De Toren van Oneindige Hoogte - Deel 6

“Hoe ging het, Strever? Heeft Roth-End nog iets gezegd?”
Strever staakte zijn pas en bleef even staan, waarna hij zich omdraaide.
“Nee! Niets! Kun je dat geloven? Ik vroeg nog, wat gaat er nu gebeuren? Weet je wat hij zegt? ‘Daar kan ik je helaas niets over vertellen.’ Is hij nou helemaal gek geworden? Ik heb vier jaar lang met Unteto dit werk gedaan. Vier jaar! En dat krijg je te horen dat ‘je een nieuwe partner krijgt en het voorval beter kan vergeten.’ Ik wil weten wat er met Unteto is gebeurd!” Hij vervolgde zijn pas richting schuifdeuren en vertrok, terwijl hij Erissy achterliet met argwaan waarom Strever niet gewoon te horen kreeg wat er is gebeurd, zoals niet meer dan normaal zou zijn. In al die tijd dat ze voor Roth-End werkte had ze behoorlijk wat zien langskomen. Roth-End had ongeveer tweehonderd beheerders onder zich die allemaal ‘veldwerk’ deden, zoals het werk in de wereld van Het Spel werd genoemd. En met zoveel mensen gebeurde wel eens wat, best veel zelfs, maar dan werden de beheerders die er wat mee te maken hadden altijd goed op de hoogte gehouden. Deze gang van zaken was enkel vreemd te noemen.

Erissy vroeg (ja, vroeg) haar computer om de werktijden van Strever. Strever bleek al een half uur klaar te zijn. Dat kwam goed uit, dan had ze alle tijd om te zoeken. Strever had nu een minimale pauze van vijf uur buiten Het Spel. Dat betekende dat zij zestig uur zou hebben om te zoeken, meer dan genoeg tijd. Ze zou misschien een half dagje bezig zijn. Dat was een groot voordeel binnen Het Spel: in de comateuze toestand, waarin je terecht kwam in de capsule, was het brein in staat veel te verwerken, aangezien de enige aanwezige prikkels van Het Spel zelf afkwamen.
Na testen bleek dat het verschil in het vermogen enorm was, maar liefst een factor twaalf! Over het algemeen bevonden mensen zich acht uur objectieve tijd (tijd in de ‘echte’ wereld) in de capsule, wat dus betekende dat je vier keer vierentwintig uur in Het Spel was. Ondanks dat de hersenen in de ‘slaap’ zoveel konden verwerken, was het ook een vereiste dat ze een tijdje rust hebben. Hiervoor bleek de oplossing eenvoudig. Gebruikers kregen gewoon slaap, als ze die vier dagen op weg waren. In totaal moet een speler twee tot drie uur objectieve tijd slapen in die periode. Desnoods zou het Spel hen ertoe dwingen, door middel van een steeds sterker gevoel van vermoeidheid.

Erissy kende gelukkig veel mensen op veel afdelingen, waardoor zij overal wel iets gedaan kreeg. Ze wist dan ook al precies wie ze nu zou raadplegen, om de nodige informatie te krijgen. Ze zou graag het gezicht van Strever willen zien als hij zijn informatie binnen zou krijgen. Hij kreeg meer dan hij van Roth-End had moeten krijgen. Sterker nog, hij kreeg meer dan Roth-End zelf zou weten.

De deur van capsule ging sissend open. Strever deed een stap naar voren en keek naar het hem maar al te bekende schilderij. Het bevatte de beeltenis van een toren, die oneindig in de hoogte leek te lopen. Strever bleef even besluiteloos naar het schilderij staren. Het bekende uitzicht had iets rustgevends. De voet van de toren, waar Sierward-Ages te vinden zou zijn, was niet weergegeven. Tenzij ze natuurlijk het absolute begin van Het Spel hadden weergegeven, toen er nog vrijwel geen gebouwen stonden. Strever had die tijd niet meegemaakt, toen hij begon was er al een miljoenenstad ontstaan. Moeizaam trok hij uiteindelijk zijn ogen los en liep de kamer uit om terecht te komen in zijn woonkamer. Het huis was een flat die bestond uit een woonkamer met daarin een keukentje, capsulekamer, badkamer en rommelhok. Het geheel was klein, maar voldeed om te leven.

Na in de keuken een kop thee te hebben gemaakt liep hij naar de woonkamer, richting bank, plofte neer en bleef liggen, langzaam zijn thee opdrinkend. Lang bleef hij daar liggen zonder dat er iets gebeurde, met als gevolg dat hij, na lang tegenstribbelen, in slaap dommelde.

Een schel gepiep zorgde ervoor dat Strever werd gewekt. De klok op de wand gaf aan dat het een uur later was. Na een korte inspectie bleek dat zijn telefoon rinkelde. Hij stond nog slaapdronken op en strompelde richting het apparaat, waarvan het scherm als een gek met een document liep te knipperen.
“Projecteren,” zei hij, een geeuw onderdrukkend.
Op de witte wand achter hem volgden de pagina’s elkaar in hoog tempo op, te snel om te lezen.
“Stop scrollen.” Strever las wat er nu op de muur stond. Het leek een stuk biografie te zijn.
“Omschrijving document,” en de pagina werd vervangen met een korte beschrijving. Er werd groot gekopt met ‘Unteto, persoonsomschrijving’ met daaronder ‘Vertrouwelijk’. Strever kon wel raden van wie dit af kwam en vroeg zich af hoe hij haar zou kunnen bedanken. Dit document was zelf voor Roth-End maar zeer beperkt in te zien en hij leek het nu compleet voor zich te hebben. Dit was de werkelijke jackpot, meer dan hij ooit had durven dromen. Hij ging terug naar pagina één en begon te lezen.

======
Een flink stuk over Strever, weinig aan toe te voegen. Commentaar als altijd welkom