Het filmjaar 2019 volgens de filmredactie
4. Het filmjaar volgens Peter (Breuls)
Na jaarlijks te hebben lopen worstelen met de vraag "eh ja, wat vond ik eigenlijk de beste films" heb ik het in 2019 anders aangepakt. Ik ben alle films gaan bijhouden in een lijstje dat ik door het jaar heen steeds opnieuw heb gerangschikt. Een aantal keer heb ik naar de lijst gekeken en me gerealiseerd dat die ene titel een paar maanden later toch niet zo veel indruk meer maakt, of dat die andere film me toch beter is bijgebleven dan ik dacht, en heb ik de rangschikking hieraan aangepast. Het was voor mij dus ook niet zo heel lastig om tot een top 5 te komen; het is simpelweg de (huidige) bovenkant van mijn (op dit moment) top 63.
5. Portrait de la Jeune Fille en Feu
Zo simpel en daarom zo sterk: een romantisch verhaal over een schilder die wordt ingehuurd om 'stiekem' een portret van een uitgehuwelijkte jongedame te maken. Ze moet zich voordoen als de 'wandelpartner' van de jongedame zodat ze haar uiterlijk kan bestuderen, maar terwijl de twee samen de tijd verdrijven ontwikkelen ze gevoelens voor elkaar. Niets aan het verhaal is geforceerd, regisseur Céline Sciamma brengt het verhaal zonder haast of overdreven aangezette emotionele momenten en de acteerprestaties van Noémie Merlant en Adèle Haenel zijn goudeerlijk.
4. Avengers: Endgame
De finales van Game of Thrones en Star Wars stelden ons in 2019 teleur, maar het sluitstuk van de Infinity Saga gaf fans van lange, epische verhalen die de ultieme mix tussen actie en karaktergedreven drama blijven zoeken een finale om van te dromen. In drie uur werden Marvelfans en actieliefhebbers van emotie naar spektakel gestuurd en konden tranen worden gelaten van verdriet, maar ook van hartverwarmende ontroering. De belangrijkste factor in wat Endgame zo goed maakt is hoe schrijvers Christopher Markus en Stephen McFeely niet alleen een jarenlange verhaallijn afronden, maar er ook nog voldoende aan toevoegen om op zichzelf een waardig verhaal te zijn, met voldoende aandacht voor de personages die we al een decennium volgen en denken intiem te kennen. Daar hadden J.J. Abrams en Chris Terrio best een voorbeeld aan mogen nemen.
3. They Shall Not Grow Old
Peter Jacksons documentaire over de Eerste Wereldoorlog was oorspronkelijk te zien in Britse bioscopen (en op de BBC) in november 2018, honderd jaar na het einde van die oorlog, maar draaide in januari op het International Film Festival Rotterdam voordat een reguliere bioscooprelease in Nederland enkele maanden later plaatsvond, dus ik reken dit voor Nederlandse begrippen als een film uit 2019. Jackson heeft oorspronkelijke beelden uit de oorlog en interviews met veteranen die jaren later plaatsvonden met elkaar gecombineerd om een uniek document te maken die de kijker laat zien hoe ernstig deze oorlog was die, helaas, niet alle oorlogen beëindigde. De oorspronkelijke beelden werden voorzien van extra frames om ze minder schokkerig te maken, ingekleurd en door acteurs voorzien van stemmen. Hierdoor brengt Jackson de oorlog in al zijn horror tot leven. Nog niet eerder was een kijker zo intiem aanwezig bij een oorlog; ik herinner me nog dat ik hevig onder de indruk van de gruwelijkheden de bioscoop verliet.
2. Joker
Het begint al zachtjes awards te regenen voor deze film en dat verbaast eigenlijk niemand. Todd Phillips bracht ons een originele take op een klassieke DC-schurk: geen Joker als vijand van Batman, maar als protagonist in zijn eigen verhaal. Natuurlijk is er de vraag of Joaquin Phoenix als Arthur Fleck daadwerkelijk 'de' Joker speelt of slechts iemand die uiteindelijk de Clown Prince of Crime inspireert, maar dat is irrelevant. De hele connectie met het DC Universe is zelfs irrelevant: dit is een portret van iemand die steeds verder wegzakt in een maatschappij die hem uitkotst. Phoenix is briljant, het verhaal is sterk en de referenties naar het werk van Martin Scorsese zijn leuk voor filmliefhebbers.
1. Parasite
Eigenlijk (op z'n westers) Gisaengchung geheten, want de nieuwste van Bong Joon-Ho (Snowpiercer) is een Koreaanse film, maar in Europa noemen we de film Parasite. Een verhaal over arm versus rijk, uitgebeeld door, hoe simpel ook, een arm en een rijk gezin. Het arme gezin, dat ergens in een kelder in de stad woont, infiltreert het rijke gezin (dat ergens in een woonwijk bovenop een berg woont) door allerlei baantjes (bijles Engels, chauffeur) in te pikken en plaatst zichzelf daarmee in een situatie die volledig uit de hand loopt. Parasite is onvoorspelbaar en daardoor boeiend, kundig gemaakt en daardoor eindeloos fascinerend.
