De reünie

De reünie begon om 2 uur en mijn tegen het dwangmatige aanhangende gedrag om altijd overal op tijd te komen zorgde ervoor dat ik om 5 voor 2 door de hoofdingang de school in wandelde. Natuurlijk was ik de eerste van de groep bekenden waarvan ik wist dat ze kwamen, zodat ik mijzelf na een korte tour door het gebouw alleen aan een tafeltje in de aula vond, vanwaar ik de nieuwkomers in de gaten kon houden. Vroeger zou ik dat vreselijk gevonden hebben: alleen aan een tafel in een ruimte vol vreemden. Gelukkig bleek ik in de afgelopen 15 jaar nauwelijks veranderd te zijn. Ik was dan ook flink opgelucht toen ik een oude schoolvriend bij de ingang spotte.

De gesprekken zijn standaard op zo'n middagje reünieën. Wat doe je nu? Getrouwd? Kinderen? Je ziet er nog precies hetzelfde uit, ik herkende je meteen! Dit laatste is natuurlijk niet altijd een compliment, maar vooruit. Het opvallendste was in ieder geval hoe weinig iedereen veranderd was. Natuurlijk was er hier en daar een rimpeltje verschenen, wat haar verdwenen en wat vet bijgekomen, en in een enkel geval zelfs afgegaan, maar het basisconcept van iedereen was nog aanwezig. Het was dan ook niet zo verwonderlijk dat ik met de mensen waar ik op de middelbare school goed mee omging nog steeds makkelijk een gesprek kon aanknopen en dat ik bij de mensen die ik toen ook al niet zag zitten, na 30 seconden al was uitgepraat. De groepjes waren dan ook al weer snel gevormd en de gesprekken kwamen goed op gang.

Confronterend was in ieder geval hoe de mensen zich mij herinnerden, en vooral wat ze zich nog van me herinnerden. Als je nu denkt: 'Jezus, dat was erg, maar dat zal vast niemand zich meer herinneren!' nou vergeet het maar. Ik kreeg dingen te horen, die ik zelf al jaren bleek te hebben verdrongen. Het beeld dat ik van mijzelf had als een onzeker manneke, dat zich afzijdig hield en zo min mogelijk probeerde op te vallen, werd ongenadig neergesabeld door een ex-klasgenote die, onder instemmend geknik van de anderen, te kennen gaf mij op school een recalcitrant ventje met een grote waffel te hebben gevonden. Even een snelle tip: mocht je nog op school zitten en op een bepaalde manier herinnerd willen worden, dan is nu de tijd om even in je directe omgeving te informeren. Je kunt je gedrag nog aanpassen.

Natuurlijk kwam ik mijn onbeantwoorde jeugdliefde ook nog tegen. Het meisje waar ik zo hoteldebotel halsoverkop verliefd op werd dat ik van de ene op de andere dag in een stalker veranderde die haar het leven goed zuur maakte (hoewel ik dat toen absoluut niet door had). Op de reünie bleek ze een zeer aangename gesprekspartner. Het was een wonder dat ze überhaupt tegen me wilde praten, maar tijd doet blijkbaar een hoop vergeten. Zij is inmiddels getrouwd en heeft een kind, en ik vind haar nog steeds leuk. Erg hè?

Terugkijkend was de reünie anders dan ik had verwacht. Ik hoopte op een terugkeer naar mijn jeugd, maar het bleek slechts een korte blik op een afgesloten tijdperk waar je nooit meer naar terug kan. Ondanks dat we nog allemaal dezelfde zijn, zijn we wel ouder geworden en hebben we inmiddels zoveel meegemaakt, dat we onszelf onmogelijk nog kunnen vergelijken met die tiener die de toekomst als een spannend avontuur zag waarin alle dromen bewaarheid zouden worden.

Die toekomst is inmiddels al voor een groot gedeelte het verleden en wat rest is hoe je omgaat met het feit dat de toekomst niet blijkt te zijn wat je ervan had verwacht. Misschien is dat wel wat volwassen zijn inhoudt: genoeg ervaring hebben om te weten dat dingen zelden lopen zoals je denkt en ermee kunnen omgaan. Het besef dat je hierin niet de enige bent kan soms best verhelderend werken en dan is zo’n kort tripje op zijn tijd naar een plek uit het verleden best leuk.