Keroppi maakt tentamen
Als tweedejaars zijn de tentamens natuurlijk gesneden koek voor me geworden, maar ik weet nog goed dat we ons eerste tentamen hadden. Op maandagochtend, negen uur 's ochtends. Aangezien ik in die tijd nog elke dag met het alom betrouwbare openbaar vervoer moest komen nam ik geen risico en bleef de nacht van te voren bij een klasgenootje, die wel al een kamer had, slapen. Bijkomend voordeel was dat ik niet om 6 uur hoefde op te staan, maar pas rond half 8. En het is toch wel fijn als je min of meer uitgeslapen boven je tentamen hangt.
Op de Uithof (wat naast een sportcentrum in den Haag ook een universiteiten terrein in Utrecht is) heb je een groot complex waar naast een massale vreethal (voor weinig geld in een oninspirerende ambiance eten) ook tentamenzalen aanwezig zijn.
Nou aangezien de groep toch wel uit een man of 250 stond werd het wel heel moeilijk om het tentamen in eigen gebouw te houden. Dus we werden uitbesteed aan het Educatorium.
En ondertussen heb ik al wat tentamens achter de rug maar eigenlijk is de sfeer elke keer weer hetzelfde. Onderin in het gebouw, bij de ingang, is een grote hal met wat bankje. Daar verzamelt voor de tentamens de hele meute zich om in 1 groot kakelende en kolkende menigte veranderen.
Het begint met een paar personen die op de bankjes nog even de laatste dingen doorkijken, steeds meer en meer aangevuld met andere personen. Waar er eerst nog een serene rust heerste beginnen de gesprekken als "Ga jij het halen denk je?" en "Snapte jij die vraag over VLDL’s in het proeftentamen?" de overhand te krijgen. De gesprekken worden steeds luider om uiteindelijk over te gaan in een groot geruis van een mengeling van wanhoop, optimisme en paniek.
Op een bepaald moment beslissen een aantal mensen dat het tijd is om naar de zaal te vertrekken. Geheel volgens het "als 1 schaap over de dam is" gaat iedereen dan naar boven. Het zijn een paar trappen die je opmoet, maar 1 van die trappen is gruwelijk irritant. De treden zijn te laag om in een normaal ritme te kunnen lopen, maar daarnaast ook nog eens zo "diep" dat je niet 2 treden tegelijk kunt nemen.
Van de ene kant eigenlijk wel handig, je bent zo geconcentreerd bezig met traplopen dat je even alle dingen van het tentamen vergeet.
Eenmaal veilig bovenaan gekomen (wij zitten altijd in de zaal die, heel academisch verantwoord, "gamma" is genoemd) is het zaak om je te begeven naar de plek waar je een heleboel mensen ziet duwen, trekken en reikhalzen. Dat is namelijk de plek waar de lijst met namen en plaatsnummers hangen.
Heb je dat heelhuids overleefd, loop je de zaal in, zoekt je nummer en hoopt dat je niet helemaal vooraan zit. Dat is me eens overkomen en geloof me, het is echt geen pretje als een surveillant met een krakend sultana-papiertje je ongelofelijk zit te irriteren. Of nog erger, surveillanten die met de dienstdoende docenten even gaat zitten overleggen. Want niets stoort mij zo als mensen die fluisteren als IK me aan het concentreren ben.
Soms wil een 'val toch dood-blik" helpen, soms helaas ook niet.
Als het tentamen dan klaar is, is het tijd voor het evaluatieformulier. Ik ben altijd redelijk op tijd klaar dus ik heb genoeg tijd om me daar eens op de storten. De voorkant is weinig inspirerend. Multiple choice vakjes aankruisen over dingen als "ik vond de stof goed aansluiten op wat ik al wist".
Maar de achterkant! Dat is een genot. Een half A4 de ruimte voor al je opmerkingen. Al mijn irritaties over chaotische syllabi, verkeerd geplande WCO’s en meer van dat pen ik neer. Het schijnt dat ze er ook echt naar kijken, maar al deden ze het niet, het reageert heerlijk af!
En dan hand opsteken, tentamen af laten tekenen, spullen opruimen en de trap weer af (goed opletten dat je niet valt door die onlogische treden). In de hal verzamelen zich steeds weer meer mensen. Niet iedereen blijft staan voor een "nabesprekingkje". Sommigen mensen kunnen helemaal niet tegen die "Wat had jij bij die vraag over het gubernaculum" gesprekjes, en rennen hard door. Frisse lucht!
En dan is het maar wachten op de uitslag...
