Keroppi gaat naar ParkPop

Nog voordat mijn wekkerradio mij wreed uit mijn slaap kon rukken kwam mijn moeder met een bijzonder deprimerend "Het is geen lekker weer, trek maar veel laagjes aan" mijn kamer binnengestormd.
Echt een mededeling waarbij je je dekens tot diep over je oren trekt om zo nog lekker in je warme bed te blijven liggen. En net toen ik dat van plan was om te gaan doen wist ik weer waarom ik me warm moest aankleden.

Nee niet voor het achter de kassa zitten, vandaag zou namelijk mijn 3-jarige ParkPop jubileum plaatsvinden. Om me na 3 bezoekjes een ParkPop-veteraan te noemen is natuurlijk schandelijk overdreven. Maar sprake van een traditie is er al zeker.

Nadat ik mijn tas had afgeladen met spullen waarvan ik vermoedde dat ze eventueel van pas zouden kunnen komen, sprong ik op mijn fiets en vertrok richting het 'good-old-meetingpoint', het station.
Daar aangekomen was het een feest van herkenning qua mensen, maar nergens waren de mensen waar ik mee had afgesproken te bekennen. Toen de trein het station binnenkwam schikte ik mij in mijn lot, ik neem de volgende trein wel...
Maar net toen ik smalend had geconcludeerd dat al die mensen nooit in dat rottreintje zouden passen kwamen mijn vrienden het perron opgestormd.
En nou zullen we deze trein nemen ook! dacht ik nog voordat we ons in de mensenmassa stortten.

Zo, dus zo voelen die haringen in een tonnetje zich dus... schoot er door m'n hoofd terwijl ik me met alle geweld in evenwicht probeerde te houden. De trein remde helaas iets heftiger dan verwacht en overal grepen mensen naar houvast om het Domino D-day effect te voorkomen.
Gelukkig hoefde we niet al te lang in dit treintje te vertoeven en al gauw rolden we naar buiten, op zoek naar de rest van het gezelschap en de volgende trein.

Toen we compleet waren en lekker in de trein naar Den Haag zaten, waren we veel te snel in Den Haag. Het zitten was gedaan, nu naar het terrein. Een blik op de overvolle busjes en trams deed ons besluiten om te voet te gaan. Zo ver kon het toch niet zijn?

Nou toch wel zeker een half uur lopen! Maar met hulp van Hagenaars ("ehm ja dan eh.. moet je rechts!") en het gehoor (volg de muziek) kwamen we er in 1x.
Geen ellenlange wachttijden bij de securitypoortjes dit keer, nee we waren er zo doorheen.

De rest van de dag brachten we door met het bekijken van optredens, het kletsend in het gras zitten, uren in de rij staan voor de wc, onwijze bedragen betalen voor een klein patatje waar je een uur op moest wachten, ons afvragen wat de naam van de zanger van Di-rect was, deze vraag aan 15-jarige stellen, ons verbazen over het feit dat zij het ook niet wisten (volgens mij zijn ze voorgeprogrammeerd om "Jamieieieieieie" te gillen), toevallig wat fokkers ontmoeten, waaronder naar eigen zeggen 'de fan van mijn verhaaltjes' markje/ook_gek, tot de conclusie komen dat op 2 verschillende plekken de kroketten op waren, en de vanillemilkshakes, met de laatste slokjes water de smaak van de aardbeienmilkshakes wegspoelen, mensen kwijtraken, weer terugvinden, maar vooral veel lol hebben!

Toen werd het eindelijk tijd voor het optreden wat we wel graag van dichtbij wilden zien, de Dandy Warhols. Toen de Suzanne Vega-shift wegliep en de Dandy Warhols-shift kwam aanlopen, wurmde we ons tot aan het hek. Zo, wij staan!

Maar dat er geen extreme hitte nodig is om een grasveld tot een woestijn om te toveren bleek vandaag maar weer. Een grote groep springende mensen ruïneert eerst het gras om vervolgens een enorme stofwolk te creëren. Meespringend, zingend en dansend in deze stofwolk verschenen algauw wat zweetdruppeltjes op mijn gezicht. Onmiddellijk vermengde die zich met het stof in de stofwolk. Het resultaat was een gezicht als een modderpoel. (vriendin: "Je hebt een snor van stof! Charming").

Toen het festival helaas was geëindigd en ik mijn gezicht weer opgepoetst had, begon de terugtocht. Helaas ietsje gecompliceerder dan de heenweg en door verschillende omstandigheden hebben we niet alleen een uur gelopen, maar kwamen we ook nog door een buurt waar je niet na schemering hoort te zijn.

Eindelijk zaten we in de trein, maakte we dankbaar gebruik van de wc-zonder-rij en door een voorval wat zich in de naaste omgeving van ons afspeelde wisten we zeker dat we nooit conducteur op onze CV zullen schrijven.

Thuisgekomen probeerde ik zo goed en kwaad als het kon alle stof van en uit mijn lichaam te verwijderen. Wat maar deels lukte... Maar toen ik eindelijk redelijk schoon in mijn bedje lag trok ik mijn dekens tot over mijn oren en ging verder waar ik vanochtend was gebleven.