Norwegian Wood in de brievenbus
Het was dus weer eens tijd om uit te gaan, naar de film, met Frenny, een vriendin. Zij is zo'n beetje het tegenovergestelde van mij: kleurrijk, outgoing, creatief en nooit te beroerd om mij van inspiratie te voorzien.
Echter, noch de film, noch Frenny zijn de hoofdinspiratie voor dit stukje. Die eer komt toe aan een boek. Een boek in mijn brievenbus. Ik vond het toen ik terug- kwam van de film. Naam van het boek: Norwegian Wood, schrijver: Haruki Murakami. Geen briefje erbij, afzender dus onbekend. Frenny, inmiddels ook thuis en online, wees me erop dat dit al het zoveelste "cadeau" was dat ik kreeg. Rond Sinterklaas een chocoladeletter met gedicht zonder afzender, met Kerst een kerstbal aan mijn stuur en nu een boek. Nu bleken niet alle cadeaus voor mij maar toch.
Ik had nog nooit van het boek gehoord. Vroeger was dat een probleem, nu hebben we internet. Ik was dus zo weer bijgesurft: een nostalgisch verhaal over verlies en sexualiteit. Dat laatste maakte meteen Frenny verdacht. Zij heeft namelijk de ogenschijnlijk onstuitbare neiging om over sex te praten. Frenny bezwoor me echter dat dit geen actie van haar was. Ook de tekst van het gelijknamige liedje van The Beatles gaf me geen enkel aanknopingspunt. Het was inmiddels ook al laat, dus ik ging slapen. En vergat het boek.
En dat was zo gebleven als Frenny mij er een paar dagen later niet naar had gevraagd. Ik had er niet meer over nagedacht maar doordat ze me er attent op maakte, schoot mij een opmerking van een andere vriendin door het hoofd. Zij was op die bewuste dag bij mij in de buurt geweest. Ik greep meteen naar mijn telefoon, belde haar en legde de kwestie voor. En jahoor, zij had het boek in mijn brievenbus gedaan.
En zo eindigt dit verhaal met een sisser. Die vriendin is namelijk niet alleen vriendin maar ook een ex. Ze had het boek ooit eens geleend van de vrouw van mijn broer. En was het vergeten terug te geven.
Ik leid een eenvoudig bestaan, enigszins saai zelfs.
