Een emotionele avond

Stefan (Skinkie)
Vierentwintig januari een depressieve dag, ja dat heb ik er uiteindelijk ook maar gemaakt. Wetenschap loont. Ik moet niet de enige jongen van twintig zijn waar de tranen gereed staan om uit te barsten. Een echte reden? Nee, niet echt. Misschien, sociaal leeg. Het gevoel van in de steek te zijn gelaten. Ergens ver weg gedrukt, hoor ik Meneer Ikrelativeer, nog zeggen: "Morgen een nieuwe dag met nieuwe kansen."

Zijn er morgen wel nieuwe kansen? Heb ik überhaupt de kansen van vandaag wel benut? Heb jij jouw kansen van gisteren benut? Ik moet zeggen dat ik, de laatste keer dat ik uit mijn bed kwam om mijn afstudeer docent aan de telefoon te woord te staan, een kans heb gepakt, ik heb met hem een afspraak gemaakt. Zo pakte ik ook een kans om mijzelf met eucalyptus douche gel in te smeren en m'n haar te wassen. Ach, het was gisteren ook zo gegaan en misschien morgen ook wel.

Toen ik naar buiten keek, leek het bijzonder koud. Perfect weer om vanaf een hoog gebouw foto's te maken. Springen geeft meestal zo'n rotzooi beneden. Gemiste kans.

Zo was het ook een gemiste kans om gratis lokaal te bellen, in de hoop dat je dame aan de telefoon krijgt die een filmpje met je wil gaan kijken. Een dame kreeg ik aan de telefoon, slechts een paar jaar ouder, weer een fiche kwijt. Statistiek is gewoon niet mijn ding. Het leven zit vol kansen zo probeerde ik in te zetten op een mobiel nummer waarvan de voicemail mij toeschaterde, ik zette in op rood en sprak een berichtje in.

Wat is nu de kans dat iemand je terug belt? Eén op twee toch? Het zal wel weer ingewikkelder liggen. Met een telefoon op zak liep ik de witte buitenwereld in kansloos natuurlijk, wist ik veel? Ik was al verontwaardigd dat de kans dat mijn zusje haar MP3 speler leeg had gegooid eergisteren avond groter was dan verwacht. Al luisterend naar het langs denderende verkeer vertrok ik des middags naar een vergadering van ons lokale wireless initiatief, best kansrijk.

Het geluk was op mijn hand ik hoefde niet terug te lopen en kon bij het stoplicht naast mijn persoonlijk UMTS-zender uitstappen en richting onze voordeur wandelen.

Depressief zijn heeft soms wel voordelen, door het gebrek aan echte vrienden of het gebrek aan het willen zien van hen, krijg ik de meest inventieve ideeën om zo populair te worden, dat ik, genoeg wannabe vrienden kan krijgen, zodat ik achteraf nog depressiever kan worden als die vrienden één voor één wegvallen. Maar toch, de inspiratie om tekst en muziek te schrijven moet ergens vandaan komen. John Ewbank dacht aan z'n overleden Oma en aan Ellemieke Vermolen, ik dacht aan de gemiste kans van een andere dame.

Wanneer je terug kijkt naar vandaag zie je dat heel wat zaken anders hadden kunnen lopen. Stel je eens voor dat ik vandaag om elf uur wakker werd gebeld door een dame die mij vroeg of ik morgen Snowfever bij haar wilde gaan kijken. Ik had niet naar haar gebeld maar naar mijn afstudeer docent. En met een leuk vooruitzicht gewerkt aan de laatste regels van mijn scriptie, was gewoon om twaalf uur gaan slapen en had nooit de cd van Birgit Schuurman Few Like Me, aangezet. Na het luisteren van die CD moeten statistisch gezien de meeste zelfmoorden zijn gepleegd en mocht ik Birgit ooit tegen komen ga ik haar persoonlijk bedanken voor dit meesterwerkje. De CD is nog niet afgelopen... maar ja, gemiste kans...