Keroppi moet wachten

Eindelijk was het dan zover, eindelijk. Mijn date (die door omstandigheden al 2x keer was verzet) zou eindelijk gaan plaatsvinden.

En dan spreek je af op een lekker centraal plekje, zoals het station. Ik had precies beschreven waar ik zou staan en gezien het feit dat ik een knalrode jas heb kun je me moeilijk over het hoofd zien.

De afspraak was 1 uur, maar omdat ik zoals altijd te vroeg was, stond ik al om 12.30 op de afgesproken plek. Discman aan, een beetje nonchalant tegen het hekje staan en natuurlijk mijn charmantste glimlach op mijn lippen.

Die charmante glimlach was bijzonder moeilijk vol te houden toen ik er al binnen 5 minuten achterkwam dat dit niet de meest ideale plek was om te moeten wachten.
Een man (oud, eng en irritant) kwam in mijn, wat ze bij zelfverdediging je "persoonlijke ruimte" noemen, staan.
Wat doe je dan? Eerst negeer je het... als ze er geen lol aan beleven zijn ze zo weg. Maar ik begon met toch knap ongemakkelijk te voelen en stapte over op plan B: "wil je alsjeblief weggaan" vroeg ik mister creep vriendelijk doch dringend.

En kijk aan: succes! De man sjokte weg. En ik kan weer verder waarmee ik bezig was, al wachtend muziek luisteren.

Zo lang als het duurde tenminste... Want nu kwam enge man nummer 2 bijzonder dicht voor me staan. Dat is opzich niet zo erg, maar hij zorgde wel ervoor dat ik geen uitzicht had op de mensen die de hal in kwamen lopen. En daar was ik behoorlijk wat meer in geïnteresseerd dan in zijn achterhoofd.

Terwijl ik nog steeds charmant glimlachend over hem heen probeerde te kijken, om zo te zien of mijn date al kwam opdagen, draaide hij zich op en keek mij recht aan. "Wacht je op mij, meisje?" lispelde hij in mijn gezicht.
"Nee hoor" was mijn antwoord, waarbij ik bepaald niet echt mijn best deed om de minachting in mijn stem te verbergen.

De wijzers van de klok bewogen richting de 1 uur. Hoi hoi! Nog even en ik mag hier weg!. Die blijdschap verdween weer toen creep numero uno zich weer naast mij had opgesteld en Psssst, meisje in mijn oor sprak.
Ik deed net of het volume van mijn discman op 10 stond zodat ik hem niet hoorde. En ach... na 3x hetzelfde herhaald te hebben gaf hij het weer op.

Hee! Maar daar, is dat hem? In de verte zie ik een jongen aankomen die me wel erg herkenbaar voorkomt. Terwijl ik weer nonchalant ergens heenkijk met mijn ene oog probeert mijn andere oog de jongen zijn bewegingen te volgen. Dichterbij... dichterbij... hmm nog steeds te ver weg om goed te kunnen beoordelen.

Grrr... het is hem toch niet, de jongen buigt af en loopt niet meer in mijn richting.
Lang kan ik daar niet over nadenken want er dient zich een nieuwe creep aan.
Nu hoor ik van de andere kant "Pssst, meisje", nou als ze het nou nog ietsje beter ondeling coördineren dan kunnen ze het in stereo doen .
Moedeloos van dit soort mensen negeer ik ook dit "geval". Maar deze geeft niet op, deze is vastbesloten om mijn aandacht te krijgen. Ik voel hem denken "Als ze me niet wil horen, dan zal ze me voelen".
Nee gelukkig hield hij zijn handjes thuis, maar hij blies wel tegen mijn gezicht.
Ha, leuk geprobeerd maar als ik vastbesloten ben om jou te negeren loser, dan doe ik dat ook.

Mijn grootste zorg is nu op het moment niet meer die irritante figuren, nee mijn date zorgt voor zenuwen. Het is namelijk al 1 uur geweest en hij bevindt zich nog niet binnen mijn gezichtsveld.
Met elke minuut die sinds dat moment verstrijkt stijgt mijn woede (*^%&* waar blijf je klootzak) en daalt mijn zelfvertrouwen (Ben ik het dan niet waard om op tijd te komen? ).

Ik ben dan ook bijna de wanhoop nabij wanneer om kwart over mijn telefoon gaat: "Hoi, ehm sorry maar ik kan je niet vinden!". Na wat aanwijzingen gegeven te hebben zie ik hem dan eindelijk aankomen.
Snel weg van deze creeps!