7: Games met de mooiste storyline

Games die een heerlijke storyline hebben, dat is waar iedere gamer naar smacht. In deze special vertellen de redacteurs Notorious_Roy, D-vide, Yachiru, WoutD, Pheno, Minxx & JoeyDB welke game voor hen de mooiste storyline heeft. Er zitten mogelijk spoilers in deze special.
 
Game: BioShock 
Platform: Xbox 360
Redacteur: Notorious_Roy

Nu ik volop bezig ben met BioShock Infinite en we vanuit FOK!games een special aan het schrijven waren met epische verhaallijnen, kon ik niet anders dan de eerste BioShock kiezen. Het begint allemaal nadat je in zee bent neergestort en je je een weg baant naar een vuurtoren in de hoop hier redding te vinden. Het enige dat je er vindt is een soort onderzeeër die je naar Rapture, een stad onderwater, brengt.

Rapture is een droom van Andrew Ryan, een zakenman die in de jaren na de Tweede Wereldoorlog de hele wereld beu is. Hij wil weg en ziet een stad onderwater, waar iedereen écht vrij is, als een oplossing. Jij komt in 1960 'aan wal' en krijgt direct de opdracht om Ryan om te brengen. Zonder al te veel te verklappen blijk jij, Jack, onderdeel te zijn van een machtsstrijd tussen Andrew Ryan en Frank Fontaine. Fontaine is de 'slechterik' in het verhaal en is uit op de macht in Rapture.

Het hoofdverhaal alleen al is erg sterk, maar ook alles er omheen maakt BioShock één van de tofste games met de beste verhalen. Je krijgt namelijk ook te maken met de geschiedenis van Rapture, plasmids (een soort magische krachten) en de combinatie van Little Sister en Big Daddy die door Rapture rondloopt. De hele wereld voelt echt en het oog voor detail is superieur. Zelden was ik zo onder de indruk van een game en zelden was een game zo meeslepend.

Na BioShock verscheen er ook nog een tweede deel dat zich afspeelt in Rapture. Hier word je zelf een Big Daddy. Hoewel deze game wat minder positief ontvangen werd ('meer van hetzelfde') vond ik ook hier de sfeer en setting geweldig. Zelfs het boek kan ik iedereen aanraden!

Game: Shadow of the Colossus
Platform: PlayStation 2
Redacteur: D-vide

Niet veel is bekend over het verhaal van Shadow of the Colossus. Je vrouw of vriendin is gestorven en jij gaat naar het uiterste van de wereld om haar tot leven te brengen. Er schijnt een soort sekte of een volk naar je op zoek te zijn, omdat wat je doet volgens de goden verboden is. Om je vriendin tot leven te brengen moet je 16 kolossen doden. Met die informatie loop je rond op je trouwe paard Agro om de gigantische monsters aan te vallen. 

Misschien zit hier ook wel de allure in. Je weet niet veel; je weet niet eens hoe de held heet die je bestuurt. Elke keer dat je een kolos hebt verslagen, zie je jouw personage ook achteruit gaan. Hij wordt bleker, krijgt meer zwarte vlekken op zijn gezicht en ziet er steeds meer verslagen uit. Elke keer begin je weer voor het altaar waarop je geliefde ligt en kun je zelf even kijken hoe het met haar gaat. Het is heel makkelijk om je te identificeren met de held omdat het niet volledig vaststaat hoe hij is.

Om in zo'n mate een personage neer te zetten dat er net te weinig details zijn om hem volledig te doorgronden, en net genoeg details om ervoor te zorgen dat het niet te vaag wordt. Dat is kunstig. Je hebt namelijk niets meer dan je zwaard, paard, pijl en boog en de kolossen. Je band met wat je hebt wordt zo groot, dat sommige gebeurtenissen in de game, die ik bewust niet noem voor degenen die hem niet gespeeld hebben, je heel diep raken. Het is eerlijk waar een stukje kunst, de hele game.

Game: Tales of Symphonia
Platform: Nintendo GameCube
Redacteur: Yachiru

Zo op het eerste gezicht lijkt het verhaal van Tales of Symphonia niet heel bijzonder. Het volgt zelfs keurig het welbekende recept voor een Japanse RPG. Men neme een simpele jongen zonder ouders (doet het altijd goed), een wereld die in groot gevaar is en een charmante jongedame wiens lotsbestemming het redden van eerdergenoemde wereld is. Voeg daar een organisatie met een verborgen agenda aan toe en je Japanse RPG is klaar.

Toch is het verhaal van Tales of Symphonia meer dan dat. Veel meer dan dat. Het is een verhaal over onvoorwaardelijke vriendschap. Maar ook over verraad. Meer dan eens word je geconfronteerd met plottwists die je echt niet aan ziet komen. Tales of Symphonia vertelt geen vrolijk verhaal. Binnen het hoofdverhaal, heeft elk personage zijn of haar eigen verhaal. Het is de makers heel goed gelukt om deze verhalen op een manier te vertellen, die ervoor zorgt dat je echt meeleeft met de personages. Misschien ga je zelfs wel een beetje van ze houden. Meeleven doe je overigens niet alleen met de speelbare personages; ook de verhalen van de mensen die zij tegenkomen tijdens hun reis, zijn vaak erg ontroerend.

Wat me het meest bijstaat, is een moment ergens tegen het einde van de game. Lloyd en zijn vrienden moeten in de Tower of Salvation op zoek naar vriendin Colette, die gevangen gehouden wordt in de kelders van de toren. Tijdens hun weg naar beneden worden zij gehinderd door allerlei vallen en andere ongemakken. Om ervoor te zorgen dat Lloyd door kan gaan, offeren de overige personages zich één voor één op. Ik heb echt zitten huilen tijdens de verschillende afscheidsscènes. Het afscheid leek zo echt! Ik was ervan overtuigd dat ik geen van allen ooit nog terug zou zien. Wanneer Lloyd zijn einddoel bereikt en Colette vindt, raakt hij in gevecht met een machtige tegenstander. En dan zijn daar ineens zijn vrienden, die hem te hulp schieten. Wat was ik blij toen ik erachter kwam dat ze nog leefden!

Dit is slechts een van de vele ontroerende momenten die de game kent. De emoties die ik voelde tijdens het spelen, maken dat Tales of Symphonia voor mij de game met de beste verhaallijn ooit is.

Game: Heavy Rain
Platform: PlayStation 3
Redacteur: WoutD

Heavy Rain is niet de game met het mooiste verhaal. Het is de game met de mooiste verhalen. Als je met iemand zou praten die het spel ook heeft gespeeld, zal je nagenoeg nooit hetzelfde verhaal hebben meegemaakt. Keuzes in games zijn tegenwoordig zeker geen unicum meer (kijk maar naar Infamous en Fable), maar Heavy Rain weet als geen ander hier gebruik van te maken. Keuzes gaan van spelen met je jongste of oudste zoon tot kiezen of je je eigen vinger afsnijdt om misschien je zoon te kunnen redden. Variatie troef dus.

Wat ook ongelooflijk sterk van deze game is, is het feit dat het verhaal niet steeds zo bombastisch mogelijk is, maar dat het de gamer ook vaak een rustmoment gunt, vooral in het eerste deel van het spel. De beginscène weet al meteen de juiste sfeer te scheppen. Je wordt wakker als Ethan Mars, trotse vader van twee zoons en gelukkig getrouwd. Om de verjaardag van je zoon te vieren, ga je naar een winkelcentrum. Door een voorbijrazende auto wordt een van je kinderen echter vermoord. Hierna springt de game twee jaar verder in de tijd. De zoon van Ethan wordt vermist en al snel blijkt dat de Origami Killer, een beruchte kindermoordenaar, achter deze misdaad zit. Heavy Rain werkt uiteindelijk toe naar een climax en daarom is het tweede deel meer actiegericht.

De gameplay laat het spel toe om een goed verhaal uit te werken aangezien deze slechts quick time events en rondwandelen inhoudt. Het spel introduceert na Ethan nog drie andere hoofdpersonages en wisselt voortdurend tussen deze, waardoor je daadwerkelijk het gevoel hebt dat je een interactieve film aan het spelen bent. Maar in tegenstelling tot films regisseer je bij deze topper zelf de actie en dat maakt van Heavy Rain een onvergetelijke ervaring.

Game: Grim Fandango
Platform: pc

Een van de verhalen die me altijd bijgebleven is omdat het zo bizar en ondertussen zo geniaal is, is het verhaal in Grim Fandango. En als Tim Schafer aan een spel werkt weet je dat er humor in verwerkt zit. Je speelt Manual Calavera, een medewerker van een reisbureau. En niet zo maar een reisbureau, maar dat van de Department of Death. Ja, je begeleidt nieuwe zielen naar het land der doden.

Als mensen goed hebben geleefd gaan ze met een luxe trein naar een goed leven in vier minuten, maar als ze slecht zijn dan moeten ze de vierjarige reis door het land van de doden te voet afleggen. Meestal houden ze dat niet vol en eindigen ze ergens als arbeider. Wanneer Manny de ziel van de goede Mercedes op voetreis moet sturen van zijn baas, vermoedt hij dat er corruptie in het spel is. Hij gaat op onderzoek uit met Glottis, een grote racemaniak die Manny rondrijdt, nou ja, racet naar allerlei plekken, op zoek naar Mercedes en op zoek naar gerechtigheid in het land van de doden.

Het verhaal heeft de sfeer van een film noir zoals de klassieker Casablanca. De Mexicaanse en Azteekse cultuur en de subtiele humor van onder anderen Manny maken het verhaal helemaal af. Grim Fandango werd desondanks geen succes en Lucas Arts stopte met adventures. Het einde van de gouden eeuw van adventure-games. Gelukkig is er Kickstarter en hopen we op weer fantastische verhalen voor het grote publiek. Mocht je deze game nog niet gespeeld hebben: ik zeg doen!

Game: GTA: San Andreas
Platform: pc & Xbox 360
Redacteur: Minxx

Wat maakt een verhaal goed? Een verhaal is in mijn ogen geslaagd als het de speler weet te bereiken. Wanneer de speler zich betrokken voelt in het verhaal en ook wilt weten hoe het af gaat lopen. Naast de logische keuzes van de Ezio-chronieken van het spel Assassin's Creed of The Elder Scrolls, zat ik persoonlijk ook te denken aan de verhaallijn van Grand Theft Auto: San Andreas.

In Grand Theft Auto: San Andreas beleeft de speler het verhaal vanuit de ogen van Carl Johnson, oftewel CJ. CJ is opgegroeid in een arme buurt ergens in de ‘ghetto’ van Los Santos. In deze omgeving is altijd bende-activiteit aanwezig, zo ook van zijn buurtbende: Grove Street Families. Hij vertrekt uit Los Santos wanneer zijn broertje Brian door een rivaliserende bende vermoord is. Als vijf jaar later ook zijn moeder wordt vermoord besluit CJ terug te keren. Inmiddels staat de bende op een laag pitje en gaat Grove Street ten onder aan drugs. Het is aan CJ om de bende weer aan de top te brengen.

Ik vind deze verhaallijn zo gaaf omdat er veel onverwachte twists in het verhaal zitten. Je leert gaandeweg meer personages kennen en ontgroeit langzaam het bendeleven. Naast drama is humor altijd aanwezig. Zo heb ik hartelijk gelachen om Catalina. Wanneer deze in één van de missies het hoofd van een cowboy afschiet roept ze: “Bleed, stupid motherfucker! Carl, you drive, I shoot!’ Eenmaal gevestigd in Las Venturas wordt de speler zonder pardon, bij het vrijkomen van Sweet, weer terug in het bendeleven gegooid. Sweet, de broer van CJ, wil niks weten van wat CJ heeft opgebouwd.

Normaal gezien leg ik na het uitspelen van een game deze in de kast om die eventueel na een paar jaar misschien nog eens opnieuw te spelen. Bij Grand Theft Auto: San Andreas was dit anders, deze heb ik al heel vaak overnieuw gespeeld. Nu ik dit artikel zit te typen krijg ik alweer zin om nog eens een ronde door San Andreas te maken!

Ik had een nieuw spel gekocht. Ik wist ongeveer wat ik kon verwachten van Uncharted 2: Among Thieves. Nadat ik Uncharted: Drake's Fortune had gespeeld wilde ik meer, en dat kreeg ik.

Toen ik de gameplay startte stond ik voor mijn gevoel al meteen ergens in het midden van de storyline. Mijn personage Drake ontwaakt bloedend in een trein die over een klif hangt. Drake heeft absoluut geen idee hoe hij daar terecht is gekomen, maar moet zich wel haasten om niet samen met de trein de afgrond in te glijden. Ik vond de gameplay al meteen super. Ik had allerlei vragen bij mijzelf: "Waar ben ik? Waarom ben ik hier?", en de grootste vraag die ik had: "Hoe ben ik hier terechtgekomen?".

Op het moment dat ik uit de trein ben, krijg ik ineens een flashback naar vier maanden terug. Mijn personage wordt door een oude vriend genaamd Flynn benaderd, die een olielamp van Genghis Khan wil stelen.
Ik vond het echt geweldig op het moment dat ik merkte dat één van de hoofdrolspelers geen vriend maar slechterik is. Dat verandert ineens het hele verhaal. In plaats dat je met je vriend de strijd aangaat, is het ineens je vijand.

Al met al vind ik Uncharted 2: Among Thieves één van de geweldigste games die ik ooit heb gespeeld. De verhaallijn is heerlijk, er zitten zowel lach- als minder leuke stukken in, en alles bij elkaar opgeteld is dit een aanwinst voor de game-industrie.