Keroppi in de Efteling

Toen ik nog een jaar of 9 was, was het de gewoonte om met leeftijdsgenootjes van die vriendenboekjes uit te wisselen. Daarin mocht je dan van die 'weetjes' beantwoorden a la: "Wat is je favoriete liedje" "Wie is jouw popidool" en "Wat wil je later worden".
Ik had toen weer eens braaf zo'n boekje van een vriendinnetje ingevuld en liet het even door mijn moeder lezen. Zo'n levende spellingchecker is op die leeftijd nog best wel handig. Mijn moeder, die toen net wat aan het drinken was met een vriendin, las het geheel door en begon opeens te grinniken, ze wees haar vriendin op een bepaalde passage. Die begon ook wat te grinniken.
Verontwaardigd riep ik uit: "Wat is er! Waarom lachen jullie! "
Mijn moeder slikte nog wat gegrinnik in en vertelde dat ze het nogal grappig vond dat ik "Moeder" had geantwoord op de vraag "Wat wil je later worden".

Nu, vele jaren later, vind ik het eigenlijk ook best grappig. Want ik ben geen kinderhater, maar om kinderen leuk te vinden moeten ze aan een paar eisen voldoen:
· Niet van mijzelf zijn (opzich logisch, ik ben immers nog maar 19 )
· Na een paar uur verdwijnen
· Iemand anders mag na die paar uur de troep opruimen, zodat ik mijn geestelijke schade kan herstellen.

Kortom, ik vind kinderen best aardig en leuk hoor, maar voor een paar uur. Want dan gaan ze dreinen. En ik wil nog best mijn moeite doen om ze weer op te vrolijken, daar wil er best gek voor doen in het openbaar, maar als ze dan niet weer hun tranen opdrogen of nog steeds blijven jengelen... Hoppa, de gracht in!

Toen mijn moeder vroeg of het mij en mijn broertje wel een leuk idee leek om als cadeautje voor mijn 4 jarige nichtje met haar en haar moeder en mijn moeder 2 dagen naar de Efteling te gaan, was er wel even een tweestrijd.

Van de ene kant: 2 dagen Efteling! Betaald door mijn moeder! En een overnachting in het Efteling Hotel, geen moeilijke keuze toch?
Maar van de andere kant: 2 dagen lang je kleine nichtje op sleeptouw nemen, met het gevaar dat ik haar elke dag om een uur of 1 al weer zat zou zijn, daar word je ook niet vrolijk van.

Toch overwonnen de 2 dagen Efteling en de overnachting in het Efteling Hotel. Ik begon er al naar uit te kijken.
Totdat mijn tante toch een beetje bezorgd opbelde. Mijn nichtje had de waterpokken en het was onzeker of we nog konden gaan. We besloten het aan te kijken en een dag van tevoren werd besloten dat we toch maar zouden gaan.

Misschien een foute keuze. Want kleine kinderen jengelen, maar kleine kinderen die ziek zijn jengelen nog veel meer.
Ik moet toegeven hoor, op dag 1 ging het tot attractie 4 perfect. Enthousiast wezen mijn broertje en ik het tussen ons in gezeten nichtje op elfjes en kabouters, speelden spelletjes met haar knuffels, huppelden door de Efteling heen, nee bijna dacht ik dat ik toch kleine kinderen kon 'handelen'.

En dat moet je natuurlijk nooit denken, want op dat moment gaat het fout. Okee ik begrijp best dat je last hebt van ontzettende jeuk als je aan waterpokken lijdt. Maar daar voor was mijn tante gewapend met een grote tube verkoelende gel. Was het niet dat mijn nichtje moord en brand schreeuwde op het moment dat tube tevoorschijn kwam en op het moment dat het op haar huid gesmeerd werd bracht ze onwaarschijnlijk luid gekrijs voort. Die 2 dagen heb ik gedacht dat het een soort van kwel-gel was die je huid niet deed verkoelen maar bevriezen, dat kind schreeuwde toch niet voor niets als een speenvarken?
Tot ik uit nieuwsgierigheid het eens op mijn eigen huid smeerde. Ik gaf de gel nog even de tijd om zijn verwoestende werking op mijn huid uit te voeren, maar niks!
Gewoon een koele gel, niks minder en vooral niks meer.

Ook mijn broertje begon op sommige momenten toch wel zijn geduld te verliezen, ondanks dat hij toch wat beter met kleine kiddies is. Op een moment hadden we het echt gehad. Maar toen bleek dat K3 in de Efteling aanwezig was. Nou, daar zou ze toch zeker van opvrolijken!
Net als een hoop ouders met grut van 3 tot 9 jaar sleepte we ons door de bloedhitte naar het grasveld waar 2 verklede Efteling medewerkers al verwoed de sfeer erin probeerde te krijgen.
Maar de dames van K3 zijn natuurlijk ware popdiva’s, en ware popdiva’s komen niet op tijd. Die laten gerust een menigte met jengelende kinderen en zuchtende ouders een half uur in de brandende zon wachten.
Op het moment dat de drie popjes dan echt het podium betraden, werden alle kinderen als zijnde 1 beweging allemaal op de nekken van paps of mams getild. Zo was het zeker dat die mini-fans die net niet mini genoeg waren om nog bij papa op de nek te kunnen zitten, ZEKER niks zouden kunnen zien.
Ik was vastbesloten om 1 liedje 'aan te horen', je moet het immers toch eens meegemaakt hebben. Maar echt waar, ik hield het niet vol. Samen met mijn broertje spraken we voor 2 uur later een meetingpoint met moeder, tante en en nichtje af. Gewapend met kaart en 10 euro liepen we richting achtbanen.
Peace at last!

Uiteindelijk zijn het geen rampzalige dagen geweest hoor. Vooral de ochtenden waren best leuk met mijn kleine nichtje. Maar zogauw kleine kinderen vermoeid raken, worden ze irritant. En ik vind het heus niet erg om 5 keer in de Droomvlucht te gaan of 6 keer in Carnaval Festival (dat liedje zit in mijn geheugen gebrand.
En samen met mijn broertje heb ik echt ontelbare pogingen gedaan om haar weer op te vrolijken. Maar na 10 minuten onophoudelijk gehuil/gemekker/gejengel laat ik zo’n kind toch liever bij een Laaf achter.

Nee, het moederinstinct is bij mij (nog) ver te zoeken.