G.O.A.2
Lang, heel lang geleden, in een land dat eigenlijk hetzelfde was als dit, heb ik me beziggehouden met een actie die mijn leven heeft veranderd. De G.O.A.. Inmiddels zijn de citrusdampen zo'n beetje opgestegen en kan ik me weer in mijn kamer vertoeven zonder mijn neus dicht te houden. Helaas was dit geluksgevoel slechts van korte duur. Na drie weken waren de symptomen weer duidelijk zichtbaar. Op een dag liep ik mijn kamer binnen en ontwaarde ik aan de linkerkant van mijn drempel voetstapjes, die maar één ding konden betekenen; de Beeveeëmteeërs kwamen terug. Voor degenen die de moeite niet hebben genomen om de eerste G.O.A. te lezen; de Beeveeëmteeërs behoren tot de B.V.M.T., de Bevolking Van Mijn Tapijt. Daar zijn dan weer verschillende onderdelen in, maar lees je dan maar eerst even in. Ook de G.S.A.M.I.O. begon weer helemaal terug te komen, wat er op wees dat de theorieën over broeikaseffecten en het gevolg van smeltende ijskappen misschien toch wel waar zijn. Toch waren deze beide natuurrampen wel te overzien. Zonder de Beeveeëmteeërs voelde ik me toch wat allenig in mijn kamer, en de Klerenoceaan was best een mooi kunstobject, en inmiddels wist ik ook wel hoe hem te bestrijden, iets met ijsberen en ijskappen en aanverwante zaken.Het grootste probleem was mijn bureau. Het was net vakantie, en dolgelukkig had ik VWO 4 afgesloten. Omdat ik elk van de boeken nooit meer wilde zien als het vak was afgesloten, had ik al mijn schoolspullen op mijn bureau gedumpt. Door middel van een ondergrondse gang, onder mappen en collegeblokken door kon ik nog net bij mijn laptop komen, maar deze klus was vergelijkbaar met het zoeken van een weg in een doolhof. Toen het echt helemaal vakantie was, lag het bureau wel zo vol, dat ik het einde van het doolhof na twee uur nog niet gevonden had. Tijd voor actie! En zo begon ik aan de Grote Opruim Actie deel Twee.
Mijn eerste plan was om de boeken te scheiden. Allereerst waren er de boeken die ik volgend jaar beslist nog nodig had, dan waren er de boeken die ik zeker niet meer zou gebruiken en de categorie waarvan ik het niet zeker wist. Het resultaat waren de gigantische Triplet Towers. Toen ik het van een afstandje bekeek was het duidelijk dat ze een eventuele aanslag niet zouden overleven. Vooral de linker (Die van de boeken van volgend jaar) stond op het punt in te storten. De aanslag kwam enkele seconden later in de vorm van een fruitvliegje. Voorzichtig landde hij op de middelste Tower, die van de weggooiboeken, en begon zijn vleugeltjes te wassen. De catastrofe die hij daarmee veroorzaakte was niet te overzien. De Triplet Towers waren in een oogwenk verdwenen. Het was erg vervelend, want de daardoor ontstane Ground One (op m'n bureau) was te vergelijken met een nieuwe Oceaan. Wat anders was aan deze Oceaan was dat hij zich langzaam maar zeker uitspreidde over de rest van mijn kamer. Wat eruit zag als prachtige Niagara Watervallen, was in werkelijkheid erger dan de ergste Chinese overstroming. De boeken, schriften en het kaftpapier leidden hun eigen leven en overspoelden heel mijn kamer. Ik kon op het nippertje achteruit springen zodat mijn kostbare teentjes niet verpletterd werden onder het bulderend geraas. In een poging de vloed een beetje te stelpen rukte ik het laken van mijn bed en dweilde de oceaan zo veel mogelijk op. Het gevolg van deze Watervallen was dat mijn zorgvuldig gecreëerde sortering helemaal naar de vaantjes was. Dus begon ik opnieuw, ditmaal zittend op de grond. De boeken en overige zaken die weg konden gooide ik meteen in de dweil en de andere twee categorieën plaatste ik tegen de muur, zodat tenminste één kant gestut werd. Voor de resterende overvloed opende ik de deur, zodat het naar buiten op de gang kon stromen. Wat er daarmee gebeurde had ik niet verwacht. De Watervallen stroomden verder over de trap naar beneden, en binnen de kortste keren lag ook de hal beneden vol met schoolspullen. Met het laken slepend achter me aan dweilde ik zo goed en zo kwaad als het ging het meeste op en wrong het boven uit, waarna ik weer verder kon met de stapels. Zo ging het nog een tijdje door, en uiteindelijk lukte het me alle boeken op de juiste plek te brengen. Naar school, in de kast, in de prullenbak of op het hoofd van mijn broertje. Een week later vond ik echter nog ergens, in een vergeten hoekje onder een grote kast, een druppeltje van de ooit zo grote Watervallen. Ik kon een glimlach niet onderdrukken, en ook dat schriftje verdween in de prullenbak.
