Keroppi en spiegels
Tijdens een gesprek met een vriendin kwamen we tot de gezamenlijke conclusie: je hebt 'spiegeldagen' en 'non-spiegeldagen'.
Op die spiegeldagen is er niks aan de hand. Nee sterker nog. Het zijn geweldige dagen! Je kleren passen geweldig bij elkaar, je huid is vrij van vage rode vlekken en je haar valt ook nog een precies zoals jij dat wilt.
En dit alles zorgt natuurlijk voor een uitstraling waarmee je als vrouw nog een homosexueel zijn nek laat verdraaien.
Op dit soort dagen heb ik in ieder geval sterk de neiging om door elk spiegelend voorwerp nog maar eens bevestigd te krijgen dat ik er inderdaad GEWELDIG uitzie 
Op die dagen kijk ik niet in etalages omdat ik geïnteresseerd ben in de voorwerpen die daar uitgestald liggen. Nee, ik wil nog maar weer eens zien hoe leuk ik ben.
Tot zover de egotripperij. Want zo leuk als de spiegeldagen voor mijn ego zijn. Zo desastreus voor mijn zelfvertrouwen zijn de non-spiegeldagen.
Het ergste van deze dagen is de onverwachte confrontatie met een spiegel.
Ik heb het gevoel dat ik er toch weer redelijk normaal bijloop, en dan, opeens, daar is het kwaad...
Een spiegel, bij voorkeur nog met vreselijk daglicht of dat afgrijselijke Tl-licht.
Ik zie een meisje met haar dat stom zit en pluist en een hoofd heeft waarvan je denkt: "hoeveel nachten heeft die doorgehaald?". In de seconde erna waarin ik besef dat IK dat monster ben, en mijn hoofd wil afdraaien (weg van die spiegel!), is het al te laat.
Het beeld staat op mijn netvlies gebrand en zal er deze dag niet van verdwijnen.
En op zo'n dag valt het pas op hoeveel spiegels en spiegelende voorwerpen er in deze gemene wereld zijn...
Ik was eens van plan om lekker te gaan winkelen, toen in de eerste winkel bleek dat dit een non-spiegel dag was, en ik dus lekker in mijn bed met mijn hoofd onder de dekens had moeten blijven liggen.
Maar ik lig niet in bed, ik loop in de stad. En in de stad zijn winkels, en in winkels zijn pashokjes en pashokjes hebben spiegels. Over het algemeen gecombineerd met een belichting waardoor zelfs Claudia Schiffer nog een minderwaardigheidscomplex krijgt. En als je dan al de paskamer denkt te mijden dan blijk je opeens voor een spiegelende zuil te staan. Hoi hoi...
Snel vlucht ik weg van de kledingwinkels en duik de Bodyshop in. Omdat ik vandaag zo zielig ben mag ik bij wijze van troost best wel mijn lipglos collectie met nog een exemplaar uitbreiden.
Fout idee!
Want wat ik compleet vergeten was, is dat ze in de Bodyshop ook vergrotende spiegels hebben. En als je er op normaal formaat er al niet uitziet, nou dan kun je je voorstellen dat het bij een vergroting van 3x (dan kun je zeg maar elke porie in je huid zien) er al helemaal treurig van wordt.
Een zak over mijn hoofd lijkt me op dit moment geen slecht idee...
Zielig en vol zelfmedelijden ga ik naar huis, trek mijn oudste slobberkleding aan en ga lekker voor de tv hangen.
Waar niemand mij ziet!
En om te voorkomen dat iedereen begint te zeuren over dat ik niet zo oppervlakkig moet doen wil ik afsluiten met een quote van Helga:
Nu zeggen jullie ongetwijfeld: het gaat niet om het uiterlijk maar om het innerlijk. Maar als dat zo was geweest had God ons wel binnenstebuiten geschapen.