In de Greyhound
Nog maar 7 uur te gaan. Half slapend, half wakker zit ik in de bus. Bleeehhhh..... je wordt na twee dagen zo'n 10 uur in de bus gezeten te hebben er toch wel een beetje zat van. Nog maar 6 keer zo'n dag en dan zit ik in Halifax, het oostelijkst dat ik zal gaan. En dan moet ik nog terug ook. Ik heb er zin in 
Voordat ik er aan begon wist ik het eigenlijk al een beetje. Een buspas voor 60 dagen, dan breng je behoorlijk wat tijd in die dingen rond. En het kan ook best leuk zijn.
Zo ontmoet je de meest vreemde mensen als je reist. En omdat ik in mijn eentje ben kom je al snel aan de praat met andere eenlingen, andere zondaarder, andere vreemde types. Mensen die ook op reis zijn, die vallen nog wel mee. Veel leuke verhalen, goede ervaringen, minder goede ervaringen. Verhalen over daar waar ze vandaan komen. En dan de tweede groep: Canadezen, die zijn ook op reis, maar dat is anders op reis dan de buitenalnders. Het is die groep Canadezen die het geld niet heeft om het vliegtuig te nemen of om met de trein te gaan, die het niet kunnen opbregen om met de auto te gaan of die wat ouder zijn en door hun kindren zijn overtuigd niet met de auto te komen.
Een bont gezelschap, een wereld van verschil. Je zit midden in de plaatselijke bevolking die het toch wel heel erg lang vind duren na vijf uur. Ik zeg maar niks, ik reis maar een uurtje of 8-11 per dag. Gisteren kwam ik iemand tegen die al drie dagen achterelkaar in de bus had doorgebracht. Vanuit Vancouver (west) naar Toronto (redelijk ver oost). Ze had nog maar een dag te gaan en ze was er 'al'.
En dan vanavonc met de nachtbus, dat is ook altijd zo'n feest. De hele nacht draaien en woelen en dan maar hopen dat je wat geslapen hebt voordat je onchristelijk vroeg op de plaats van bestemming aankomt 
Voor de geintresseerden: ik zit nu in Thunder Bay (West Ontario). Tot later, kan dit verhaal bij gebrek aan tijd niet bijeenknopen op de een of andere manier. Gewoon wat buservaringen geuit 
