Keroppi en de afschuwelijke huisgenoot

Keroppi en de afschuwelijke huisgenoot

Ergens heb ik het gevoel dat ik al eens eerder op de Fok!weblog een verhaal heb geschreven over dit onderwerp, maar mijn terug-zoek-actie leverde niks op.
Daarom gok ik het er maar op

Het is op een paar dagen na een jaar geleden dat ik het huis uit ging. Ruim 18 lentes jong was ik toen al mijn spullen in tassen werden geladen en naar Utrecht vervoerd werden. Niet alleen mijn ouders, zelfs mijn broertje werd ingezet om alle troep de 4 trappen op te sjouwen naar de bovenste verdieping. Mijn paleisje voor 3,5 maand.
Dat het maar zo'n korte periode was kwam door het feit dat het onderhuur was. Maar in een stad met enorme woningnood ben je blij met alles wat je kan krijgen. D was het een enorme kamer (24 vierkante meter) op slechts 10 minuten fietsen van centrum en faculteit.
De huisgenoten waren helaas niet zo geweldig als de kamer. Lag niet aan de personen maar meer aan de generatiekloof. Was ik een net beginnende springerige eerstejaars, waren zij allemaal afstuderend en minimaal 6 jaar ouder. Alleen de jongen waarmee ik de bovenverdieping deelde, ook in onderhuur, was wat jonger en tevens ook nog eens eerstejaars diergeneeskunde.
En alhoewel iedereen weet dat het ten strengste verboden is om relaties te beginnen met huisgenoten werden wij vriendje/vriendinnetje.

Nu, een jaar later, is de situatie toch wat anders. De jongen in kwestie heeft zijn titel "vriendje" voor "ex" mogen inruilen en ik vertrok na 3,5 maand naar een andere kamer.

Voordat ik mijn huidige kamer kreeg had ik al de nodige hospiteeravonden gehad. Niet altijd even leuk, helemaal niet als je binnenkomt en binnen 3 minuten de situatie hebt overzien en weet "ik wil niet bij deze mensen wonen, en deze mensen willen niet dat ik bij hun ga wonen".
Maar iedereen heeft af en toe recht op een beetje geluk, en ik dus ook. Via een vriendin hoorde ik dat de stichting die de studentenhuisvestiging regelt een project had lopen met tijdelijke kamers. Een simpel concept: flats die leegstaan omdat ze binnenkort gesloopt gaan worden, worden verhuurd aan studenten die tegen een aantrekkelijk bedragje daar "anti-kraak" mogen zitten.
Ik was toen dus ook reuze blij dat ik voor nog geen 160 euro een kamer kreeg aangeboden van 15 vierkante meter plus een enorme huiskamer.
Alleen begreep ik toen des te beter dat het hele hospiteer-ritueel niet voor niets in de loop der jaren is ontstaan. Want ik werd dus met 2 mensen *boem* in een huis geplaatst. En het is dan maar hopen of het een beetje klikt met je huisgenootjes.

Nou ben ik echt niet de moeilijkste, maar de jongen die bij mij in het huis woont is toch wel een geval apart. Zo houdt hij er naast 2 studies (psychologie en filosofie) er nog voldoende tijd op na om bijna dagelijks stoned op de bank te hangen. En of het wat met zijn stonede toestand heeft te maken weet ik niet, maar de muziek moet altijd HARD staan.
Samen met het meisje waarmee ik ook nog woon wisselden we geregeld irritaties uit over de jongen in kwestie uit. Met haar had ik nog meer medelijden, hun kamers zijn slechts met een dun gipswandje gescheiden.
Rond het eind van de zomervakanties dit jaar begonnen opeens de onderhuidse irritaties erg op te lopen. Niet alleen was ik bijzonder "not amused" omdat meneer, al dan niet onder invloed, met stoepkrijt alle wanden van de woonkamer had voorzien van "kunst", hij waagde het ook nog eens om enorm moeilijk te doen over een poster die ik had opgehangen ("ik hou niet zo van posters met mensen erop"). Tel hier een hoop kleinere irritaties over afwas, remsporen en niet schoonmaken bij op en je kunt wel raden dat de sfeer om te snijden was.
Ik besloot dat het niet langer meer kon, schreef een brief aan de heer in kwestie, duwde die in zijn postvakje en wachtte rillend op de confrontatie.
Die kwam natuurlijk, maar hij was uiterst begripvol en de daaropvolgende tijd ging alles eigenlijk naar wens.

Maar ja, net als de voornemens die menigeen aan het begin van het jaar maakt, sluipt op een bepaald moment weer de klad erin. De muziek ging weer steeds harder en bijna dagelijks moest ik de bank uitgraven omdat die bedolven was door zijn troep.
Maar mijn breakpoint kwam toch wel op een rustige zaterdag. Omdat de heer in kwestie over het algemeen in het weekend het huis voor zich alleen heeft, is hij geneigd om dan ook vooral te doen wat hem pleziert. En deze zaterdag (ik was toevallig wel aanwezig) had hij besloten om met vrienden "muziek" te maken.
Nou kan ik jullie wel proberen uit te leggen hoezeer hij bezig is om 'anders' te zijn maar dat gaat toch jullie voorstellingsvermogen te buiten vrees ik.
Zelfs mijn mond viel wijdopen toen ik die bewuste zaterdagmiddag de woonkamer in probeerde te komen.
Nadat ik de deur een stukje had open gekregen (was geblokkeerd door rondslingerende stoelen) had ik het idee dat ik in een dichte mist verzeild was geraakt. Alleen waren dit geen laaghangende wolken van waterdruppeltjes maar van wiet. Vervolgens probeerde ik bij de voorraadkast te komen, om dat te bereiken moest ik over 2 stoelen, 1 stonede jongen, een matras en een hoop troep springen. Irritatie begon op te spelen.
Toen ze daadwerkelijk met muziek maken begonnen, stond ik werkelijk paf. De een roetsjte over de toetsen van een keyboard, de ander sloeg met kettingen tegen metaal, weer een ander was met een basgitaar in de weer en dit geheel werd gecomplementeerd door een luidkeels jammerende ‘zanger’.
Neem van mij aan dat de gebeden uit de minaretten van moskeeën van betere kwaliteit zijn.

Langzaam ging mijn bloed richting kookpunt, en heb begon echt te borrelen toen ik de keukenkastjes open deed en geen enkel schoon bord kon vinden. Het zijn de kleine dingen die je doen knappen...
Woest gooide ik de deur van de woonkamer open en heb minstens 5 minuten met verheven stem (trillend van woede) staan uitleggen dat dit toch geen stijl is! Mijn huisgenoot kon alleen met een stonede glimlach terugkijken. Nog frustrerender!
De vrienden waren wat meer onder de indruk en begonnen al wat stekkertjes los te trekken terwijl ik mijn betoog beëindigde met een (uit de grond van mijn hart) "Ik ben ZO boos".

Toen ik een uur later voorzichtig naar beneden geslopen kwam was de kamer vrij van troep en heren. Het had toch indruk gemaakt.