Schröder, mijn held

Go Schröder, dat dacht ik te schrijven afgelopen zaterdag. Het verhaalte speelde zich al af in mijn hoofd. Het bleef enkel nog bij uittypen. Totdat diezelfde Duitse bondskanselier het verpestte.

Niet helemaal, maar hij stelde me toch wel een beetje teleur. Waarom was hij nou zo geweldig dan?

Ok, we volgen allemaal het nieuws wel een beetje denk ik en niemand zal de kwestie Irak ontgaan zijn. Alle wereldleiders die voor de oorlog stemmen en er niks verkeerd aan zien. Schröder trok zich er echter niks van aan. Hij stemde voor het volk. Het volk dat hem verkozen had, dat hij reprezenteerde, die mening mat hij zich aan. Dat is toch de bedoeling van een volksvertegenwoordiger dacht ik toen ik het hoorde. Dat is het echte werk. Niet het snel veranderen van je plannen als je eenmaal verkozen bent, maar de stem van je kiezers aannemen. Je niks aantrekken van de rest van de wereld, je niet laten omkopen door de argumenten van Powell en je niet laten meeslepen door de rest van de U.N. Als de Duitsers geen oorlog willen, dan willen ze dat niet en dan zou de kandselier daarvoor moeten strijden, dat doet Schröder, geweldig!

Ondertussen hoorde ik gisteren dan weer dat ze toch hadden ingestemd met delevering van de raketten. Een goede beslissing in mijn ogen, maar als hij dan toch voor het volk staat, dan is het wel weer jammer dat hij dat nu weer wat afzwakt. Maarja, het blijft een goede kerel.