Voetbal en slippers
De twee dingen die mij de afgelopen week zijn bijgebleven zijn een slechte wedstrijd, gevolgd door een goede wedstrijd en de constante aanwezigheid van het ‘klap klap’-syndroom. Toegegeven, het is prachtig weer en dan kan ik het mij voorstellen dat je geen zin hebt om je schoenen aan te trekken als je even snel iets moet doen en dat je daarom je slippers aanschiet. Wat ik niet snap is dat mensen die slippers blijkbaar als een mode zien, want ik kan mijn kont niet keren of ik hoor klap klap klap klap. Ik weet niet waarom, maar aan die krengen kan ik me groen en geel ergeren. Alsof die mensen geen geld meer hebben voor gewone schoenen. Neehee! Iedereen mag meegenieten van hun tenen en hun voetzolen. Gelukkig ben ik niet de enige, want enkele vrienden van mij zijn het met mij eens over dit fenomeen: verbiedt het alsjeblieft! Dan sta ik voor de universiteit, met een plastic bekertje met een donker goedje dat door moet gaan voor koffie, en wordt ik overvallen door een symfonie van slippers. Ik voel op dat soort momenten net een paranoïde man die zijn nieuwe surround set heeft aangesloten en tijdens het film kijken achterom blijft kijken, omdat hij meent geluiden te horen. Alsjeblieft mensen, slippers die doe je aan op de camping, op in het zwembad of voor mijn part als je naar het strand gaat, maar toch niet als je naar school gaat, of als je gaat winkelen. Ik heb zelfs al mensen in de kroeg zien staan met slippers aan. Dat gaat werkelijk waar mijn pet te boven.
Gelukkig waren er ook nog positieve zaken deze week. Mijn grote vriend Albert West staat nog steeds in de hitlijsten en het Nederlands elftal lijkt wonder boven wonder zonder problemen zichzelf te kwalificeren op het WK. Iets dat ik mij nauwelijks kan herinneren van vroeger. Als ik aan het Nederlands elftal denk en ik gooi daarbij een vleugje kampioenschap, dan denk ik aan Schotland, automatisch gekwalificeerd en Guus Hiddink die zijn vuist vurig laat zijn voor Zuid-Korea. Armenië stribbelde nog even tegen, maar lange Jan kwam ‘to the rescue’ als Supercow, wanneer Chicken in de problemen zit. Het was zo’n bedroevend slechte wedstrijd dat ik nog nooit zoveel zin heb gehad om weg te zappen tijdens een wedstrijd van het Nederlands elftal. Gelukkig hoefde ik dat zelf niet te doen, want Talpa dacht waarschijnlijk hetzelfde, want het scherm ging op zwart. Volgens Talpa lag het allemaal aan de FIFA, maar het is wel toevallig John, dat het tot nu toe niet of nauwelijks is voorgekomen. Zelfs SBS6 deed het beter dan Talpa. Zoals wij dat hier noemen: om te janken!
En toen kwamen de amateurs van Andorra een kijkje nemen in Nederland. Ik vraag me dan af of ze er meteen een rondreisje aan vast hebben geplakt. Dat ze met de spelersbus nog even een rondje door Nederland hebben gedaan, waarbij er in het Spaans werd verteld dat de molens heel karakteristiek zijn voor Nederland. De held van woensdag was natuurlijk Ruud van Nistelrooy. Eerst een penalty missen om vervolgens belaagd te worden door een opgeschoten Andorrees die al een eigen goal achter zijn naam had staan. Mijn held kwam op een geweldige manier terug door een voorzet prachtig in het lege doel te werken. Je zag Ruud daarna kijken en je hoorde hem bijna denken: ‘Waar is die nummer 5!’. Toen Ruud Lima zag staan liep hij er resoluut naar toe en met een droogheid die een imitatie van de Sinaï waardig was hees hij zijn armen in de lucht voor de neus van de Andorrees. Ruud, je bent geweldig!
En nu is het dromen. Ik heb het vannacht al gezien in mijn slaap: de finale van het WK voetbal 2006 in de Duitsland met Nederland tegen het gastland. Cocu maakt snel 1-0. Dit blijft de hele finale zo staan, tot 3 minuten voor het einde als Zweinsteiger de gelijkmaker maakt. De moegestreden Kuijt wordt vervangen door Roy Makaaij en 2 minuten in blessuretijd verschalkt Roy Oliver Kahn met een schot dat door een van de verdedigers van Duitsland van richting veranderd. Nederland wereldkampioen!
