De keerzijde van de medaille

Op 12 februari 2010 werd in Vancouver het olympisch vuur ontstoken dat de 21e Olympische Winterspelen inluidde. Na Calgary (Winterspelen 1988) en Montréal (Zomerspelen 1976) is Vancouver de derde Canadese stad waar het oog van de wereld twee weken op gericht is.

Al voordat Catriona LeMay-Doan, Wayne Gretzky,  Steve Nash en Nancy Greene het olympisch vuur ontstaken kwamen de berichten binnen over de problemen in Vancouver. In plaats van winter leek het wel lente met temperaturen ver boven het vriespunt. Sneeuw ontbrak en skipistes werden voorzien van strobalen en inderhaast opgetrommelde sneeuw uit hoger gelegen gebieden om toch de illusie te wekken dat er een prachtige witte deken op Cypress Mountain lag. Geheel in lijn met de traditie werden voorafgaand ook nog eens dertig sporters positief bevonden op het gebruik van prestatiebevorderende middelen. Deze sporters, wiens namen niet bekend zijn gemaakt, zullen de Spelen vanuit de luie stoel moeten volgen.

Dan, op de dag van de openingsceremonie, gaat het pas echt helemaal fout. Een zwarte bladzijde in de  geschiedenis van de Olympische Winterspelen. Het leven van een jonge rodelaar, Nodar Kumaritahvili uit Georgië, komt op verschrikkelijke wijze ten einde. De 21-jarige rodelaar snelt met een gang van rond de 140 km/uur naar beneden, verliest de macht over zijn slee en raakt met een ijzingwekkende knal één van de metalen palen langs de baan. Reanimatie zal niets uithalen, Kumaritahvili is niet meer. Tijdens de opening wordt de rodelaar herdacht. Terug naar het ontsteken van het olympisch vuur dan. Door technisch falen blijft de fakkel van LeMay-Doan op de grond staan terwijl de andere drie fakkels de lucht in gaan om de vlam daadwerkelijk te ontsteken.  De oud-schaatsster kan niets anders doen dan verbouwereerd toekijken.

Het warme weer zorgt bij vrijwel alle skidisciplines voor problemen. Trainingen gaan of helemaal niet door of worden ingekort, wedstrijden worden uitgesteld vanwege dichte mist en verse sneeuw moet met vrachtauto's worden aangevoerd. Bovendien zorgt de aanhoudende regen ervoor dat supporters hun plaats langs het parcours niet eens in kunnen nemen omdat dat als te gevaarlijk werd bevonden. Zo'n dertigduizend fans die voor één of meerdere skidisciplines een kaartje hebben gekocht zullen hun geld (wat in totaal neerkomt op één miljoen euro) terugkrijgen zo belooft de organisatie. Bij het biatlon in Whistler werd geblunderd met de starttijden. Bij de vrouwen, die 10 km aflegden, werden drie atletes ten onrechte tegengehouden, bij de mannen (12,5 km) mochten twee deelnemers te vroeg weg.

Dan het schaatsen. Niet vaak gingen zoveel dingen mis bij deze sport.  Het woord dat alles wel samenvat is 'Zamboni'. Of beter gezegd, het gebrek aan een Zamboni. Wereldwijd geroemd om de kwaliteiten maar in Vancouver dacht men het wel met een Olympia te kunnen doen. Bleek achteraf een pijnlijke misser te zijn aangezien de Olympia's niet heel betrouwbaar bleken te zijn wat resulteerde in lekkages, technische mankementen en slechte ijsvloeren.  De 500 meter bij de mannen dreigde even helemaal gestaakt te worden. De reguliere dweilmachines bleken defect, de reservemachine stond verkeerd afgesteld waardoor er teveel ijs afgeschraapt werd. Bovendien bleken de banden niet schoon te zijn wat resulteerde in een modderige baan.

Bij de 1.000 meter voor de mannen was een inderhaast opgetrommelde Zamboni uit Calgary gelukkig ten ijs verschenen. Werd het ijs eerder nog vergeleken met natuurijs, nu leek de baan er prima bij te liggen en niets zou een vlekkeloze kilometer in de weg staan. Totdat, jawel,  er uiteraard weer problemen ontstonden. Eerst de zevende rit tussen Dimitri Lobkov en Keiichiro Nagashima toen een lolbroek in het publiek op een fluitje blies, net na het startschot. De Japanner stopte met schaatsten in de veronderstelling dat de scheidsrechter afgefloten had. Na een kleine 400 meter stopte ook de Rus met schaatsen. Niet wetende dat er niets aan de hand bleek te zijn. Bij de volgende rit ontstond wederom vertraging doordat het futuristische pistool nog even dienst weigerde en daarna volgden nog wat problemen met de tijdwaarneming om de soap levend te houden.  

Tot slot nog enkele andere zaken die veel weerstand doen opwekken. Ten eerste de huldigingen in Medal Plaza. Voor het eerst in de geschiedenis moet betaald worden om de huldiging te zien. Iedereen klaagt ook, van familie van de medaillewinnaars tot aan de inwoners van Vancouver, over de toegangsprijzen. Ook klaagt men steen en been over de lange wachttijden om een olympisch evenement te kunnen bezoeken.  Verder is er dan nog de verkeerschaos, het bijna drie miljard euro tekort dat er dreigt, en de twintig gewonden bij een olympisch concert in Vancouver.  De olympische vlam is ook een geliefd onderwerp van discussie. Dicht bij de vlam komen is onmogelijk doordat de vlam hermetisch is afgesloten van de buitenwereld door middel van een groot hekwerk.
 
Wordt ongetwijfeld vervolgd. De Spelen duren nog tot 28 februari en daarin kan nog veel fout gaan.