Keroppi gaat solliciteren

De dag nadat ik me bij weer een ander uitzendbureau had ingeschreven werd ik 's ochtends vroeg al uit m'n bed gebeld (op m'n mobiel, maar dat is vanzelfsprekend).
Ik mocht gaan solliciteren als treinstewardess.

Het vrolijke schepsel aan de andere kant van de lijn moet gevoeld hebben dat ik geen idee had wat nou weer een treinstewardess was want ze begon gelijk uit te leggen wat deze taak zou inhouden. Treinstewardess is dus niet, zoals ik eerst dacht, het nieuwste eufemisme van de NS voor passagiersboksbal. Nee het is de persoon die met het karretje vol gevulde koeken en kleffe broodjes zich door de menigte van passagiers heenwerkt.
Nou dat leek me wel een leuk baantje, je maakt wat mee en het staat wel leuk op mijn "gekke vakantiebaantjes" lijstje. Dus ik vertelde dat ik wel 'op gesprek' wilde.

En zo vertrok ik (per trein ) naar Rotterdam CS, om vanaf daar naar het bedrijf te lopen. Daar had ik algauw de juiste straat gevonden. Maar ik moest op nummer 25 zijn... en *hoera!* de straat hield op bij nummer 23 .
Na wat heen en weer gedwaald te hebben, merkt ik in een donker hoekje een portiekje met nummer 25 op. Blij huppelde ik naar de juiste deur.
Daar liep ik tegen het volgende probleem aan. Want nadat ik met moeite de deur had open gekregen, stond ik daar. Okee waar nu heen te gaan? Geen receptie, niks.
Ergens stond een handgeschreven bordje: "Kantoor 1e verdieping".
Nou bij gebrek aan receptie maar naar 't kantoor.

Daar aangekomen was er geen vriendelijke receptioniste om mij op te vangen. Ik zag dat ergens een deur op een kier stond en gluurde zo naar binnen.
Ha! Het eerste levende wezen dat ik in dit gebouw tegenkom. Ik klopte op de deur en zei met mijn sollicitatie stem (dat is een poging om intelligent, beleefd en charmant tegelijk te klinken) "Ik ben opzoek naar de heer Jos de Weide". De vrouw stond op en zei: "IK ben Jos".
Ai, niet een best begin dus. Ik deed een poging om me eronder uit te kletsen maar ik werd in een groezelige kantine neergegooid waar ik 'maar even moest wachten'. Groezelig is echt het woord wat de ruimte precies beschrijft. De vloer was zo smerig dat ik mijn tas maar op m'n schoot legde. Op de tafel deed een gebruikt kopje koffie dienst als asbak en lag er een map waarover minstens 5x een kopje koffie is gegooid.
De 20 minuten die ik moest wachten werd ik geëntertaind door een man met een reusachtig "Jesus saves" kruis om zijn nek. Terwijl hij maar doorbleef zwammen over zijn vorige baan bij de AH, knikte ik maar een beetje "ja" en "hmmhmm".
Uiteindelijk doemde achter mijn rug mijn redding op. De man die met mij een gesprekje moest gaan houden. Hij vroeg of ik er bezwaar tegen had het hier in de kantine te doen aangezien hij hier mocht roken en hij de hele dag nog geen sigaret had gehad.

Hoewel ik niets liever wilde dan weggaan uit deze smerige ruimte, stemde ik toe. Mensen met een nicotine gebrek zijn niet altijd even lief
Na 2 minuten had ik al door dat deze man geen idee had hoe zo'n gesprekje hoorde te verlopen. Hij vertelde dat zijn "jezus saves" collega een "domme lul" was en vroeg wat ik nog wilde weten.
Voorzichtig opperde ik dat het misschien wel handig was wanneer hij even wilde toelichten wat mijn taak nou precies inhield. Een nog warriger praatje was het antwoord. Ik zei dat ik geen vragen meer had en, na 'm met mijn fakeste smile gedag gezegd te hebben, rende ik het gebouw uit.
In zo'n smerige gebouw met zulke geflipte mensen wil IK niet werken!

Ik besloot mezelf wat op te vrolijken door richting centrum te gaan. Net toen ik bij de eerste winkels aankwam ging mijn mobieltje af. Wie anders dan de uitzendmutsen zouden dat kunnen zijn? Een hypervrolijke stem aan de andere kant van de lijn vroeg me hoe het was gegaan. Beleefd maar toch beslist melde ik dat ik liever geen treinstewardess wilde worden.
"Oooooh maar dat komt goed uit! We hebben namelijk een vacature bij de Gamma voor je, je kunt zo op gesprek".

Daar ging mijn winkelplan Maar ik verbijt me en ga vanaf het station op mijn fietsje richting de Gamma. Deze keer moet ik naar ene Peter vragen. Dat moet dit keer toch wel een man zijn .

Na me voorgesteld te hebben, krijg ik een stoel aangeboden en begint de man een verhaal over franchise-nemers en franchise-gevers. Door de monotone stem en het feit dat het me NIKS interesseert, is het moeilijk om alert te blijven. Ik geef mezelf een denkbeeldige klap tegen de kaak "wakker blijven!"
Als hij het verplichte verhaaltje heeft afgewerkt is het tijd voor de praktische tips. Ik word geacht om een spijkerbroek te dragen want "Het is voor de jongens wel leuk als de caissière een rokje aanheeft, maar dat is niet de bedoeling" zegt hij met een knikje naar mijn (beschaafde tot op de knie) rok.
Het gesprek gaat door en ik blijf vriendelijk kijken en ja knikken. Aargh m'n been begint te slapen. Als ik nu niet m'n andere been over het andere gooi dan sterft er straks een ledemaat af. Maar hoe kan ik van positie wisselen zonder dat het lijkt dat ik een slechte "Basic instinct" imitatie aan het doen ben...
Net op het moment dat mijn been begint te tintelen is het gesprek afgelopen en ben ik officieel aangesteld als caissière bij de Gamma. Ik sta op (en zak bijna door mijn ene been), geef weer een hand en fiets naar huis.

Zo, over 2 dagen begin ik dus aan mijn carrière als kassamiep... _{reken maar dat DAAR een verhaaltje over komt}