Keroppi zit opgesloten

Nadat ik thuis ben gekomen na een natuurkunde schoolonderzoek (waar ik even liever niet meer aan terugdenk) zie ik de volgeladen auto al staan.
Ik krijg nog even de gelegenheid om een broodje naar binnen te werken, maar dan is het ook echt tijd.

Mijn vader is nog zo vriendelijk om de deur voor me open te houden maar dan *slam* gaat de deur dicht en dat zal de komende 5 uur wel zo blijven. We gaan namelijk (ozo burgerlijk) een lang weekend naar de Ardennen. Maar voor dat we daar aankomen zit ik eerst wel 5 uur gevangen op een te krappe achterbank.
De auto rijdt weg met m'n moeder achter het stuur en m'n vader ernaast. Zo heeft hij beide handen vrij voor z'n favoriete autobezigheden: het bedienen van de autoradio en het commentaar geven op de rijstijl van mijn moeder.

Ik begin me na een half uur al danig te vervelen... ik kan natuurlijk mijn broertje gaan irriteren, met een goede ruzie ben je algauw een half uurtje verder. Mijn moeder die dit met haar zesde zintuig voelt aankomen gooit een zakje snoep richting de achterbank. Ha! vermaak! Kinderachtig en snoepbelust als we zijn kijken we voortdurend met een schuin of 1 van ons beiden niet stiekem meer snoepjes wegwerkt dan de ander.

Ik besluit maar wat in een tijdschrift te gaan bladeren, maar om nou voor de 5e keer te moeten lezen dat "Romantisch" de zomertrend wordt... dat weet ik nou onderhand al.
Lusteloos kijk ik uit het raampje, hee volgens mij zijn we in België, of de ANWB heeft sinds vandaag compleet chaotische borden opgehangen.
Aarg de gordel snijdt in mijn keel. Ik laat 'm maar achter m'n rug om lopen en staar weer naar buiten. Maar na binnen 10 minuten 2 gedenkstenen in de berm gezien te hebben doe ik 'm toch maar weer terug. Liever een geïrriteerde nek dan straks een eigen gedenksteen in de berm

Ondertussen zijn de snoepjes op maar is mijn zucht naar zoetigheid alleen maar groter geworden. Als een junk op zoek naar drugs begin ik in mijn tas te graven naar snoepjes. Helaas, het enige wat ik tegenkom zijn mijn 'samengevat' boekjes.
Oh mijn god dat is waar ook... Ik moet die dingen ook maar eens gaan doornemen... half mei breekt sneller aan dan je verwacht.
Vol goede moed begin ik in mijn wiskunde deel.
Jammer alleen dat ik constant wordt afgeleid door mijn vader die dubbel ligt om zijn Asterix verhaal, mijn moeder die roept: "Kijk eens naar buiten jongens, geniet eens van het uitzicht!" en mijn broertje die over met zijn neus ook in mijn boekje hangt en bij alles wat hem bekend voorkomt roept: "Hee dat heb ik ook, tsss wat een makkie zeg!".

Halverwege de rekenregels voor natuurlijke logaritmen ben ik het zat. Ik prop het boekje terug in mijn tas en blader wat in een tijdschrift. Net wanneer ik verdiept ben in een reportage over het succes van H&M roept mijn vader: Frankusjoh!
Verschrikt kijk ik op, wat is hier aan de hand?
Met glimmende oogjes spreekt mijn vader ons op de achterbank toe: "Jongens, dit is een circuit, hier rijden tijdens wedstrijden F1 bolides".
Ik werp een blik naar buiten, en bij het zien van het provincieweggetje gniffel ik: "Yeah right"! "Echt waar hoor" probeert mijn vader ons te overtuigen. En net wanneer het hem bijna is gelukt naderen we een rotonde.
Gierend van het lachen val ik bijna van de bank af (zij het niet dat daar de ruimte te krap voor is...) "Hahaha zie je het voor je pap, een rotonde op een racecircuit!" Als mijn broertje en moeder dan nog sarcastisch racegeluiden gaan maken ("Vroooeeeem vroeeeeeeem Verstappen nadert de rotonde") kijkt mijn vader nog beteuterder.

Ondertussen is mijn zucht naar zoetigheid zo groot geworden dat ik voor de zekerheid nog maar een keer mijn tas ondersteboven keer. Maar wederom geen verdwaalde snoepjes. Wel een hele collectie pennen, lipglos en zakdoekjes.

Dan naderen we eindelijk het park. Een vriendelijke Belg spreekt ons toe en geeft ons een promotie verpakking van 'Celebrations' (een verpakking met mini bounty's, marsen en meer van dat soort spul).
Met een behendige worp gooit mijn moeder het richting de achterbank, alsof ze een stel dieren voedert. En inderdaad, als uitgehongerd wolven springen broertje en ik op de mini-gevalletjes en werken ze binnen luttele seconden naar binnen. Als het een oneven aantal snoepjes blijkt te zijn dreigt er even oorlog te ontstaan, maar mijn moeder grist net het laatste mini-marsje weg voordat ik het met grof geweld (lees: lange nagels) het uit mijn broertjes greep kon ontfutselen.

Dan rijden we het park op, vinden na veel gedoe het huisje, en dan, en dan.... Dan mag ik uit de auto! Hoi weer een autorit overleeft zonder trombose opgelopen te hebben.