[Special OWS] Marianne Timmer

Op 12 februari beginnen in Vancouver de Olympische Winterspelen. In aanloop naar dit grote evenement zal FOK!sport in de geschiedenis duiken van de wintersporten met specials. Vandaag hebben we het over Marianne Timmer.

Eén van Neerlands grootste wintersporters allertijden is Maria Aaltje Timmer uit Sappemeer. Timmer begon al vroeg met schaatsen. Al snel werd duidelijk dat ze beter was in sprinten dan op de langere afstanden, waarna ze in 1993 als juniore op 18-jarige leeftijd haar debuut maakte op het wereldkampioenschap sprint.

Met dank aan de Control-ploeg voor de foto van Marianne Timmer

Timmer beleefde haar doorbraak in 1997 door eerst Nederlands kampioene sprint te worden en vervolgens op het eerste WK afstanden goud te winnen op de 1.000 meter. Een jaar later stonden de Olympische Spelen in Nagano op het programma. Het hele seizoen was de sprintster op zoek naar het goede gevoel, wat er ondanks wederom een nationale titel op de sprint er niet was.

De 500 meter was nog niet goed met een zevende plaats, maar op 16 februari verbaasde ze de hele wereld door op de 1.500 meter onder de 26 seconden te openen. Op de 700 meter zei Frank Snoeks dan ook "Timmertje, Timmertje wat ga je doen?" Haar coach Peter Mueller schreeuwde zo hard dat hij haar misschien wel wat meewind bezorgde. "Dat gekke kind" schaatste opeens met 1:57,58 het wereldrecord van Catriona Le May uit de boeken. Niemand kwam er aan, waardoor Timmer goud pakte op deze afstand voor Gunda Niemann en Chris Witty.

Zo groen als ze was barstte ze op het podium in tranen uit en verklaarde na afloop van de race dat ze het rondebord niet eens gezien had. Drie dagen later was de vorm iets minder, maar ruim voldoende om ook op de 1.000 meter in 1:16,51 goud te pakken voor Witty en Le May.

In de jaren na de Spelen lonkten de commerciële avonturen voor de Sappemeerse en was het kwakkelen, ondanks de vele steun die ze van Egbert van 't Oever kreeg. Timmer haalde nog wel nationale titels op de spint, maar onverslaanbaar was ze niet meer. Op de Olympische Spelen van Salt Lake City in 2002 stond ze er toch weer. De titelverdedigster had op de 1.500 meter echter de pech om starter Jeff FitzRandolph tegen te komen. Deze schoot Timmer te laat terug na een valse start, waarna ze al na 700 meter zwalkend over de baan ging. Een vierde plaats op de 1.000 meter behaalde ze nog wel, maar medailles zaten er niet in.

Het jaar 2004 was weer een hoogtepunt voor Timmer. Haar teamgenoot Erben Wennemars werd in Nagano wereldkampioen sprint bij de mannen, iets wat Timmer als eerste Nederlandse vrouw ook presteerde. Ze won geen afstanden, maar de regelmatigheid zorgde wel voor een titel in het door haar zo geliefde Nagano.

Twee jaar later was het raak in Turijn. De ijskoningin van Nagano sloeg toe op de Olympische Winterspelen in Turijn. De 500 meter liep door een diskwalificatie uit op een sof, maar Timmer had nog een ijzer in het vuur. Ze legde een naar eigen zeggen goede race op de 1.000 meter af in Italië en zag iedereen zich stukbijten op de 1:16.05 die ze vroeg in het programma neerzette. Hiermee pakte ze precies acht jaar na het goud in Japan wederom olympisch goud, waarmee ze de eerste Nederlandse schaatsster ooit was die bij meerdere Spelen goud pakte.

Na het succesvolle 2006 begon Timmer weer te kwakkelen en twee jaar geleden pakte ze haar tiende en voorlopig laatst nationale titel op de sprint. Dit seizoen was ze beter dan in de voorbije jaren, maar sloeg op 13 november bij de wereldbekerwedstrijd in Heerenveen het noodlot toe. Jing Yu gleed in Thialf op de 500 meter onderuit en nam hierbij Timmer mee. Zij brak haar hielbeen op meerdere plaatsen en de Spelen in Vancouver leken buiten zicht te zijn.

Een wonderbaarlijk snel herstel volgde, maar het was niet genoeg om alsnog naar Canada te mogen. Zelf zei ze hierover: "Het is niet anders. Ik kom gewoon tijd tekort. Het is zuur." Toch is dit nog niet het laatste wat we van Timmer hebben gezien, want ze heeft besloten om een jaar aan haar schaatsloopbaan vast te knopen en volgend seizoen wil ze de wereld laten zien dat het gekke kind het nog steeds kan.