Yakuza: Like a Dragon overtuigt niet helemaal als RPG

Yakuza: Like a Dragon kwam eind vorig jaar uit. Pheno heeft de game toen op de Xbox Series X gespeeld en de review geschreven. Ik mocht recent met de PS5-versie aan de gang, een port die iets langer op zich liet wachten en op 2 maart uitkwam. Ik ga geen nieuw cijfer aan het spel ophangen, maar als oude fan heb ik mijn eigen impressies over de grote veranderingen die dit nieuw deel maakt.

Yakuza: Like a Dragon dient als een nieuw instapmoment voor de serie. Het verhaal van Kazuma Kiryu is voorbij en in dit deel maken we kennis met Ichiban Kasuga. Ichiban heeft net als Kiryu een hart van goud, iets dat voor natuurlijk conflict zorgt met veel onderwereld-figuren. Hij is wel anders in het feit dat hij meer opvliegerig en ongeduldig is, in plaats van de bijna altijd kalme Kiryu. Like a Dragon maakt wel referenties naar de oude games, maar het is voor nieuwkomers niet lastig om de boel te volgen.

Een nieuw hoofdpersonage is niet eens de grootste verandering die is doorgevoerd, de serie heeft immers al vaker andere hoofdpersonages gehad. De grootste aanpassing zit in het vechtsysteem. De game is geen 3D brawler meer, maar een traditionele turn-based RPG. Like a Dragon rechtvaardigt die transitie op grappige wijze. Kasuga speelde namelijk als kind veel Dragon Quest en als volwassen man neemt zijn fantasie het over en spelen de gevechten zich af net als in de klassieke RPG.

Persoonlijk ben ik blij dat Sega aan het experimenteren is met de serie. Yakuza loopt inmiddels al zo’n 15 jaar mee en heeft al tig sequels waardoor de formule al lang niet meer vers is. Zomaar dingen veranderen kan alleen ook heel slecht uitpakken. De serie probeerde het al eens eerder in 2011 met de spinoff Yakuza: Dead Souls. In die game neem je het op tegen zombies en probeerden de makers van Yakuza een third-person shooter te maken. Helaas zijn de schietmechanieken in die game superstroef en werd de game door zowel critici als fans met de grond gelijk gemaakt.

De transitie naar RPG is ze gelukkig een stuk beter afgegaan. Like a Dragon is gepolijst en als je enkel afgaat van filmpjes zou je zeggen dat het eruit ziet als een hele leuke RPG. Na zo’n vijftig uur spelen kan ik zelf concluderen dat het inderdaad een vrij aardige RPG is, maar hij kan zich nog niet meten met de top van het genre. Like a Dragon heeft in principe alle ingrediënten om heel succesvol te zijn, maar de game schiet uiteindelijk zichzelf in de voet door veel van de systemen die het heeft irrelevant te maken.

Het grootste probleem is dat de moeilijkheidsgraad volledig niet in balans is. Zo’n 95% van de tijd zijn de gevechten kinderspel. Je hoeft totaal niet na te denken om een groep vijanden of zelfs bazen te slopen. Kies gewoon de skills die je leuk vindt uit, want je wint toch wel makkelijk. Dat an sich is al heel jammer, want als je de lijst van skills ziet zou je meer diepgang verwachten. Er zijn drie types melee schadeopties en ook drie elementen magie. Vijanden zijn allemaal zwak of sterk tegen deze zes verschillende opties. Verder is het ook mogelijk om te spelen met buffs, debuffs en status effects. Tof, maar je hoeft er dus totaal niet op te letten.

Het is vreemd ook dat Like a Dragon geen moeilijkheidsopties aanbiedt, dus je kunt het jezelf ook niet op die manier lastiger maken. Een RPG juist balanceren is een kunst en vermoedelijk heeft de studio verantwoordelijk voor Yakuza nog niet de ervaring om dat gelijk heel goed te doen. Die onervarenheid komt denk ik ook tot uiting in het job-systeem. Ichiban en zijn party kunnen op gegeven moment van klasse veranderen. Die klassen zijn niet Black Mage of Monk zoals in klassieke RPGs, maar grappige alternatieven zoals Gangster, Hitman en Idol. Persoonlijk hou ik van games met een job-systeem, omdat het vaak erg leuk is om te experimenteren met verschillende combinaties en om allerlei skills van verschillende jobs op te pikken.

Like a Dragon maakt ook dit systeem grotendeels optioneel. Je kunt alle personages simpelweg bij de job laten waarmee ze beginnen en dit systeem voor de rest van de game negeren. De jobs hebben twee grote problemen. Ten eerste is er te weinig verschil tussen de klassen. De speelstijlen veranderen weinig en de meeste jobs bieden je genoeg schadeopties waardoor je niet wordt aangespoord om te switchen. Het andere probleem is dat als je van job verandert je hoogstens twee van tevoren bepaalde skills kunt meenemen van je oude naar je nieuwe job. Hierdoor zijn je mogelijkheden om te experimenteren wederom heel beperkt.

Yakuza: Like a Dragon is voor de rest een hele leuke game. Ik heb van het verhaal en de personages genoten. De beroemde en knotsgekke Yakuza-minigames zijn ook weer top. Het is alleen jammer dat de transitie naar RPG niet volledig geslaagd is. De makers hebben nog niet beslist wat voor systemen de volgende games gaan gebruiken, maar op dit moment heb ik misschien liever dat de serie weer terugkeert naar 3D brawler.