Keroppi's eerste dag als volwassenen

Toen ik nog ergens ver weg in dromenland was werd ik door de stem van mijn moeder bruut richting "the real world" gesleurd.
"We gaan je broertje ophalen, maar je mag niet naar beneden gaan he!".
Zonder dat me echt realiseren wat ze nu had gezegd antwoordde ik iets in de trant van "Huh? Wat? Is goed hoor" om vervolgens eens na te gaan denken over wat ze nou had gezegd.

Broertje ophalen... Ohja, die kwam terug van een schoolreisje. Dat betekent dus het einde van 4 dagen heerlijke rust. Nu moet ik dus wederom gevechten om de computer en de afstandsbediening voeren.
Okee, de betekenis van deel 1 van de zin heb ik al weten te achterhalen. Nu deel 2, "niet naar beneden gaan". Hee! Mar waar slaat dat op? Waarom mag ik niet naar beneden? Zou ze de gang geboend hebben ofzo?

Dan, terwijl de slaap langzaam uit mijn hoofd verdwijnt, besef ik wat de reden van die uitspraak is. IK BEN JARIG!
En nee niet zo'n doodnormale "weer een jaartje erbij" verjaardag, nee een echte "nu ben ik volwassen" verjaardag.

Terwijl ik nog wat doorsluimer in mijn bed hoor ik mijn broertje het huis weer bezetten. "Mag ik nou naar beneden komen" roep ik naar beneden terwijl ik me uit bed hijs. "Neehee nog heel even wachten".

18 Jaar, en nog steeds als een kind gecommandeerd worden . Terwijl ik verveeld op de gang rondhang merk ik dat ik stiekem toch wel een beetje nieuwsgierig ben geworden. Zouden ze het beneden versierd hebben? Zouden ze een lekker ontbijt hebben gemaakt met afbakbroodjes en verse jus?

Om de tijd te doden besluit ik mijn shirt annex pyjama te verruilen voor een spijkerbroek en een shirtje. Als ik dan nog niet ben geroepen klieder ik nog wat oogschaduw op mijn ogen.

Net op het moment dat ik op het punt sta om te dreinen Hoe laaaahaaaang nog? krijg ik groen sein. Als een klein kind storm ik naar beneden: "Whaaa cadeautjes!" denkend (Material Girl van Madonna was hier perfect als achtergrondmuziek geweest).
1 Blik in de kamer stelt me gerust. Hoi hoi, de kamer is gewoon ouderwets versierd met slingers en mijn stoel behangen met ballonnen.
Mijn moeder en vader feliciteren me met 3 zoenen op de wang. Mijn broertje blijft op meer dan een armlengte afstand staan en steekt demonstratief zijn arm uit.
Even flitst de gedachte door me heen om 'm aan z'n arm naar mij toe te trekken en alsnog mijn 3 zoenen op te eisen.
Maar ik weet bijzonder goed dat ik op zijn leeftijd ook een grote aversie had tegen dat gezoen bij verjaardagen enzo.
Dus ik accepteer zijn hand en neem genoegen met het gemurmelde "Jah... gefeliciteerd he".

Op weg naar de kado's word ik aan mijn haren teruggesleurd door mijn moeder. "Eerst ontbijten" gebiedt ze. En terwijl ik mijn buikje vul met de verse jus en de afbakbroodjes probeer ik steeds stiekem een blik te werpen op de kado's achter me. Van een paar dingen lukt het me nog wel om door middel van de contouren een inschatting te maken van de inhoud. Maar sommige dingen maken me nog nieuwsgieriger dan ik al was

Dan schijnt iedereen klaar te zijn, en met een hoopvolle blik richting mijn moeder roep ik "Jaaa! Kadootjes!"
Toestemmend knikt ze me toe en terwijl ik richting de kado's spring duw ik ondertussen mijn vader en broertje aan de kant die weer eens hopenloos in mijn weg lopen.

Tijdens het in extase openscheuren van mijn pakketjes zie ik mijn vader in mijn ooghoek met iets zwarts in zijn handen opdoemen.
Aaargh, een fototoestel!
Ik dank mezelf voor het feit dat ik vanochtend wat oogschaduw heb opgesmeerd en me een beetje fatsoenlijk heb aangekleed. Want om de rest van mijn leven mezelf op mijn "Hier was ik 18 jaar" foto's terug te zien als een slonzige muts met de ultieme "out of bed look". Neuh.. daar ben ik geloof ik toch iets te ijdel voor.

Dan, om mijn statement "Ik ben dan wel 18, maar ik weiger volwassen te worden" nog eens extra nadruk te geven, haal ik mijn rolschaatsen uit de kast en besluit een rondje polder te doen.