Krieg!
Ik ben geen schrijfster.
En heb al helemaal niet die pretentie, ik schrijf weblog-stukjes over WO1, en forum-stukjes over WO1 die je leuk kunt vinden of he-le-maal niets vindt.
De stukjes zijn zorgvuldig gemaakt maar kunnen ondanks vaak nakijken best fouten bevatten, ik doe dan ook geen studie en kijk niet 10 verschillende bronnen na , mijn stukjes zijn meestal wel in een paar dagen gemaakt.
Andere mensen daarentegen schrijven wel, en succesvol.
Stoppen alle tijd die ze hebben in research en zorgvuldigheid.
Ze bedienen een hongerig leespubliek op hun wenken.
Sommigen werken wel meer dan 7 jaar aan een boek om maar iets neer te zetten dat het lezerspubliek geriefd.
Dat er in die 7 jaar geen cent verdiend wordt en allerlei andere zaken blijven liggen, is een keuze van een schrijver, het is een drive, iets moois neer te zetten, iets zorgvuldigs te maken, de groep lezers die zijn boeken leest te plezieren.
En als lezer blijf je geduldig wachten tot er weer iets moois verschijnt.
Je weet dat het wachten altijd beloond wordt. Sommige schrijvers zijn nu eenmaal geen veelschrijvers om een groot publiek tevreden te stellen, ze zetten kwaliteit boven kwantiteit.
Dan ga je een boek schrijven waarvan je weet dat je behoorlijk je nek uitsteekt, er is namelijk in 90 jaar na dato geen enkel boek over deze kant verschenen.
De Duitse kant van de zaak, de overwinnaar schrijft nu eenmaal geschiedenis en veelal zijn het dan ook Britse boeken en bronnen die gebruikt worden.
Heel summier gebruikt men Duitse bronnen. De vergeten stemmen blijven vergeten, alsof daar geen ellende en verdriet was, alsof daar geen lijden is geweest.
Ze mochten niet bestaan, want ze hebben verloren.
Als je de lang vergeten stemmen ( de Duitse kant) wilt laten horen weet je als schrijver dat je nog zorgvuldiger te werk moet gaan.
Blijkbaar liggen zaken nog zo gevoelig dat een veroordeling snel gemaakt is.
Voor je het weet trekt men een verkeerde koppeling naar WO2 en voor je het weet wordt je uitgemaakt voor Nazi.
Mensen lijken wel op de loer te liggen om met dit soort termen als eerste te kunnen gaan strooien.
Dat historici al sinds de jaren ’50 bezig zijn met dingen nuanceren en met zorgvuldig onderzoek en allang niet meer de 100% schuld bij alleen Duitsland ligt doet blijkbaar niet terzake.
WO2 kleurt alles! Iets positiefs over Duitsers zeggen, wat denk je wel niet!
Dat dit boek geschreven is met zorgvuldig bronnengebruik, dagboeken, brieven, dat dit boek een menselijke stem van lijden laat horen is voor een bepaald soort mensen niet voldoende.
Voor het boek verschenen is zijn er al mensen die gillen en trekken de vergelijking met ene Irving zelfs! Ze bestaan het zelfs deze woorden in de mond te nemen:
De schrijver weet welk risico hij neemt, hij zegt er zelf dit over:
“Natuurlijk was me duidelijk dat er, doordat ik hoofdzakelijk gebruik zou maken van Duitse bronnen en de verhalen van hun tegenstanders alleen maar ter ondersteuning zou aanwenden, kritiek kan komen. Want nog steeds leven er anti-Duitse sentimenten en die verdwijnen niet door een bezoek van de Duitse bondskanselier Schröder aan de stranden in Normandië als gast van de Franse regering tijdens de herdenkingen van D-day in 2004, of door zijn aanwezigheid tijdens de herdenking van de Tweede Wereldoorlog te Moskou in 2005. Ik was me er terdege van bewust dat het gebruik van overwegend Duitse bronnen beperkingen met zich mee brengt. Een deel ervan werd door het Hitler-regime bezoedeld. De verhalen werden als middel gebruikt om het Duitse volk opnieuw in een oorlog verzeild te doen raken. Vandaar dat ik met name de Duitse boeken die tussen 1933 - de machtsovername door Hitler - en 1945 zijn verschenen met een gezonde argwaan heb bekeken om er zoveel mogelijk zeker van te zijn dat ik niet alsnog een verlengstuk zou worden van nazi-propaganda. Een boek als bijvoorbeeld het aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog verschenen Mein Tätigkeit im Weltkriege 1914 – 1918 van generaal Fritz von Lossberg - tussen de regels door lijkt het af en toe een soort open sollicitatie - heb ik buiten beschouwing gelaten. Lossberg eindigt zijn voorwoord met de woorden: ‘Dit boek draag ik op aan het prachtige leger. Het kon de overwinning niet behalen, omdat de politieke leiding in het Duitse vaderland teleurstelde. Als oude soldaat beleef ik met opgewonden hart de opkomst van de Wehrmacht van het Derde Rijk.’ Ik raak op een heel andere manier opgewonden als ik denk aan wat de legers van het Derde Rijk teweeg hebben gebracht en neem dan ook met nadruk afstand van iedere vorm van nazirevisionisme. Wel heb ik passages gebruikt waaruit Duits patriottisme blijkt. Deze uitspraken hoeven wat mij betreft beslist niet onzuiverder van toon te zijn dan de vele vaderlandslievende getuigenissen van de tegenstanders van Duitsland die in boekvorm verschenen zijn. Ze vertonen zelfs grote overeenkomsten. En dat kan haast ook niet anders. De soldaten die elkaar naar het leven stonden, waren over het algemeen jonge mannen die, vol levenslust en trots op hun herkomst, vastbesloten waren de vaderlandse belangen te dienen. Aan welke zijde van het front ze zich bevonden, werd alleen maar bepaald door waar hun wieg had gestaan.”
Voor mij is het in ieder geval een boek om naar uit te kijken, voor de schrijver uiteraard ook, alleen zal hij zich deze keer moeten verdedigen tegen mensen die niets presteren en die een totaal blinde vlek hebben voor alles wat Duits is.
Dat er mensen over hem heen zullen vallen is zeker!
Dat het boek staat, is ook zeer!
KRIEG - Ieper, het martyrium van 14/18 door Duitse ogen
- Richard Heijster
Verschijnt eind deze maand, een kleine 400 pagina’s, geschreven zeker voor mensen geschikt die niets van WO1 afweten en die het zelfs niet interesseert, menselijk lijden, verdriet en doffe, doffe ellende.
Uitgever: Lannoo
ISBN: 90-209-6515-8
Pagina's: 380
Prijs: 24,95 EUR
