Keroppi bezorgt samples

Opeens stonden ze er... 5 dozen gevuld met proefverpakkingen Sultana START. Ook wel 'samples' in het (bezorg)jargon. Of ik die even wilde bezorgen...

Ik wacht tot mijn broertje een goede bui heeft en maak van dat moment gebruik om zijn fietskar te lenen. Die fietskar is eigenlijk niet meer dan een kist op wielen die je achter je fiets kan hangen.
Maar het heeft wel z'n voordelen aangezien je nu maar 1x heen en weer hoeft te rijden in plaats van 4x.

Onder het nieuwsgierig toekijkende oog van de buurt laad ik kar vol met 450 samples en rijd richting 'mijn wijk'.
Sinds mijn 13e bezorg ik in die wijk 1x in de week een huis-aan-huisblad. Dus ik ken elke beschilderde dakpan en met grind gevulde voortuin.
Uit ervaring weet ik dat je altijd veel te veel van die samples meekrijgt, en om te voorkomen dat ik de komende 4 maanden Sultana START mee naar school krijg, deel ik aan iedereen op straat die ik tegenkom ook maar samples uit.

Ik was nog geen 5 minuten bezig toen een man toevallig net naar buiten liep, terwijl ik zelf verwoede pogingen aan het doen was de Sultana door de brievenbus te proppen. "Oooh wat is dat? Is dat voor mij?". Ja, stel ik de man gerust. En kijk eens meneer, omdat ik er toch zat heb mag je er ook nog wat voor je vrouw en kinderen hebben.
Maar zo makkelijk kom ik niet van hem af... "Maareh, dit kun je dus eten he. En wat is het dan voor iets? Moet je dit 's ochtends of 's avonds eten? Het zijn geen zoutjes?"
Ik ontpop mij tot een heuse promotie-girl (ja van die types die je altijd in de winkelcentra tegenkomt) en beantwoord geduldig al zijn vragen.
Glunderend kijkt hij me aan en zegt: "Nou daar zullen m'n kids blij mee zijn!"
Het zou MIJ niks verbazen als hij ze stiekem in het schuurtje allemaal zelf naar binnen propt.

Ik voel me een semi-sinterklaas wanneer ik aan op straat spelende kindertjes de sultana's uitdeel.
Leren ouders hun kinderen tegenwoordig niet meer dat je niks van vreemden mag aanpakken of zie ik er zo betrouwbaar uit? Want geen enkel kind weigert wanneer ik ze een Sultana's aanbied.
Oh en die verzuurde mensen die zeuren dat de kinderen van tegenwoordig ondankbaar zijn, nou die mogen even met mij komen praten. Want naast het feit dat ze allemaal erg blij keken (een kinderhand is snel gevuld? ) zeiden ze stuk voor stuk ook netjes "dankjewel".

Dat dit "dankjewel" soms gevolgd werd door "mevrouw", daar verbaasde me ik me al lang niet meer over. Ik ben nou niet bepaald de kleinste en daarnaast ben ik in hun ogen natuurlijk ook vreeeeeeselijk oud.
Hoe oud ze me wel vonden bleek uit het volgende; een groepje van 4 meisjes wat zich per skeelers door de wijk verplaatste, kwamen ook hun exemplaar halen.
Tot nu toe niks aan de hand.
Tot 1 van de meisjes (ik schat een jaar of 10) geheel onverwacht het volgende vroeg: "Mevrouw, heeft u ook kinderen?".
Ik verslikte me nog net niet zelf in mijn sultana maar stond wel even naar adem te happen. Wat? Ik? Kinderen?
"Nee hoor, ik ben pas 17", stelde ik het meisje en mezelf gerust. Het groepje knikt begrijpend en skate weg.

Mij verbijsterd achterlatend...