Het CSE
Dinsdag 21 mei, voor velen van de eindexamenkandidaten de eerste dag van hun Centraal Schriftelijk Eindexamen. Na jaren middelbare school is dat hopelijk het begin van het einde. Zo ook voor mij. Hopelijk zeg ik omdat ik graag wil slagen. Maar minder leuk is het afscheid van de school. Een groep mensen waar ik de afgelopen drie jaar intensief ben mee opgetrokken verdwijnt uit het dagelijks leven. Geen lol meer in de klas, geen oeverloze gesprekken met docenten en geen gezeur meer met de kantinevrouwen. Vrouwen...ach....ik zal het er mar bij laten, andere omschrijven zijn niet zo fijn dat je ze wilt lezen. Ach, eentje moet toch kunnen. Geen gezeur meer met de 'gezette' vrouwen achter de balie in de kantine. Zomaar, van de ene op de andere dag weg.Zes jaar lang heb ik er naar toe gewerkt, eindelijk van die school af. Eindelijk vrijheid voor mezelf, geen verplicht huiswerk meer, ik kan zelf kiezen wat ik ga doen. Het klinkt allemaal zo leuk. Geen straf meer als je niet op komt dagen, geen briefjes van je ouders als je ziek bent.
Zes jaar later, op het moment dat ik bijna de school verlaat begin ik dan toch te twijfelen. Het was een mooie tijd, met veel plezier doorbracht. Was het niet tijdens de lessen, dan wel in de pauze. Zes mooie jaren. In Canada zal het ook leuk zijn en het jaar daarna naar de universiteit. Het zal ook leuk worden, daar twijfel ik niet aan. Maar het is toch anders, misschien wel leuker, misschien ook wel niet. Dat merk ik tegen die tijd wel.
Nu eerst tijd om me voor het laatst te concentreren op deze school. Nog anderhalve week en dan ben ik er hopelijk van af. Dan wordt het tijd voor een feest.