Ultra_Ivo's blog: Parijs - Brest - Parijs (4)
FOK!user Ultra_Ivo zal in augustus deelnemen aan Parijs - Brest - Parijs. Via FOK!sport wil hij ons de komende maanden op de hoogte houden van zijn voorbereidingen. Hieronder deel drie over zijn voorbereidingen op deze wielertocht, de 200 van Holsbeek.
Tussen de brevetten door probeer ik af en toe nog een andere toertocht te rijden. Zeker als die toertocht in de buurt van een brevet start. De combinatie Gent-Wevelgem op zaterdag en het brevet van Orchies op zondag leek dan ook een mooi weekend. Vol goede moed reed ik dan ook op vrijdag naar de jeugdherberg van Kortrijk. De Westhoek is iets te ver om 's ochtends nog af te reizen vanuit het Limburgse. Een kort ritje naar de start op zaterdagochtend, tassen achterlaten en ik vertrok in een groepje samen met twee andere staalliefhebbers uit het fiets forum.
Na korte tijd merkte ik toch dat het vele alleen rijden het pelotonrijden lastig maakt. Op de rechte stukken kon ik prima meerijden, na iedere bocht was het andere koek. Er werd fors opgetrokken na de bocht, iets dat ik niet meer gewend ben. Al vrij snel belandde ik dan ook aan het elastiek, een elastiek dat na een tiental kilometers al brak. Op zich geen probleem, alleen rijden is vind ik niet zo lastig. Zeker als er af en toe een groep achterop komt waarbij ik kan aansluiten. Op zich een goede training voor PBP. Daar starten veel pelotons waar je altijd bij kunt aansluiten. Zonder veel problemen kwam ik dan ook aan bij de eerste verversingspost. Zeer goed georganiseerd. Water, sportdrank, koek, bananen en een reparatieservice, vooral handig om losgetrilde schroeven weer vast te laten zetten.
Na deze controle was de gekheid van de groepen wat minder. In een fors peloton ging het al snel verder over een gevaarlijk fietspad. Dat lag aan de verkeerde kant van de weg en was te smal. Zeker niet in alle EU landen toegestaan als fietspad voor tweerichtingsverkeer. Na wat halsbrekende toeren om de groep te scheiden in mannen die rechtdoor reden voor de 130km-route en de echt liefhebbers voor de 180km-route ging het in een uitgedunde groep verder langs de IJzer. Helaas werd er niet gebruik gemaakt van diverse onderdoorgangen onder de bruggen door. Nu moesten we een paar keer als acrobaten de weg oversteken, terwijl er een perfecte fietsdoorsteek is. De route was op dat stuk duidelijk uitgezet met snelle pelotons in het achterhoofd.
Uiteindelijk werd ook deze groep me te snel en liet ik hen gaan. Je kunt jezelf beter niet opblazen als je twee ritten in een weekend wil rijden. Langs de IJzer reed ik verder met een lokale rijder totdat we opgeraapt werden door een groot peloton. Ik vond hier makkelijk een plaatsje in. Op de lange kasseistrook van Izenberge schoof ik naar voren tot dat ik een luid gekletter hoorde. M'n lamphouder was afgebroken en de koplamp bungelde aan de kabel. Snel gestopt op een veilige plek en de lamp vastgeschroefd aan de voorvork. Even verderop was nog iemand gestopt, zo te zien om wat losgetrilde spullen op te halen.
Ik stap weer op en kan bijna gelijk weer stoppen. Een deelneemster houdt me aan en vraagt of ik gereedschap bij me heb. Het blijkt dat ze gestart is met één reserveband en verder niets. Geen pomp, geen bandenafnemers. En natuurlijk voor én achter lekgereden. Ik voorzie haar van een nieuwe binnenband en leg haar reserveband erin. Veel helpt dat niet, die blijkt lek te zijn. Gelukkig heb ik een ruime voorraad. Samen fietsen we verder naar de volgende verversingspost. Hier blijkt echter geen technische dienst met banden te zijn.
Na een tijdje uitrusten vinden we samen een peloton om richting heuvelzone te fietsen. Eindelijk een peloton waar na de bocht niet direct gesprint wordt. Ook nu weer moeten we af en toe een gevaarlijk fietspad op, weer aan de verkeerde kant van de weg. Vlak voor Poperinge gaat het bijna fout. Er staan hier obstakels tussen fietspad en weg. Een van de rijders ziet een plastic paal te laat, raakt 'm met z'n pedaal en schiet zo de weg op. Gelukkig komt er geen auto tegemoet anders was een ziekenwagen overbodig geweest. Duidelijk een fietspad dat niet met het oog op veiligheid gebouwd is. Helaas zie je deze zelfmoordpaden steeds vaker in verschillende landen.
Verder gaat het richting Frankrijk waar de heuvelzone begint. Al in de aanloop naar de Catsberg moet ik de groep laten gaan.
Bovenop de Catsberg moet ik m'n regenjack aantrekken. De lucht is al helemaal betrokken, het ziet uit naar langdurige regen. De hellingen volgen elkaar nu in rap tempo op. We draaien alle kanten op om dezelfde heuvelrug vanaf verschillende plekken op en af te rijden. Uit allerhande zijwegen komen andere fietsers. Er zijn veel tochten die deze streek aandoen. En uiteraard rijdt er af en toe iemand verkeerd. De bordjes volgen elkaar snel op, even niet opletten en je mist er een. Uiteindelijk kom ik in het dorpje Kemmel, aan de voet van de Kemmelberg. Alles staat hier in het teken van de naderende koers.
De weg stijgt steeds meer, uiteraard met kasseien. Natte kasseien. Gelukkig heb ik genoeg kleine versnellingen aan boord om omhoog te komen. En een stuurtas om het voorwiel op de grond te houden. Ik vorder dan ook gestaag, de top van de Kemmelberg is al in zicht. Dan opeens een luid gekraak, de pedalen draaien veel makkelijker maar de snelheid neemt af. Het freewheel houdt ermee op. Zo kom ik niet verder. Ik stop en kijk of ik het snel kan repareren. Niet dus. Officieel is het nog een kilometer of vijf naar de volgende controle maar ik kan afsteken. Verder fietsen heeft toch geen nut. Ik laat me naar beneden rollen, naar de top van de Monteberg.
Op de verversingspost aangekomen blijkt de Shimano-servicewagen al weg te zijn. Veel gereedschap is er ook niet. Ik probeer de naaf zover mogelijk te demonteren. Ver genoeg kom ik echter niet. De vrijwilligers raden me aan om de organisatie te bellen, er zijn wagens op het parcours om mensen terug te voeren naar de finish. Ik zou nog wel een noodreparatie kunnen doen maar veel zin heeft dat niet. Ik bel het organisatienummer. Over een half uur komt er een wagen. Die moet toch komen, het busje van de verversingspost heeft een lege accu. Terwijl ik wacht, komen er nog diverse deelnemers langs. Die krijgen nog wat uit de achterbak van de wagen. Uiteindelijk trekt een passant het busje los, vlak voordat de organisatiewagen aankomt. Ik blaas een roemloze aftocht en bel vanuit de finish met de organisator van Orchies. Geen 200 kilometer voor mij op zondag, ik moet eerst naar huis; daar staat mijn reservefiets.
Eerdere verslagen: