Keroppi en kritiek

Toen mij werd gevraagd om stukjes voor de weblog te schrijven heb ik toch wel even geaarzeld. Want ik weet uit ervaring (ik heb het vaker zien gebeuren) dat de mensen op een gegeven moment niet meer bepaald lief gaan doen.
In het begin ben je "nieuw" en is alles leuk en aardig, maar dan is het nieuwtje eraf en zijn ze niet meer al bij voorbaat enthousiast. Mensen vinden dat ze het recht hebben (en ja dat hebben ze) om ongevraagd kritiek te leveren.

En dat is nou juist mijn zwakke punt...Ik kan bijzonder slecht tegen kritiek. Ja, ik weet dat dat fout is. Maar ieder mens heeft toch recht op zijn/haar slechte eigenschappen. En mijn slechte eigenschap is niet dat ik 's avonds oude vrouwtjes van hun handtasjes beroof, of dat ik drugs verhandel aan kinderen op het schoolplein.
Nee, ik kan er gewoon niet tegen als mensen iets afkraken waar ik tijd en moeite in gestoken heb.

Dit was voor mij ook de reden om te stoppen met het vak CKV3.
Bij CKV3 wordt bij ons op school drama gegeven. "Leuk!" dacht ik, want al op de basisschool voerde ik met mijn vriendinnetjes kleine toneelstukjes op. Deze stukjes waren waarschijnlijk van een bedroevend niveau, maar iedereen was altijd laaiend enthousiast.
Iets wat mijn drama-docent niet altijd was. Tuurlijk begreep ik dat ook wel, van fouten moet je leren en je weet pas hoe je het beter kunt doen als iemand zegt wat er mis is. Maar ik kan je wel vertellen dat ik bijzonder teleurgesteld was toen mijn optreden in de uitvoering aan het einde van het jaar 'beloond' werd met maar een mager 6-je.
Ik had zoveel tijd gestoken in het leren van mijn teksten, het steeds weer oefenen van scènes, de aankleding van het toneel en de acteurs. Bovendien ging mijn scène beter dan het ooit bij het oefenen was gegaan (de rol van kindermoordenares is me op het lijf geschreven ). En toch... ondanks dat alles… toch maar een 6-je.
Natuurlijk ging ik wel even aan de docent vragen wat de motivatie achter dit cijfer was. Maar in mijn ogen sloeg zijn kritiek nergens op.
Toen ik ook nog hoorde dat we het volgende jaar nauwelijks meer in de lessen zouden gaan 'spelen' en meer tijd zouden gaan besteden aan het tot vervelens toe ontleden van toneelteksten, stond mijn besluit vast.
Geen CKV3 meer voor mij! (En die 2 uur extra uitslapen was een fijne bijkomstigheid )

Maar terug naar mijn stukjes hier.
Tuurlijk ben ik me ervan bewust dat het alles behalve journalistieke hoogstandjes zijn. Ik geloof dat ik me nog nooit aan de 'inleiding-middenstuk-conclusie' structuur heb gehouden.
In mijn hoofd zit een idee en ik begin te typen. Ik weet waar het begint en ik kijk wel waar het eindigt. En soms is dat bij een compleet ander onderwerp dan de titel doet vermoeden .
En de onderwerpen... tsja wat moet je daarover zeggen? In mijn inleidende stukje vertelde ik al dat het een beetje dagboek-style zou worden. En meestal is het voor anderen absoluut niet interessant om te lezen wat jij hebt meegemaakt. En dan kun je een reactie als lekker boeiend wel verwachten.
En ook andere mensen kwamen fijn vertellen dat ze het deze keer 'helemaal niks' vonden.
En dat vind ik zelf erg om te horen. Ja, omdat ik slecht tegen kritiek kan op iets waar ik geheel vrijwillig tijd en moeite in heb gestopt.

Van de andere kant krijg ik ook positieve reacties. Dat bezorgt mij toch altijd weer een goed gevoel. Ik vind het altijd prachtig om te horen dat mensen het herkenbaar vinden of zich erdoor geamuseerd hebben. En tot nu toe heb ik nog meer positieve reacties gekregen dan dat gezeur...

Maar toch blijven de negatieve opmerkingen je op 1 of andere manier altijd veel beter bij...