Interview: Mala Vita wil bevrijding van angsten voor minderheden

Met zeventien podia was er afgelopen weekend veel te zien op het bevrijdingsfestival in Wageningen. De heren van Mala Vita sloten de avond op het Salverdaplein af met een knallend feest. “Het is voor het eerst dat wij slechts één keer op een bevrijdingsfestival spelen, maar dan op zo’n locatie als Wageningen! Beter kan je niet krijgen, toch?”, vraagt zanger Mickael Franci zich retorisch af. Samen met accordeonist Emil Kunto nam hij de tijd om na hun optreden FOK! te woord te staan over gevangen zijn in denkbeelden en hun aankomende derde studioplaat.

Als er één band in Nederland op een bevrijdingsfestival thuis hoort is het wel Mala Vita. Met leden uit oorlogsgebieden weten zij al te goed dat vrijheid niet zo vanzelfsprekend is. “Het is sowieso één van de leukste dagen om te spelen, omdat de festivals gewoon te gek zijn. Op een dag als deze gaat het niet alleen om het feesten, maar je deelt ook een gedachte met het publiek”, vertelt Mickael. Emil heeft zelf de oorlog in Bosnië meegemaakt: “Het doet mij natuurlijk altijd wel iets extra om op zo’n dag te spelen, maar van de andere kant is het ook weer lang geleden. Ik geniet voornamelijk van de goede sfeer.”

Ondertussen wordt het gesprek door de beveiliging onderbroken. De flesjes bier en glazen met whisky moeten per se naar binnen gebracht worden. “Kijk, ook hier zijn wij toch niet zo heel vrij”, grapt Emil verder.

Mala Vita speelde ook in gebieden in ex-Joegoslavië. Ondanks dat de mensen daar zelf in angst hebben geleefd wordt de muziek van Mala Vita, welke ook gaat over verzet en vrijheid, niet veel anders beleefd. “Het publiek heeft er niet zo veel behoefte aan om daar nog steeds mee bezig te zijn. Wij gaan er ook niet naartoe om er allerlei dingen over te vertellen. Wij zingen er wel over, maar zoals veel muzikanten gebruiken wij onze eigen ervaringen in de teksten. Muziek is ook een manier om het te verwerken", vertelt Mickael. “Je schrijft de muziek en brengt het naar het publiek, maar bent er op een gegeven moment zelf ook klaar mee.” Ook Emil is het ermee eens: “Ik heb de oorlog natuurlijk zelf meegemaakt, maar hoef er niet jaarlijks over na te denken omdat het een traumatische ervaring is geweest. Het is wel heel belangrijk dat een dag als deze er is. Wat mensen in Nederland niet beseffen is dat veel minderheden hier zich niet vrij voelen. De laatste jaren is dat hier best wel zoek.”

Mickael Franci (links) en Emil Kunto (rechts) van Mala Vita gevangen in een verslaving

Mickael, met roots in Italië, ervaart zelf ook dat het beeld van een tolerant Nederland in het buitenland is verdwenen. “Vroeger reageerde men nog met ‘tof!’ als ik vertelde dat ik uit Nederland kwam, dat is nu flink minder!” Emil kwam in 1995 als vluchteling naar een tolerant Nederland en voelde zich tot 2001 zich op zijn gemak. “Na 9/11 veranderde de sfeer en werd het een beetje beknellend. Men werd steeds minder tolerant en angstiger. In Nederland gaan er nog steeds meer mensen dood doordat ze in de badkamer uitglijden, dan dat ze omkomen door een terroristische aanslag. Op Bevrijdingsdag wordt er door vele acts verkondigd dat we blij moeten zijn dat we in vrijheid leven, maar als je kijkt naar alle beperkingen omwille de vrijheid, dan zijn wij toch niet zo vrij als dat men denkt. De mensen worden gewoon een beetje gek gemaakt en ik denk dat we op een dag als deze juist daar op moeten focussen.” Mickael gaat erover door: “Ik heb een tijdje in Amsterdam-West gewoond, zo’n beetje de enige buurt waar vrouwen met boerka’s rondlopen. Ik tel er maar tien en in de Tweede Kamer gaan ze daar dan over discussiëren. Een deel van de bevolking ergert zich aan het feit dat mensen anders zijn en die opinie leeft steeds meer en meer. Ik word daar onwijs pissig van.”

Toch is er nog hoop volgens Mickael. “Ondanks dat er zo’n anderhalf miljoen mensen zich achter de idealen van Geert Wilders scharen, heeft het overgrote deel niet op hem gestemd. Het gekke is alleen dat deze minderheid een grote stem heeft gekregen. Het moet alleen even omgedraaid worden, zodat de meerderheid weer de stem krijgt. Zolang die meerderheid blijft, denk ik dat het wel goed komt.”

Ondertussen is de organisatie achter ons druk bezig met het afbouwen van het hoofdpodium; Bevrijdingsdag laten we even voor wat het is. Tijd om het te hebben over de nieuwe plaat van Mala Vita, met ook een nieuwe drummer, Michel Schoots. Hij speelde eerder in wijlen Urban Dance Squad en deed productiewerk voor onder anderen Racoon en Ilse de Lange. “We konden het niet geloven dat hij met ons mee wilde doen. Hij zou ons derde studio album produceren en ineens hadden wij een nieuwe drummer nodig. Omdat we echt een connectie met hem hadden vroegen we hem er bij en hij zei ‘ja’. We zijn allemaal fan van Urban Dance Squad geweest en toen Michel er bij kwam kregen wij daar een enorme boost van. Hij is heel goed in staat om onze energie te kanaliseren en ons een goed album te laten maken”, vertelt Emil verrukt.

Mala Vita op het Bevrijdingsfestival Wageningen in 2012

Het album gaat een beter geheel worden, belooft Mickael: “We kregen nog wel eens de kritiek dat onze nummers heel heftig waren met allerlei stijlen door elkaar heen. Het ging alle kanten op, waardoor de luisteraars niet zo snel het hele album op zouden zetten. We gaan er nog steeds veel passie in stoppen, maar we gaan het geheel ook stabieler maken. Vanavond merkte ik bij de nieuwe nummers, dat het voor het publiek ook prettiger was om naar te luisteren.”

Het nieuwe album moet nog even op zich laten wachten, maar zal dit jaar nog uitkomen. De band bereidt zich ondertussen ook voor op een aantal shows in Nederland, Slovenië, Bulgarije, Roemenië en Italië.