Een meisje? Of toch een jongen...
Nee, ik ben niet zwanger.
De mensen die net als ik gisteravond naar Radio 538 hebben geluisterd weten wellicht waar ik het over heb.
Anne, dat is toch een meisjesnaam? Of... Toch niet...
Gisteravond was Frank Dane (die ene met die debiele lach) als DJ op 538. Ik stond een beetje uitzichtloos uit m’n raam te staren van mijn 13m2 kamer op de 10e verdieping van een flat in Amsterdam. Ik luisterde afwezig naar de radio, zoals ik dat eigenlijk altijd doe. Weer een beller.
Waarom er precies gebeld werd weet ik niet. Maar dat maakt niet uit.
Ene Anne nam op.
Frank: “Hoi Anne! Alles goed?”
Anne: “Ja hoor!”
Frank: “En heb je verkering Anne?”
Anne: “Nee...”
Frank: “Oh, en hoe komt dat? Heb je een beugel?”
Anne: “Ja...”
Frank: “Oh ja, dan krijg je dat, hè. Die jongens denken van: ‘Ja, dan is het net of je met messen aan het zoenen bent’, dat is niks natuurlijk.”
Anne: “Maar ik ben een jongen...”
*Stilte*
De stilte werd onderbroken door de meest verschrikkelijke Donald Duck-achtige lach in de wereld. Om eerlijk te zijn moest ik ook wel even hardop lachen. De droogte waarmee Anne zei dat ‘ie een piemel had in plaats van een vagina, was werkelijk hilarisch.
Frank wist niet zo goed wat ‘ie moest zeggen. Eerst verontschuldigde ‘ie zich. Excuses werden gelukkig aanvaard. Anne zei dat ‘ie het wel vaker hoorde, wat ik me ook best voor kan stellen.
Na de excuses ging Frank over op een opsomming van allerlei verhalen en vragen. Eerst vroeg ‘ie of Anne ’t echt niet erg vond. Nee, dat vond ‘ie echt niet. Vervolgens gooide ‘ie het maar op een verhaal dat ‘ie zelf nooit de baard in de keel had gekregen en dat mensen op de radio soms ook dachten dat ‘ie een vrouw was... Natuurlijk, Frank.
Daarna een verhaal over dat iemand van Essent hem ooit gebeld had, en dat de persoon aan de andere kant van de lijn vroeg of z’n moeder ook thuis was.
Ik weet niet of Anne nou zoveel vrolijker werd van deze woorden, maar toen Frank bij het punt kwam waarop ‘ie zei dat Anne hét 538 prijzenpakket had gewonnen, klonk er al wat meer blijheid aan de lijn bij Anne. Gelukkig maar. Ik had ook wel te doen met dat jongetje. Welke ouders bedenken dan ook om hun jongen Anne te noemen?! Dan vraag je er toch om dat je kind gepest word. Ik ga m’n zoon in ieder geval nooit Anne noemen. Nooit. Nooit.
Door het verhaal van Frank moest ik aan mezelf denken toen ik in een soort gelijke situatie zat. Toen ik nog promotiewerk deed, een tijdje terug, moest ik een keer enquêtes afnemen over wat mensen van ‘Sportlife Fruit Gum’ vonden. Een aardige familie was wel bereid om dit even te doen. Vader, moeder en kind waren druk bezig met invullen. Ik zat stiekem mee te gluren om te kijken of het allemaal goed. ‘Kind’ vulde bij ‘Geslacht’ ‘Vrouw’ in. Dus ik zeg meteen wat ik denk: “Nee joh, daar moet je toch ‘Man’ invullen, gekkie!” Het meisje wierp me een gefrustreerde, semi-boze blik toe. “Nee! Ik ben een meisje!”
Sta je dan, met je goed bedoelde spontaniteit. Ik voelde me zo schuldig. Ik voelde me een soort Frank Dane. Maar in plaats van dat ik er een Donald Duck-achtige lach uit pers, bied ik gelijk 1000 keer m’n excuses aan. Gelukkig vertelde de moeder mij dat dit de zoveelste keer was dat het gezegd werd.
Je kon me ook weinig kwalijk nemen. Ze had mega kort haar, een super lage stem, had een grote brede jas aan en gedroeg zich jongensachtig. Ja, wat zou jij denken?!
Dit meisje vond het gelukkig ook niet erg, en ze vertelde me dat ze graag een stoere meid wilde zijn. Stoer dat snap ik. Maar je kan het natuurlijk ook overdrijven. Ik was in ieder geval blij dat er geen ruzie ontstond met weet ik veel wat voor gevolgen.
Volgende keer moet ik misschien gelijk maar naar de broek kijken om misschien meer te ontdekken over het geslacht van mensen... Je ziet maar weer hoe snel je de fout in gaat.
