Interview: Cody McFadyen
Eenmaal binnen loopt de man naar een tafeltje in de lobby. De blonde vrouw aan de tafel stelt de Amerikaan voor aan een bebaarde man die ook een interview met hem heeft. “This is Cody McFadyen.” Met een glimlach op het gezicht kijk ik de receptioniste aan. Daarnet heb ik de deur opengehouden voor de man met wie ik een gesprek heb, zonder het te weten.
Na een gezellig gesprek met de blonde Lizanne Croonen, publiciteitsmanager van A.W. Bruna, komt Cody met een mede-schrijver aanlopen. Als de man gedag wordt gezegd, loopt Cody met een uitnodigende blik terug naar de trap. Op de eerste verdieping zwaait hij een deur open en een enorm chique ruimte toont zich. Van kroonluchters aan het plafond tot aan (valse) schilderijen met dure mensen er op, mooi afgemaakt met een uitzicht op de Herengracht. Cody neemt plaats en hij kijkt trots naar de proefprint van zijn nieuwste boek: In Het Duister. Op de voorkant staan twee bloederige handen die een bebloed kruis met Jezus erop vasthouden.“Deze omslag is echt vele malen mooier dan die in Amerika. Thuis vragen ze me ook waarom in Amerika niet deze omslagen zijn.” De Amerikaanse versie laat een schim van een vrouw zien achter het rooster van een biechthokje. De titel van de Nederlandse vertaling valt echter wel in het niet met de Engelse, veel donkerdere titel The Darker Side.
Het inmiddels derde boek van Cody McFadyen ligt vanaf vandaag in de schappen. Het boek draait om de ervaren FBI-agent Smokey Barrett. Met een zeer complex verleden probeert ze met haar team de meest zieke moordenaars op te sporen en te stoppen. Waar het in het eerste boek over de gevaren van Internet gaat en het tweede boek over kindermisbruik, gooit McFadyen het hier over een totaal andere boeg gegooid. Een religieuze moordenaar vermoordt vrouwen met diepe geheimen. De lichamen die worden teruggevonden hebben alle iets gemeen: in het lichaam zit een zilveren kruisje met een cijfer. Aan Smokey en haar team is het de taak om zo snel mogelijk de dader(s) te achterhalen en te stoppen... Maar lukt dat op tijd?
Leuk feit aan de Smokey Barrett-reeks is dat de naam drie jaar voor het begin van de reeks al vaststond. “Met mijn toenmalige vrouw deden we een Amerikaans spelletje, hoe jouw pornonaam zou worden. Het is de bedoeling dat je de naam van je eerste huisdier combineert met de straat waar je in woont. We hadden een hond genaamd Smokey en we woonden in Barrett Street, en toen kwam dus de naam Smokey Barrett. Eigenlijk begon ik jaren later met de reeks en toen dacht ik weer terug aan het spelletje. Die naam van Smokey is altijd blijven hangen, dus heb ik besloten om die te gebruiken.” Het personage van de FBI-agent stond echter niet vast. Cody heeft het beeld van een typische FBI-agent gebruikt en voor de rest liet Smokey zichzelf spreken. “Het zijn mensen die volledig opgaan in het werken. Ze zijn meestal gescheiden en zijn ook bereid om bepaalde dingen op te geven. Dit was eigenlijk de basis. Voor de rest verscheen Smokey gewoon. Ze ‘zei’ me allerlei dingen die ik heb verwerkt tot een zeer complex personage ontstond.”
Het team waar Smokey mee werkt is ook deels op het stereotiep FBI-agent gebaseerd, maar volgens Cody waren de mensen gewoonweg nodig voor het personage van agent Barrett. “Smokey was voor mij al uitgewerkt, de rest van het team kwam er gewoon zeer makkelijk bij.” Cody legt uit hoe belangrijk de karaktereigenschappen van die collega’s zijn. “Callie is zeer duister. Agent Alan is weer een oude man met veel politie-ervaring. Ook de andere twee heeft Smokey gewoon hard nodig.”
“Ik vind het heerlijk om gelezen te worden.” vertelt Cody met een lach op zijn gezicht. Hij is zich er van bewust dat hij geheimen en donkere hoeken van zijn lezers naar boven kan halen. Een zeer mooie herinnering heeft hij aan zijn tweede boek Shadow Man (vertaalde versie: Het Gezicht Van De Dood) overgehouden. “Het boek was uit en ik kreeg zowel nationaal als internationaal posten e-mails van lezers en fans. Op een dag zat er ook eens een mailtje tussen van een 40-jarige man. Hij vertelde me dat hij op zijn vijfde was misbruikt door zijn vader en hij kon het niet verwerken. Die man is naar praatgroepen gegaan en naar psychiaters geweest, maar geen van allen kon enige emotie en informatie uit hem krijgen over wat er toen gebeurde. Uiteindelijk heeft hij mijn boek gelezen en hij schreef dat hij aan het einde van het boek gewoon heeft zitten huilen. Zo erg heeft het hem getroffen. Kijk, als ik in mijn hele carrière drie of vier van dit soort brieven krijg, heb ik al het gevoel dat ik het goed heb gedaan.”
De ideeën die Cody heeft voor zijn verhalen moeten toch ergens vandaan komen. Zijn alle gebeurtenissen en details zeer zieke hersenspinsels van McFadyen of ligt de oorsprong ergens anders? “Ik ben een grote fan van politieshows. Ik heb een hele tijd naar CSI gekeken, maar ik ben gestopt met kijken toen Grissom de show verliet. CSI: Miami heb ik nooit gekeken, ik kan die Gary Sinise niet uitstaan. Maar een serie die ik echt vanaf het begin kijk, is Criminal Minds. Het is zo levend, zo echt. Die gasten moeten een profiler achter de schermen hebben werken.” Cody weet ook te vertellen dat hij veel details uit de bekende politieseries heeft gehaald, maar ook uit boeken. “Bij het schrijven van het boek heb ik me verdiept in criminologieboeken. Hier staan zeer gedetailleerde feiten in.”
Cody staat er om bekend dat zijn boeken zeer duister, donker en volgens Nu.nl zelfs ‘diabolisch en Dantesk’ zijn. McFadyen is zeer trots op het feit dat hij ook in het buitenland gelezen wordt. “Nederland was het eerste land in de wereld waar een vertaald boek van me uit is gekomen. Bruna toonde interesse en zo begon het.” Nu zijn er twintig landen waar Cody’s boeken verschijnen, zoals onder andere Japan, Duitsland, Italië en zelfs Vietnam.
Naast schrijven houdt McFadyen zich ook met andere dingen bezig. Zo probeert hij op een akoestische gitaar bekende nummers te spelen van onder andere Donovan en The Beatles. “Ik heb al aardig wat van Donovan. Thuis heb ik ook alle, maar dan ook echt alle songbooks van The Beatles. Ik ben er mee opgegroeid, mijn ouders luisterden ook vaak naar deze muziek.
De derde passie, en eigenlijk is dat de grootste, is de ‘Black Forces of Destruction’. Dit is de bijnaam die de schrijver aan zijn twee zwarte labradors heeft gegeven. Overal waar de beesten Sable en Lucky komen, wordt er iets gesloopt. Ze knagen aan tafels, kleden en zelfs telefoonlijnen. Het is dan ook geen verrassing dat de honden op de kleine tour van McFadyen niet zijn meegekomen.“O God, alsjeblieft niet. Als ze hier nu zaten zouden ze de complete ruimte overnemen.”
De Smokey Barrett-reeks is nog niet afgelopen. Het vierde boek is al uitgewerkt en wordt tijdens het verblijf in Nederland door Cody zelf nog gecheckt. Hij wijdt ons alvast in in de verschrikkingen die we kunnen gaan verwachten. “Dit boek verschilt totaal van de andere boeken. Er gaat zeer veel gebeuren met zowel Smokey als haar team. En ook de moordenaar wordt anders dan anders.” McFadyen gaat er even goed voor zitten. “In tegenstelling tot de andere boeken is de moordenaar hier emotieloos. Hij moordt om er van te kunnen leven, te kunnen leven voor de volgende adem. Hij heeft geen plezier in wat hij doet, hij is simpelweg niet aanwezig.”
Het nieuwste boek wordt in Amerika eind maart verwacht. Cody denkt dat Bruna het boek rond maart 2010 in Nederland uit gaat brengen. Ook steeks McFayden zijn trouwe lezers nog een hart onder de riem. “Zo lang als ik er van kan leven, blijf ik schrijven.”