“Is dat vet?” werd mij vorige week gevraagd door een studentikoos type, toen ik door mijn lokale Albert Heijn banjerde. Even dacht ik dat hij het over de magere hamburgers had, die ik net uit het schap had gepakt, maar nee. Bij mijn Appie XL kun je namelijk tegenwoordig zelf je boodschappen scannen. Aan het begin van je boodschappenrun scoor je met je bonuskaart een handscanner, die in een handig vakje op je boodschappenkar past en dan hop de zaak in. En of dat vet is? Tja. De eerste weken voel je je vooral een beetje een sukkeltje met je handscanner, zeker als je de streepjescode niet direct kan vinden. Gelukkig zijn er meer scanmaagden zodat je altijd even een ‘ik begrijp wat je doorstaat en ik loop hier ook alleen maar omdat mijn vrouw dat wil’ blik met elkaar kunt uitwisselen. “Zijn er dan geen vrouwelijke scanmaagden?” hoor ik je vragen. Nee! De dames lijken wel geboren met een scanner in hun hand. Geld uitgeven zal wel in hun genen zitten. Maar goed.
Nee die eerste weken zijn het ergste. Zeker omdat het je minstens één keer gebeurt dat je hopeloos in gedachten verzonken zo’n scannertje uit de muur probeert te trekken met je Airmiles-pas en je er door een negenjarig vakkenvullertje op gewezen moet worden dat je daar je bonuskaart voor nodig hebt. Niet iets waar je ego een opkikker van krijgt.
Als je na een paar weken niet bent afgehaakt, dan begin je er langzaam maar zeker de voordelen van te zien. Nou ja, één voordeel om precies te zijn en dat is natuurlijk dat je de boodschappen direct in je tassen kunt gooien. Je hoeft niet de hele zooi in je wagen, uit je wagen, op de band, langs de chagrijnige kassadame, in je wagen, in de tassen en in de auto te gooien. Nee, alles meteen in de tassen, langs de pinautomaat en weg ben je. Het is jammer dat de tassen van de Albert Heijn net niet goed passen in de winkelwagen, maar vooruit, het blijft een voordeel.
Dat voordeel weegt echter maar krap op tegen de nadelen. Als eerste kan je met nog zo’n uitgestreken smoelwerk door de AH lopen, je blijft natuurlijk een idioot met een handscannertje. Daarnaast maken die krengen iedere keer als je een boodschap scant een bliep geluidje. Als je niet compleet krankjorum wilt worden van de bliepjes, moet je niet op zaterdag samen met 600 andere scanjojo’s boodschappen gaan doen. Om nog maar te zwijgen over het geluid dat dat ding maakt als je een fout gescande boodschap weer wilt verwijderen. Dat klinkt alsof je door een beveiligingspoortje de winkel uit probeert te lopen met drie tassen vol gejatte producten. PIEPIEPIEPIEPIEPIEPIEPIEPIEPIEPIEP!!!!!! Je verwacht ieder moment dat er een beveiligingsbeambte met getrokken wapen het gangpad in komt rennen: “Meneer,leg die stroopkoeken rustig terug in het vak!! Nou handen omhoog en duw de winkelwagen met scanner voorzichtig met uw voet mijn kant op!!”
De dekking, die is nog het beste. Het is namelijk zo dat die scanners af en toe de verbinding met het netwerk verliezen. Sta je net met een doosje tampons…uh…ik bedoel een kratje bier in je handen en dan valt die scanner uit. De eerste keer dat dat gebeurde kreeg ik zowat een hartkramp. Ik zag mijzelf al die tassen alweer leeg halen om die boodschappen opnieuw te scannen. Maar na de vijftiende keer weet je welke dode zones je het best kan vermijden en welke gangpaden je het best op een drafje kan nemen. Wel uitkijken voor bejaarden met gratis koffie.
Als je dit feest allemaal achter de rug hebt, wacht je nog een laatste hindernis: het afrekenen. Op zich vrij simpel, ware het niet dat AH niet helemaal knetter is en steekproefsgewijs controles uitvoert en je bent vaker aan de beurt dan je zou verwachten. Ondanks dat je alles hebt gescand, slaat dan toch de twijfel toe. Was ik niet afgeleid door die bukkende spetter met die tijgerstring, toen ik de borrelnootjes in de tas gooide? Heb ik de bananen wel gewogen? Je vraagt je toch af wat ze zouden doen als ze je pakken met niet betaalde boodschappen. Vind je jezelf ineens in een kamertje met die kale manager en Ali de vakkenvuller.
“Zo, meneer wilde de huishoudhandschoenen gratis meenemen?”
“Ja…want dat was wel nodig nadat ik 219 euro moest betalen voor de overige boodschappen.”
“Is dat vet?” vroeg de jongen nog een keer.
“Beste uitvinding sinds gesneden brood,” zei ik.
En terwijl ik hem richting de scanners zag lopen met zijn bonuskaart, flikkerde ik grinnikend van leedvermaak de ongescande hamburgers in mijn tas.
