Marco 10: Het einde

Op het moment dat hij weer in het heden aankomt, ligt hij nog steeds kermend op de grond met zijn handen tegen zijn edele delen geklemd. Zo'n Middeleeuwse schoen komt toch verdomd hard aan! Hij merkt dat hij midden op ene weg ligt, en probeert aan de kant te kruipen, voor het geval dat er iets aankomt. Het kruipen gaat erg langzaam, en opeens hoort Marco van rechts iets aan suizen. Het is niets minder dan een airbus! Ergens komt het beeld Marco bekend voor, alsof het in een vorig leven eerder is gebeurd, en hij verstijft van angst. Hij probeert nog weg te kruipen, maar het gevaarte komt recht op hem af. In een reflex duikt hij ineen, hij voelt de grond trillen en bibbert zelf mee, wetend dat zijn einde is gekomen. Dan wijkt de airbus net op het laatste moment uit, en raakt die arme Marco precies niet. Er komen twee mannetjes aangerend die de beduusde Marco overeind slepen. Ze brengen hem naar een Mac Donalds, waar hij eventjes rustig kan uitrusten.

Daar zit Marco, zijn benen over elkaar geslagen, achter een Big Mac menu. Zijn zaakje tintelt nog steeds een beetje na, en met moeite slurpt hij de cola naar binnen. Als hij het eten opheeft, merkt hij dat er nog steeds erg veel ruimte in zijn maag zit, en bestelt hij bij de counter nog een big Tasty. Omdat ze die nog moeten maken krijgt hij een kartonnen bekertje mee met een bonnetje erin, en zullen ze het broodje zó komen brengen. Zo gezegd, zo gedaan, en Marco loopt terug naar zijn tafeltje, waar hij uitgeput neervalt op het stoeltje. Na een paar minuten komt er een vrolijk huppeltutje aanlopen, met een dienblad vol met eten in haar handen en een netjes Mac Donaldsschortje voorgeknoopt. Vlak voordat ze bij Marco is, struikelt ze over een toevallig net langslopend kleutertje. De hele inhoud van haar dienblad land bovenop onze hoofdpersoon. Als die opschrikt, merkt hij een verschrikkelijke, stekende pijn in zijn borst. Hij kijkt naar beneden en ziet tot zijn schrik dat er zo'n wit, plastic mes bijna helemaal in zijn borst is verdwenen! Hij probeert het er nog aan het uiteinde uit te trekken, maar valt bijna flauw van de pijn. Ook komt er gigantisch veel bloed uit de wond gespoten.

Om Marco heen grijpen bijna alle fastfoodrestaurantbezoekers naar hun mobiele telefoon. Binnen een paar minuten verschijnt er dan ook een ambulance, en wordt de bewusteloze man met zwaailichten vervoerd naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, waar hij meteen onder narcose gebracht wordt om het gruwelijke voorwerp te verwijderen.

Als Marco uren later wakker wordt, staat er een oude, verweerde zuster naast zijn bed. Op haar pakje zitten roestbruine vlekken, en haar gezicht zit vol rimpels. Ze kijkt heel eng, en vraagt met een krakende stem of Marco nog iets nodig heeft. Hij schudt van nee, en probeert nog wat verder te slapen.
"Waar kom je vandaan?" vraagt de zuster, "je komt me zo bekend voor!"
Marco vertelt waar hij woont, en omdat hij zo ligt te suffen merkt hij niet dat de blik in de ogen van de zuster van nog-redelijk-vriendelijk naar bloeddorstig veranderd. Ze grijpt in een zak van haar jas, en pakt er een scalpel uit.
"Jij, jij, jij, jij moordenaar!" schreeuwt ze, "jij hebt mijn Poekie overreden! Daarvan herken ik je!"
Ze komt dichterbij en dichterbij. Een stinkende adem walmt uit haar mond in Marco's gezicht. Hij drukt en drukt op het knopje met het belletje erop naast zijn bed, maar er gebeurt helemaal niks. Op het moment dat de zuster het mes op Marco's keel zet, zwaait de kamerdeur open. Op de drempel staat een jonge dokter.
"Mariette! Wat doe je nou!" vermaant hij de zuster, die opschrikt en de scalpel meteen verstopt. "Kom mee naar buiten, we moeten praten!" En zo gebeurt het. Marco zorgt ervoor dat de rest van de tijd in het ziekenhuis het knopje steeds goed bereikbaar is, maar de zuster komtt gelukkig niet meer langs.

Een paar dagen, al voelt het als weken, later, wordt Marco eindelijk ontslagen uit het ziekenhuis. Hij voelt zich alweer een stuk beter. De wond in zijn borst jeukt een beetje, maar verder voelt hij zich fitter dan ooit tevoren, door het vele slapen. Hij zwaait naar alle dokters en zusters en broeders en medepatiënten, en loopt dan uiteindelijk door de draaideur het ziekenhuis weer uit. Bovenaan de trap die naar het trottoir loopt, staat hij even stil. Hij kijkt om zich heen en rekt zich uit. Even denkt hij dat hij alles vergist heeft, dat er niets is gebeurd, maar een steek in zijn borst herinnert hem weer aan het huppeltutje. Toch laat hij haar niet zijn dag verpesten. Het zonnetje schijnt, en zonder aarzelen stapt hij de eerste tree op. De tweede tree... de derde, en dan... verstapt hij zich.

Een oude man rent het ziekenhuis terug in, en vraagt om hulp, en twee ziekenbroeders rennen naar buiten met een brancard. Ze doen verwoede pogingen Marco te reanimeren, maar het is al te laat. Bij de val van de trap is zijn nek gebroken.

Met dank aan Hertog_Martin voor de airbus, Glacier voor het gevaarlijke mes, Hmaster-II voor de zuster, dennistd voor het pistool en Jappr voor de trap.

Zo, dit was het dan! Afgelopen, uit! Binnenkort begin ik weer met een nieuwe serie, met userinput, en ideeën daarvoor zijn echt meer dan welkom! (Pm'en of mailen naar twinky@fok.nl mag ook) Vond je het leuk om 'mee te doen' met Marco? Laat me ook dat even weten, dat is wel fijn. Tot de volgende keer!

deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8 en deel 9.