Genomineerden Sportploeg van het Jaar 2012

Dinsdag 18 december vindt het traditionele NOS / NOC*NSF Sportgala weer plaats. Op deze avond zullen de sportprijzen voor beste sportman, sportvrouw, gehandicapte sporter, talent, ploeg en trainer worden uitgereikt. In aanloop naar deze avond zullen we in zes specials alle genomineerden de revue laten passeren en nog eens terugblikken op hun prestaties in het afgelopen jaar. Vandaag bekijken we de genomineerden voor de sportploeg van het jaar.

Dames estafetteteam 4x100 meter vrije slag
Vier jaar geleden sloegen de estafettedames toe in Beijing en namen na een prachtige race het goud mee naar huis. Het team van Marleen Veldhuis, Femke Heemskerk, Ranomi Kromowidjojo en Inge Dekker brak in 2008 in het jaar van de Spelen in China door met titels bij het EK langebaan en het WK kortebaan. De olympische gouden medaille maakten dat jaar compleet. In de jaren die volgden domineerden de Nederlandse dames de wereld met drie wereldtitels en zetten ze het wereldrecord op hun naam. Een record dat ze nog steeds in bezit hebben.

Voor de Olympische Spelen in Londen was de missie dus duidelijk, de dames kwamen voor goud. In de series zwom het Nederlandse team niet in de sterkste opstelling. Kromowidjojo kreeg rust vanwege haar drukke programma en Hinkelien Schreuder nam haar plaats in. De Oranje dames zwommen de derde tijd en plaatsten zich zo makkelijk voor de finale.

In de finale nam Kromo haar plekje weer in. De finish van de estafetterace was weer een bijzonder spannende. Nederland lag bij de laatste wissel derde met een achterstand van 1,36 seconden. Maar Kromowidjojo zette een machtige eindsprint in en zwom bijna het gat dicht naar het Australische team. Ze kwam helaas net tekort, maar had Nederland wel naar het zilver toegezwommen.

Heren estafette 4x100 meter atletiek
Door de staatkundige hervormingen van de Nederlandse Antillen kreeg Nederland ineens de beschikking over een paar extra sprinters. Wereldtopper Churandy Martina koos ervoor om voortaan voor Nederland uit te komen. In zijn kielzog volgende onder andere Brain Mariano. Beide heren zorgden voor een kwaliteitsimpuls voor het Nederlandse estafetteteam, waardoor het de stap naar de top kon zetten. Samen met Patrick van Luijk en Giovanni Codrington vormden ze de basis van het nieuwe team.

Dat er een sterk team stond werd bevestigd tijdens het EK atletiek in Helsinki eerder dit jaar. De mannen pakten daar het goud in een nieuw Nederlands record. Ze liepen de recordtijd van het team dat acht jaar daarvoor derde van de wereld was geworden uit de boeken. Met 38,34 seconden haalden ze 19 honderdsten van die oude toptijd af.

Na deze prestatie kon het NOC*NSF niet meer om ze heen voor de Spelen. Ondanks dat ze niet voldaan hadden aan de nationale eis stond het team inmiddels derde op de wereldranglijst. De bond besloot vervolgens het team toch af te vaardigen. Op de Spelen droomden de Oranje mannen van een medaille. Nederland behoorde tot de groep die eventueel brons zou kunnen behalen. Helaas lukte dit niet en Nederland werd zesde in een tijd die maar iets langzamer dan hun eigen record was.

Het Nederlandse estafetteteam op het podium met de gouden medaille na het winnen van de 4x100 meter op het EK in Helsinki (WikiCommons/erki.nl)

Dames hockeyteam
Als titelverdedigsters reisde het dames hockeyteam af naar Londen. En ook deze keer behoorde het team onder leiding van bondscoach Max Caldas tot de topfavorieten. Tot afgrijzen van alle speelsters en betrokkenen werd de voorbereiding in Londen ruw verstoord. Speelster Willemijn Bos blesseerde zich zwaar in een oefenduel tegen de Verenigde Staten zwaar en moest de selectie verlaten. Haar plaats werd ingenomen door Caia van Maasakker.

Nederland begon het olympisch toernooi goed met een ruime overwinning tegen de Belgische dames (3-0). Daarna maakte Oranje het zichzelf moeilijker dan nodig was door eerst met 3-0 voor te komen tegen Japan, maar de Aziatische dames vervolgens wel terug te laten komen tot 3-2. Oranje hield echter stand. Vervolgens werden de taaie Chinezen verslagen met 1-0 en tegen Zuid Korea werd het 3-2 voor Nederland. De laatste wedstrijd in de poule was tegen het gastland Groot Brittannië. Een achterstand werd omgebogen en de laatste poulewedstrijd werd zo gewonnen, deze keer met 2-1.

Nederland speelde met vlagen goed hockey, maar superster Maartje Paumen kon haar befaamde strafcorners maar niet in de goal krijgen. Caldas besloot de persoonlijke trainer van Paumen over te laten komen, dit had effect. In de halve finale tegen Nieuw Zeeland maakte Paumen beide Nederlandse treffers. Beide keren was het ook de gelijkmaker, want Nieuw Zeeland kwam twee keer op voorsprong. Uiteindelijk was Nederland beter in de shoot out die de beslissing moest brengen.

In de finale was aartsrivaal Argentinië de tegenstander. In een oranje gekleurd stadion ontspon zich een spannende eerste helft waarin beide ploegen niet tot scoren kwamen. De tweede helft bracht wel doelpunten. Nederland wist het overwicht eindelijk om te zetten in treffers. Carlien Dirkse van den Heuvel opende de score en Maartje Paumen gooide de wedstrijd in het slot met de 2-0. Die score bleef staan en zo prolongeerden de Nederlandse dames hun olympische titel.