zal ik even de situatie uitleggen. We hebben 3 'kassabloken', waarin elke cassiere (m/v) z'n persoonlijke kassalade kan schuiven. Het is dus niet mogenlijk met 2 mensen een kassa te delen. Standaard zijn er 2 kassa's 'ingeschakeld', wat wil zeggen dat een cassiere er haar (zorgvuldig getelde ) geldla geschoven heeft. 1 persoon zit continu achter de kassa, de andere springt bij als het druk is of neemt het over wanneer de ander pauze heeft.

Deze dag was het de bedoeling dat ik continu achter de kassa zou zitten, maar om 12.00 zag ik uit een ooghoek mijn 'back-up' haar geldla uit de kassa sjouwen. En haar opvolgster zou pas om 13.15 komen. "Och," dacht ik nog "een dik uurtje kom ik wel alleen door". Niets was minder waar…

Door wat kleine probleempjes (barcodes die ontbraken of weigerden, klanten met uitgebreide verhalen) begon de rij uit te dijen van gemiddeld 2 naar 5 mensen. "Even doorwerken, dan is die rij zo weer weg", pepte ik mezelf op en zette mijn tandjes alvast stevig op elkaar. Ondertussen begonnen bakjes voor 10 en 20 eurocent toch wel erg leeg te raken. Normaal geen probleem, even bellen naar de administratie en je hebt zo weer nieuw wisselgeld. Maar als je bij De Gevreesde Kassa zit, en dus geen telefoon hebt, is het een stukje gecompliceerder.
Terwijl ik naar kassa 2 rende om daar te bellen zag ik dat de gemiddelde wachttijd al was opgelopen tot 8 mensen. Nou en dan beginnen ze al zachtjes te mopperen hoor.
De administratie gaf geen gehoor en lichtelijk wanhopig rende ik weer naar mijn kassa terug. Bij elke contant betaalde transactie moest ik steeds met een bedelende blik vragen "Heeft u er missschien 10/20/30 cent erbij". De rij was ondertussen gegroeid tot 15 man en ik deed mijn uiterste best om zo snel mogenlijk te werken. Net toen ik ruim 3 kwartier op vol vermogen aan het kassa draaien (ja we gooien even een vakterm tussendoor) was, en de honger zich van mijn buikje meester maakte, kwam Het Grote Onheil eraan. En Het Grote Onheil heeft altijd de vorm van een mopperende klant.

Meneer had 6 blikjes butaangas op mijn lopende band gezet. Deze waren in de aanbieding voor 4,50. Om 1 of andere redenen sloeg mijn kassa een veel hoger bedrag aan, terwijl het 's ochtends goed ging. Had deze man een groter formaat te pakken? Deed ik iets fout? Snel bladerde ik door de folder om na te zoeken of hij het juiste produkt te pakken had. Nergens zag ik die rotkreng dingen staan! Ik bladerde een tweede keer en weer kon ik ze nergens vinden. En dat terwijl ik zeker wist dat ze in die folder moesten staan.
Gefrustreerd begon ik op kassaknopjes als "prijscorrectie" "verval artikel" en "prijs" te meppen. Uiteindelijk kwam ik op het benodigde bedrag uit en kon verder met de volgende klant.

Honger… stress door de inmense werkdruk… bloed dat kookte als een zee van lava en klanten die bedelden om een extra kassa ('meneer, als dat zou kunnen") maakte dat ik het liefst op zou staan en buiten even een hap frisse lucht zou gaan halen. Maar ik vermande me en werkte NOG harder door. En toen, na bijna een uur onder druk gewerkt te hebben kwam het breekpunt. Een vriendelijke klant (en de klant erna) zagen dat ik het niet meer trok en maakte een vriendelijke opmerking in de trant van "Laat je niet gek maken meid". *Bang* tranen schoten in mijn ogen, mijn lip begon te bibberen en mijn stem erbij. Ik beet op mijn lip en bracht zo goed en kwaad als het kon: "dat is dan 45,68" uit. De klant zag de tranen in mijn ogen parelen en zei: "Niet huilen meisje" wat mijn stem alleen nog maar meer deed bibberen. Na 5 klanten had ik me eindelijk hersteld en zag ik gelukkig mijn nieuwe back-up aankomen sloffen.

Toen de klanten redelijk weggewerkt waren wilde ik maar 1 ding: eten en even naar buiten. Maar mijn kassacollega had even meer oog voor zichzelf. Ze blaatte wat tegen mij aan over de tuinverlichting die ze zou aanschaffen voor haar vriendin, die zou ze wel even in de winkel apart gaan zetten. Ik kon alleen maar denken "grrrrr ik wil weg van die kassa, snap je dat dan niet!" maar ze bleef zich nog een kwartier lang bezighouden met allerlei klusjes (portomonee uit de auto halen, naar de wc). Toen ik toen eindelijk mocht gaan eten was de kantine compleet verlaten.

Hee een cup-a-soup automaat, dat die me nooit eerder is opgevallen. Lekker zeg, warme soep kan ik wel gebruiken, sprak ik tegen mezelf. Geen logica in het apparaat vindend, kantelde ik iets (wat ik dacht dat de bedoeling was) naar voren.
Het volgende moment klapte de voorkant uit de automaat (oh zo moet je dus smaken in dat ding verwisselen) en viel er zowel kokend water als poeder soep over mij heen.
Mezelf en de vloer schoonboenend, slaakte ik de zoveelste diepe zucht.

Nog maar 4 uur te gaan…