Keroppi en de uitzendmutsen

Op 13-jarige leeftijd was het voor mij voor het eerst wettelijk toegestaan om vakantiewerk te gaan doen. En om te zorgen dat de familie ook weer eens wist hoe ik eruitzag, combineerde ik het met een bezoekje aan mijn oom en tante.
Terwijl ik daar een weekje logeerde ging ik elke ochtend op mijn fietsje door de bollenstreek naar een dorpje met een naam die niet langer dan die ene week in mijn geheugen is blijven hangen. Daar aangekomen verstopte ik me 8 uur lang in een stoffige schuur om daar voor maar liefst 3,50 (gulden ja!) bloembollen te gaan pellen.
Het resultaat van dit weekje afzien was 125 gulden en kapotte vingers met smerige nagels (2 weken later haalde ik er nog aarde onder vandaan).

Maar omdat het toch geld opleverde herhaalde het ritueel zich het daaropvolgende jaar weer. Nu een iets hoger loon en een lopende band. Het is moeilijk om iemand, die het niet heeft ervaren, uit te leggen hoe deprimerend het is wanneer je aan een band zit met een stroom van bloembollen die nooit ophoud. Maar ach, een weekje lang is het best vol te houden en met kapotte vingers keerde ik weer huiswaarts.

Het jaar daarna besloot ik het dichterbij huis te zoeken. Maar wanneer je als 15 jarige een vakantiebaantje voor een korte periode wilt krijgen ben je al gauw veroordeeld tot het uitzendbureau. En daar maakte ik voor het eerst kennis met het fenomeen 'uitzendmutsen'. Officieel worden het intercedenten genoemd heb ik begrepen.

De kwaliteiten van deze dames zijn het aanpraten van de meest belachelijke baantjes (stay tuned voor leuke voorbeelden ), het je constant met je voornaam aanspreken om zo de illusie te kweken dat ze je beste vriendin zijn, en vooral je heel veel formulieren laten invullen.
Loonbelasting formuliertje hier, algemene voorwaarden papiertje daar en "Oh wil je hier ook nog even tekenen?"

En dan is het afwachten geblazen. Of juist niet, want wil je echt op korte termijn een baantje dan moet je elke dag bellen. Op een gegeven moment zijn ze je dan zo zat dat ze je naam in hoofdletters op dat papieren bureaublad kalken om maar van je af te zijn. En als dan een bedrijf voor een belachelijk baantje nog een loonslaafje zoekt bellen ze je op. En dan het liefst op je mobiel, niet op je vaste nummer nee altijd op je mobiel.
Erg leuk hoor voor de mensen die hun mobiel in een "leatherlook" tasje aan hun broekriem hebben bungelen. Maar mijn mobiel staat of uit of zwerft ergens in een tas of ligt ingegraven in een berg troep. Maar het komt er dus op neer dat wanneer ik het geluid lang genoeg gevolgd heb om mijn mobieltje te traceren ze net de hoorn er weer op gooien. Terwijl ik ze terugbel probeer ik me koortsachtig te herinneren wie mijn intercedent ook al weer was. Was het nou Debbie, Michelle of toch Nancy?
Als het blije stemmetje aan de andere kant van de lijn mij vraagt met wie ik de vorige keer heb gesproken moet ik haar het antwoord schuldig blijven.
Ik heb namelijk zo'n vermoeden dat "Ja ze klonkt blij en huppelend" niet het antwoord is waardoor ik snel aan een baantje kom.

Als je dan eindelijk de juiste persoon aan de lijn krijgt dan gaan ze je heel enthousiast vertellen wat voor "geweldig" baantje ze nou weer voor je hebben. Soms lijkt het wel dat JIJ blij mag zijn dat je slavenarbeid mag verrichten.
Wat rotbaantjes leuk verpakken, ja dat kunnen ze!

"Ooh we hebben een baantje in een wasserij, veel leeftijdsgenootjes, leuke sfeer. Ja je werk wordt het vouwen van wasgoed, badhanddoeken enzo." betekend:
Je moet onderbroeken van bejaardentehuizen opvouwen (echt!) in een bloedhete wasserij met mensen die dit werk al 10 jaar doen en hierdoor helemaal geestdood zijn geworden.

Ook leuk was het toneelstukje waarmee 2 uitzendmutsen mij een baantje bij een bloemenveiling probeerden aan te smeren. Voordat de voorstelling begon, had ik namelijk aangegeven dat ik 5 uur beginnen toch wel erg aan de vroege kant vond. Omdat ze waarschijnlijk toch nog wel wat scholieren hiervoor nodig hadden, gooiden ze al hun acteertalent in de strijd.
"Oooh maar weet je Debby want ik haar nou net aan het vertellen was, wanneer je zo vroeg begint met werken, dan ben je ook heel vroeg klaar!" "Ja Sharon daar heb je echt helemaal gelijk in, en dan heb je nog de hele middag om naar het strand te gaan ofzo he!" "Ja precies, lekker 's middags naar het strand gaan, als ik haar leeftijd had, nou dan wist ik het wel!" "Ja want dan kon je 's middags lekker naar het strand!"

Toch weten ze me, afgezien van dit baantje, me toch weer de meest 'aparte' baantjes aan te smeren. Van bakjes op een lopende band zetten tot Teletubbie slofjes van labels voorzien. Maar geld is geld en bovendien is het toch maar voor een weekje of 2.
Dan ren ik meestal gillend weg.

_{Morgen ga ik maar weer eens langs...}