Mondpijn
Heerlijk dus, en je verdient er nog geld mee ook! Meestal heb ik ook gewoon een rustige avond. Hangen op de bank, zappen of een film, zak chips erbij... Soms gaat het alleen wat anders.
Het gezin waarvan de ouders vorige week vrijdag eindelijk weer een avondje weg wilden, heeft twee kinderen. Bram, drie én een hálf, is een schattig kereltje. Als hij slaapt. Als dit niet het geval is rent hij gillend door de kamer met zijn vliegtuigen, auto's en treinen. Madelief is een meisje van twee, en één die met kleverige handjes je perfect gestylde kapsel in no-time weet om te vormen tot een kroeskop. Zodra je gaat zitten, kruipt ze op schoot en als je staat hangt ze aan je arm of been. Ook een schat van een kind, maar in bed blijven ze toch het best. Zachte gezichtjes met blosjes op hun wangetjes, mondjes half open en de speen (bij Madelief) op de grond. Zachte smakgeluidjes en af en toe wat getrappel met de voetjes. Lief!
Op die bewuste avond zat ik dus midden in mijn horrorfilm, want daar houd ik van op avonden zo goed als alleen in een zo goed als vreemd huis, komt er in één keer een nog-net-niet ultrasoon geluid van boven. Gegil noemt men het. En daarvoor heb ik een speciale tactiek. De VMWEDNELOFNZEI-tactiek. (de vijf minuten wachten en dan nog eens luisteren of het nog zo erg is-tactiek) Feilloos. Vaak zijn de kinderen dan al weer in slaap gevallen en hoef je geen slaapliedjes te zingen, over de grond te kruipen om de speen te zoeken of een flesje druppeltjes uit de ouderlijke slaapkamer halen ('vinden we niet erg hoor', nou, ik wel!) omdat 'de tandjes net doorkomen'.
Vijf minuten wachten dus. En toen kwam het krijsen van boven in eens wel akelig overeen met dat van de gravin die vermoord werd in mijn film. Toch maar naar boven dus. Met mijn geweldige gehoor ontdek ik dat het uit Madeliefs kamer komt. Zachtjes maak ik de deur open en tref daar een hysterisch kind aan, rechtopstaand in haar bedje, en... onder het braaksel.
Mevrouw had besloten vannacht maar eens ziek te worden. Mijn neus dichtknijpend hijs ik het kind uit de slaapzak en zet het op de grond. Overdonderd van mijn aanwezigheid is het stil, en grijpt meteen mijn been. Trekkend met mijn linker onderledemaat haal ik zo goed als het kan de lakentjes en dekentjes uit het bedje en leg alles netjes opgevouwen (ook zo goed als het kan, ik kan toch niet die kots aanraken!) in een hoekje, want zoiets als een wasmand zie ik zo niet. In de commode vind ik, op aanwijzingen van Madeliefje-lief nieuwe lakentjes, dekentjes en een schone slaapzak. Ze is inmiddels weer helemaal opgeknapt, en alleen nog wat traantjes onder haar ogen verraden de catastrofe die ze heeft meegemaakt. En de stank, maar die blijft nog wel even. Ik pluk haar van mijn been en trek de verse slaapzak aan. Daar heeft ze geen zin in en gierend van de pret probeert ze met haar voetjes mijn neus te raken. Als het dan eindelijk, met behulp van mijn judokunsten toch gelukt is, moet ze nog in het ledikantje, en ook dat zint mevrouw niet. Opnieuw verheft ze haar stemmetje en ja, daar kruip ik dan over de grond op zoek naar de speen, die natuurlijk uit het bed gevallen is. Dat een kind van twee nog een speen heeft is volgens mij ook nog wat bijzonders, maar dan heeft ze tenminste iets om op te sabbelen in plaats van haren en vingers. Doelbewust zet ik het kind in bed en loop ik de kamer uit, om mijn film verder te kijken. Nee dus, ze blijft krijsen en pas na een verhaaltje en twee liedjes kan ik weer naar beneden.
Ik plof weer neer op de bank en kijk naar een talkshow. Een half uur film is niet meer goed te maken, en ik heb zo het gevoel dat het niet bij één keer zal blijven deze avond. Inderdaad. Nadat een leraar verteld heeft hoe hij jarenlang veel kleine meisjes zijn geslachtsdeel heeft laten zien en een collega van hem op het punt staat ook zijn verhaal te vertellen hoor ik bovenaan de trap het bekende mamageroep. Bram is ook wakker. Zodra ik de deur openmaak stormt hij naar beneden in mijn armen, en na een seconde of tien ontdekt hij dat ik niet mama ben en komt er nog een huilreden bij. Tv uit, Brammie op schoot, en ditmaal ben ik de Oprah. Wat is er, waarom huil je, wat wil je� het antwoord blijft 'ja'en hij snikt met gierende uithalen. Ik vertel waar papa en mama zijn, en dat ik toch ook lief ben? En vraag nog een keer wat hij wil. Het maakt hem niet uit en hij heeft pijn in zijn mond, die hij wagenwijd openspert om mij te laten begrijpen hoe erg het wel niet is. Dan wil Bram weer naar boven. Ik hoef niet mee, dus ik draag hem de trap op en stop hem lekker in. Een kusje en weer naar beneden, waar leraar drie vertelt over zijn voorliefde voor kleuterjongetjes.
Na tien minuten klinkt er wat gekrabbel aan de deur en daar staat Bram weer. Zonder iets te zeggen kruipt hij meteen op schoot en kijkt heel serieus naar de televisie. Dit doe ik toch liever alleen, en om hem weer naar bed te krijgen herhaal ik de hele procedure. Zijn mondpijn is nog erger geworden. Als ik vraag waar het is, zegt hij dat het heel ver is. Na veel puzzelen kom ik erachter dat het erg lijkt op keelpijn, en bied hem een glaasje water aan. Ook dat hoeft hij niet, maar wil toch wel weer naar bed. Zodra dat gelukt is valt hij meteen in slaap en kan ik weer fijn televisie kijken.
Als de papa en mama thuis komen kan ik met een gerust hart zeggen dat álles goed was gegaan.
