Keroppi gaat fitnessen
Vroeger had je als 6e klasser geen gym meer. Wat de gedachte daarachter was heb ik nooit begrepen. Maar gelukkig, ik leef niet in 'vroeger', ik leef in 'nu'.
En nu hebben 6e klassers wel gym 
Nou weet ik dat er zat mensen zijn die hier behoorlijk om gevloekt hebben en liever die 2 uur lekker thuis zitten of nog wat langer in hun bedje liggen.
Ik zelf vind gym absoluut geen rampvak. Ik mag graag basketballen of volleyballen. Ik ben niet heel goed, maar ook niet heel slecht. Behalve op 1 onderdeel... *bibber*... Turnen!
Ik weet niet wat het is met dit onderdeel, maar ik kan het gewoon niet.
De enige verklaring die ik kan verzinnen is gebrek aan kracht in mijn armen en/of gebrek aan lef door slechte ervaringen.
Want het is toch wel algemeen bekend wanneer je 1x valt dat je dan terughoudender wordt en dat het dan helemaal misgaat.
Maar wees gerust. Er zijn geen dramatische dingen met me gebeurd. Het ergste wat gebeurd is, is het vallen van een bok van 1.70 m (waarna ik schaterend op de grond lag, ondertussen wel tranen van schrik in mijn ogen).
Maar dit jaar heb ik gelukkig, afgezien van wat ringzwaaien, geen turnen gehad.
Nee, de mening van mijn gymleraar is dat je je laatste jaar op school ook best wel wat 'leukere' dingen mag doen dan alweer volleyballen.
Dus hebben we al een les American Footbal gehad, gaan we in de toekomst nog klimmen op een klimmuur en gaan we nu 4 lessen naar de sportschool om te fitnessen en wat aerobics dingen te doen.
Na het horen van deze informatie vertrekken we vol leedvermaak naar de sportschool. Leedvermaak? Ja, leedvermaak. Want het gemiddelde meisje heeft absoluut geen moeite met simpele aerobicspasjes, waardoor je ondertussen een medelijdende blik kunt werpen op de jongens in de groep. Want afgezien van het gebrek aan enthousiasme lijden ze ook nog aan een gebrek aan ritmegevoel en coördinatie.
Als ze een stap naar links moeten doen zie je de helft een halve seconde te laat volgen, een ander groepje stapt juist naar rechts en de rest kijken wat verdwaasd om zich heen. Hilariteit alom 
Ik moet een vriendin achter op mijn bagagedrager meenemen aangezien zij per trein naar school is aangekomen (in mijn achterhoofd hoor ik de fietsenmaker: "Het is een bagagedrager, GEEN vriendinnetjesdrager"). Maar na 100 meter komen we tot de conclusie dat mijn banden toch wel heel erg zacht zijn. Zij neemt mijn fiets over en ik spring bij een klasgenote achterop. Alles gaat goed tot ik, al vrolijk kletsend met iemand naast me, plotseling voel dat er iets misgaat...
De persoon die fietst gaat iets te vlak langs paaltjes, ik blijf met mijn benen achter de paaltjes hangen, verlies mijn evenwicht, probeer me nog te herstellen, voel dat het niet lukt, en merk dat ik in slowmotion op de grond val. Mijn rugzak (en boeken) breken mijn val en sparen mijn rug. Schaterend van het lachen, maar wederom toch weer geschrokken sta ik op en besluit de laatste paar meter maar te lopen.
Na ons omgekleed te hebben wacht ons een teleurstelling. De jongens mogen het volle uur fitnessen, wij gaan een half uur aerobicen, een half uur fitnessen.
Geen leedvermaak! 
Onze instructrice komt me ergens bekend van voor, ik moet even nadenken maar dan weet ik het. Ze lijkt op 1 van mijn Barbie's. Nou maar hopen dat haar make-up zweetproof is...
We doen de pasjes en stapjes die in al die jaren nog steeds hetzelfde zijn, vervolgens krijgen we nog een 10 minuutjes wat Tae-bo.
Barbie: "Oh ik kan niet zo hoog trappen, ik ben 5 maanden zwanger.". Zwanger? 5 Maanden?
Waar zit dat kind dan? Heeft ze het al weggetraind?
We halen onze wenkbrauwen op en beginnen maar.
Dan afsluiten met een half uurtje fitnessen waar ik het cardiogedeelte toch een stuk interessanter vind dan die 'enge' apparaten waar mannen in mouwloze hempjes zich staan uit te leven.
Dan weer de gewone kleertjes aan en naar huis.
Hoi hoi... over een uur heb ik alweer training 