De vijf slechtste games van 2021
#4 – Balan Wonderworld
Deze game van Sonic-ontwikkelaars Yuji Naka en Naoto Ohshima is vorig jaar keihard geflopt. Het is een beetje zielig om iemand te schoppen die al op de grond ligt, maar Balan Wonderwold is inderdaad een van de slechtste games van vorig jaar.
De meeste mensen vinden deze game niets minder dan troep, maar ik vond het vooral heel erg matig. Het is wat mij betreft ook een verwarrende game, want het is echt onduidelijk wie nou de doelgroep was. De marketing rondom deze game heeft maandenlang de credentials van de bekende designers zitten hypen. Hierdoor zou je denken dat het een spel is voor misschien iets oudere fans. De realiteit is dat het hier om een complete kindergame gaat.
Het verhaal is volledig non-verbaal, de controls zijn extreem simplistisch (je gebruikt enkel twee knoppen) en de moeilijkheidsgraad is ontzettend laag. Het spel is geen ramp om te spelen, maar het is gewoon een inspiratieloze 3D platformer. Je kunt nog wel kostuums verzamelen die je personage allemaal een andere kracht geven. Dat klinkt goed, maar uiteindelijk lijken de functies van de tachtig kostuums erg veel op elkaar en omdat het spel zo eenvoudig is heb je ze niet nodig.
Het spel is overigens verrassend lang, maar elk level is weer hetzelfde liedje. De mechanieken veranderen niet en er zijn ook geen goede puzzels of iets anders om je bezig te houden. Het helpt ook niet dat het spel er heel goedkoop uitziet. Balan Wonderworld wordt op het internet dus vooral uitgelachen, maar ik vind het eerlijk gezegd jammer en triest voor Naka en Ohshima dat het uiteindelijk dit is geworden. 
#3 – Famicom Detective Club-games
Het is een niche genre, maar persoonlijk ben ik een liefhebber van visual novels. Het zijn in feite interactieve boeken met vaak leuke puzzels. What’s not to love? Daarom was ik razend enthousiast toen ik hoorde dat een van de meest populaire visual novel-series uit Japan een remake zou krijgen.
Het gaat hier om de twee eerste Famicom Detective Club-games: The Missing Heir en The Girl Who Stands Behind. In beide games speel je dezelfde een jonge detective die moorden probeert op te lossen. De games zijn wat betreft productiewaardes echt prachtig (opnieuw) gemaakt en het valt ook op dat het de bloederige details van sommige moorden geenszins worden verhuld.
Het probleem met deze games is dat de dialogen en de structuur van beide titels in de remakes onveranderd zijn gebleven. Het zijn in essentie nog steeds dertig jaar oude NES-games. Het genre stond destijds nog in de kinderschoenen en veel elementen van toen zijn tegenwoordig vooral irritant. Je moet bijvoorbeeld vaak obscure acties uitvoeren om het volgende evenement te triggeren en de puzzels voelen willekeurig aan.
Beide spellen zijn qua verhaal en plot ook erg droog, ze bevatten zo goed als geen humor en dat maakt ze soms moeilijk behapbaar. Tijdens het spelen sloeg ook de verveling toe. De moorden en de mysteries kunnen in eerste instantie wel een beetje prikkelen, maar uiteindelijk kun je vrij snel raden wie de dader is. De climax van de eerste game liet me onverschillig achter en de tweede game gaf zelfs een onbevredigend gevoel. De spellen zijn een mooi stukje gamegeschiedenis, maar ik zou ze als ik jou was niet spelen.
#2 – Ender Lilies: Quietus of the Knights
Ik sta altijd open voor een leuk Metroidvania-achtig indie-spel. Dit is een heel populair genre onder indies, dus wat dat betreft ben ik elk jaar goed bediend. Toen ik aan Ender Lilies begon dacht ik dat het zeker een aardig spelletje zou worden. Helaas viel dat dus heel erg tegen.
Ontwikkelaars worden altijd geïnspireerd door andere games en ideeën nadoen is eigenlijk standaard. Persoonlijk vind ik alleen dat je ook te ver kunt gaan. Ender Lilies speelt wat namelijk hevig leentjebuur van Hollow Knight. Veel vaardigheden, het heal-systeem, de manier waarop gear werkt en zelfs de melancholische toon van het verhaal en de graphics zijn nageaapt.
De boel voelt daardoor goedkoop en onorigineel aan. Het emotionele verhaal vol tragiek kwam ook vrij nep over op mij, dus dat aspect liet mij volledig koud. De game speelt verder ook niet helemaal lekker omdat je geesten moet oproepen om aan te vallen in plaats van dat je dat doet met het personage die je bedient. Klappen hebben weinig impact en ook bijvoorbeeld je sprong voelt niet soepel.
Ender Lilies volgt voor de rest op hersenloze wijze de standaard blauwdruk van een Metroidvania-game en verrast op geen enkel moment. Het is daarom een van de laatste Metroidvanias die ik zou aanraden en wat mij betreft een van de slechtste games van 2021.
