Game Of The Year 2011 - 9: Uncharted 3: Drake's Deception
Aah, Nathan Drake, onze bekende anti-held uit de fortuinlijke Uncharted-reeks. Het is lastig om een Uncharted-game te spelen zonder een instant mancrush te ontwikkelen op de avontuurlijke en charismatische hoofdrolspeler. Iedereen die anders beweert is overigens een vuile leugenaar. Na het trotseren van jungles en ijsvlaktes kiest de beste man ditmaal voor o.a. de zanderige vlaktes van de Rub' al Khali-woestijn en ook ditmaal maait onze charmante kaaklijn dozijn na dozijn baddies neer voor het goede doel. Zonder enige vorm van berouw uiteraard. Uncharted 3 was in 2011 hiermee een feit, en daarmee ook een waardig vervolg op de eerste twee delen.
Wat ontwikkelaar Naughty Dog altijd goed heeft begrepen is hoe je een verhaal vertelt. In specifiekere zin, hoe je een goed verhaal vertelt. De game begint met de dood van onze ster. Drake sterft, samen met zijn compagnon Sully, in een verlaten steegje achter een café. Een depressief einde van een mensenleven zorgt voor een spannend begin van de game en we krijgen uiteraard te zien, middels een aantal speelbare flashbacks, hoe het zover heeft kunnen komen. Achteraf blijkt natuurlijk daar niets is wat het lijkt en het verhaal ontpopt zich tot een race naar de verloren stad Iram of the Pillars.
En het is niet zo zeer deze race naar Iram, of het mysterie achter deze race (waar ligt deze stad? Wat valt er te halen in de stad? En wat wist Sir Francis Drake wat Nate en Sully niet weten?), maar de relaties tussen de cast (ja, ik gebruik het woord cast) die het tot een intrigerend geheel brengen. Waarom ziet Nate Sully als een vader? Wat speelt er precies af tussen Nate en Elena? Uncharted 3 vertelt zijn verhaal door strategisch informatie te lekken, gebeurtenissen uit te lichten en hier en daar zijn mond dicht te houden en het aan de speler zelf over te laten hoe hij het wil interpreteren. Een gouden gegeven in een tijd waarin de meeste games verhaaltechnisch niet verder komen dan "Oeh, de Russen komen er aan! Paniek, paniek!".
Verhaaltechnisch niets dan lof en ook grafisch knalt Uncharted 3 uit de televisie. Ik heb vaak adembenemend zitten kijken naar belichting, setting en animatie. Alles lijkt te kloppen en de game voelt hierdoor heel puur aan. Je merkt de finesse, de perfectie en het plezier die het ontwikkelingsteam in zich heeft in elk klein detail. Het knisperen van de bladeren, de breking van het licht, de logge, menselijke bewegingen van Drake, alles klopt. Tel daar het fenomenale audiowerk bij op en je weet dat je een GOTY-kandidaat in je handen hebt. De muziek is uitmuntend, het sounddesign is verbluffend en de voice acting is spot-on. Personages komen tot leven en krijgen diepte. Karaktertrekjes worden herkenbaar en je gaat merken dat je de personages begint te begrijpen en wat hun motief in het geheel is. Het grijpt je naar je keel en het laat je niet meer los.
Maar zonder diepe dalen geen hoge pieken en ook Uncharted 3 kent zijn mindere punten. Zo zijn sommige levels veruit afschuwelijk omdat ze tergend lang doorborduren op dezelfde gameplaymechanic, bevind je je als speler op een gegeven moment meer in duck and cover mode dan in een gemiddeld potje Gears of War én worden kleine specifieke details in de verhaallijn na een keer uitgelicht nooit en te nimmer meer aangehaald. Hierdoor krijg je heel soms het gevoel dat je voor de gek wordt gehouden, wat afbreuk doet aan het sterke geheel. Verder zijn ook ditmaal de bad guys meer gedreven om Drake van kant te maken dan dat ze zich bekommeren om hun eigen hachje, maar dat zullen we maar wegcijferen als een typisch Uncharted-trekje.
Al met al overdonderen de hoogtepunten van Uncharted 3 haar minpunten en krijgt de game voorlopig een plekje in mijn hart. Het is niet de beste game uit de franchise maar het geheel maakt een blijvende indruk, iets wat te allen tijde gekoesterd moet worden. Dus meneer Drake: ik kan niet wachten op een nieuw deel. Hopelijk dump je je blonde stoot en wil je mijn kindjes. Lekkere hunk dat je d'r bent.