Moeders mobieltje

Celestien
Als er iemand verstand heeft van elektronische apparatuur, dan is het mijn moeder wel. Serieus waar. Met het instructieboekje van bijvoorbeeld de nieuwe wasmachine hoef ik niet aan te komen, want zij heeft de bonte was al draaien voor ik -in dat bewuste boekje- de juiste taal heb weten te traceren. En dat heeft niets te maken met mijn blader-skills; die moeder van mij is gewoon erg rap met machines. En warempel, ze doet alles nog goed ook! Ik sta voor schut met dat boekje in mijn handen. En 't is niet alleen de wasmachine. Ze haalt hetzelfde 'geintje' uit met de vaatwasser, de droger en de combi-magnetron. Wie weet is het moeders eigen, of zo.

Maar hoe handig ze ook met met huishoudelijke apparaten, het gaat anders als we het hebben over zoiets als de videorecorder. Mams is een groot fan van 'The Bold' dus als ze een aflevering dreigt te missen vanwege werkverplichtingen, dan moet dat opgenomen worden. Nu is dat niet zo moeilijk: videobandje erin duwen, juiste zender kiezen (4 natuurlijk), de tijd instellen en klaar. Karweitje van nog geen minuut. Maar mams vind het eigenlijk bij voorbaat al moeilijk. Ik kan het twintig keer uitleggen, maar nog steeds lukt het haar niet, en dat is niet omdat onze video zo moeilijk is. Dat ding is zó simpel dat mijn neefje van vijf hem kan bedienen.
Hetzelfde geldt voor de computer, waar mijn moeder bij voorkeur naar refereert als 'dat ding'. Niet in de laatste plaats omdat het bureau waar hij op staat voor haar verboden terrein is. De laatste keer dat ze een zeem over dat bureau haalde moest ik namelijk alle snoertjes opnieuw in 'dat ding' stoppen. Vanaf die tijd loopt ze er dus ook met een wijde boog omheen. Op mijn verzoek, want ik blijf natuurlijk niet aan de gang.

Afijn, het is dus veilig te zeggen dat mijn moeder alleen wonderbaarlijk veel verstand heeft van die dingen waar ze dagelijks mee te maken heeft; dingen waar ze oprecht in geïnteresseerd is. Incidentele dingen zoals het opnemen van haar soap zijn niet dermate belangrijk dat ze de handeling ervoor hoeft te weten. Ze heeft bovendien een man en twee dochters die weten hoe het werkt, dus waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?

Maar nu komt het euvel: moeders wilde een mobieltje. De rest van het huishouden had er een en ook haar familie liep ermee te pronken, dus vond ze dat zij er ook maar eens aan moest geloven. Het geval wil echter dat ik van tevoren al wist dat ze hem niet vaak zou gaan gebruiken. Ze is gewoon geen type die 'altijd bereikbaar wil zijn'. Wat dat betreft is ze heerlijk makkelijk. Gaat ze op visite en mist ze de trein, dan is dat geen probleem. Ze pakt gewoon de volgende. Bellen dat ze iets later komt? Waarom? Ze weten toch dat ze met het openbaar vervoer reist? Zoiets calculeer je gewoon in. Net als vóór het tijdperk der mobiele telefoons.
Wie weet heeft het iets te maken met ons Indische bloed: rond 11 uur, betekent niet 11 uur stipt, maar zoiets als: ergens tussen kwart voor 11 en half 12.
Toch vind ik dat ze wel enigszins gelijk heeft. Maar goed, da's voer voor een volgende wwkw, want deze manier dwaal ik af.

Ik heb dus een vermoeden dat mamslief niet veel gebruik zal maken van haar telefoontje... Het video-scenario doemt in me op. En het leek erop dat ik gelijk ging krijgen. De pincode was het eerste wat ik eruit moest wippen, want dat was toch niet zo handig. Mijn moeder zag zichzelf al op Utrecht Centraal staan met een mobieltje in haar ene hand en een papiertje met die code in de andere. Weg ermee.
Toen maar eens oefenen. Want anders dan op onze draagbare huistelefoon, had haar nieuwe telefoontje verschillende knoppen voor opnemen en ophangen. Na een aantal keer heen en weer gebeld te hebben leek ze het in de vingers te hebben. Ik trots. Pa trots. Mams nog trotser, want ze vond het allemaal toch wel een beetje eng.
De week erna al werd ze in het spreekwoordelijke diepe gegooid: stadten met d'r zus. En daar mijn tante hier zo'n 200 kilometer vandaan woont, zouden de dames naar (jawel) Utrecht. Da's mooi tussen Noord-Holland en Drenthe in. Handig.
Beide dames hadden de telefoontjes mee zodat ze elkaar snel konden vinden op het station.

Een paar uur later ging bij mij echter de huistelefoon rinkelen. Mijn tante vanuit Utrecht. Of ik wist waar m'n moeder uithing, want ze nam haar telefoon niet op...
Ja, dan heb ik al vermoeden, natuurlijk... Die telefoon staat waarschijnlijk gewoon uit. Mijn moeder vergelijkt haar mobieltje met de huistelefoon, en die hoeft je ook niet 'aan te zetten' om gebeld te kunnen worden.
Uiteindelijk hebben ze elkaar gelukkig gevonden, en daar ging het om. Maar mams had duidelijk nog wat 'zwemlessen' nodig voor ze weer in het diepe gegooid kon worden.

Hoe verrast was ik toen gisteren de telefoon begon te rinkelen en ik mijn moeder aan de andere kant hoorde. Of mijn vader haar op wilde halen van het werk. Ze was eerder vrij. En pas nadat ik had opgehangen ging het dagen. Dat nummer in de display was niet van haar werk: dat was haar mobiele nummer! Verhip!

Wat denk je, had ik haar bij thuiskomst ook moeten vragen om zelf de video uit te schakelen?