Pinkpop 2019: een terugblik

2. Zaterdag: pop pur sang

Terwijl de ochtendzon je rond een uurtje of negen echt wel je tent uitbrandt is het even goed om na te gaan hoe je ook alweer in je tent terecht bent gekomen en vooral hoe laat. Dat sapje en die uitsmijter gaan er erg makkelijk in, dus zo erg zal het niet geweest zijn. Al met al kun je je rustig klaar maken om zo maar eens het festivalterrein op te gaan, want je wilt niets missen op deze dag. Let's go!

De Nu of Nooit-winnaar van dit jaar mag zich allereerst gaan bewijzen in de Brightlands Stage, die dit jaar overigens een volledige make-over heeft gekregen. De tent is ruimer en voelt overzichtelijker aan. Ook staan er geen palen meer in de weg die het zichtsveld blokkeren, dus dit is sowieso al een geweldige plus dit jaar. Dat is eveneens de show die Mt. Atlas er neer zet. De band, vernoemd naar een fictief stadje, combineert alle elementen van rock, metal en grunge en doen dat op een manier waarop het lijkt dat ze hier al jaren eerder hadden moeten staan. Alle attributen worden ook uit de kast getrokken en het geheel wordt afgemaakt met een flink stuk grunten. Iets rustigere muziek? Dat is te vinden in de vorm SYML op de IBA Parkstad Stage aan de andere kant van het terrein. De Amerikaan die een flinke hit scoorde in de vorm van 'Where's My Love' zet een relaxte set neer, die hij later op de dag nog eens dunnetjes overdoet als de Surprise Act in de Garden of Love. Het gaat er voor de toegestroomde bezoekers in als zoete koek. Het is dan ook niet gek dat SYML graag in Nederland komt voor shows. Beide acts hebben we even gesproken over hun optredens, dus houd de Frontpage in de gaten voor interviews met deze artiesten.

Pinkpop 2019: Mt. Atlas (Foto: Bart Heemskerk)

Bazart op de Mainstage. Het lijkt op het eerste gezicht misschien een aparte keuze. De Vlaamse band heeft niet een arsenaal aan hits klaar staan, maar viel in ons land op door 'Grip (Omarm Me)' en het aanstekelijke 'Goud'. Prima voor een opening van de Main Stage, maar meer dan dat ook echt niet. Het is daarna kiezen tussen een klassieker of een frisse nieuwe smaak. YUNGBLUD is nog maar 21, maar mag zijn hardere poprock ten gehore brengen in de tent. Hij doet dat met vlag en wimpel. Door het bekende 'I Love You Will You Marry Me' vroeg in de set te gooien lijkt de energie even weg te glippen, maar het wordt al snel door de Brit weer teruggevonden. YUNGBLUD werkt alleen maar in superlatieven en dus wordt er ook een grote mate van publieksparticipatie gevraagd. Dat niet altijd alle handjes in de lucht gaan irriteert de zanger enigszins, maar de grootste ergernis komt pas midden in het optreden als hij een nieuw nummer wil spelen. De microfoons stoppen ermee en de zanger is niet te verstaan. Hij reageert erop door deze microfoons te slopen als een echte rockster, de microfoon van zijn bassist te pakken en stug door te gaan met het optreden. De fans vinden het fantastisch, maar voor mensen die nieuw zijn in het YUNGBLUD-kamp kan het enigszins bedreigend aanvoelen. Wel is te concluderen dat we nog veel kunnen verwachten van deze jonge rockster, al is het maar aan de hand van de nog niet uitgebrachte liedjes die hij speelt. 

Aan de andere kant van het veld geeft Golden Earring een les die YUNGBLUD eigenlijk had moeten bijwonen. De bijna tien minuten durende drumsolo van Cesar Zuiderwijk laat aardig wat (vooral jonge) monden openvallen en dat lijkt precies hetgene te zijn waarvoor de band hier vandaag is gekomen. De oudjes leren de jonkies hoe je moet rocken en het is prachtig om te zien. 

George Ezra mag daarna de Main Stage betreden en speelt een van de saaiste sets van het weekend. Het verschilt weinig van de setlist die hij speelde tijdens zijn eigen tour afgelopen najaar, inclusief de inmiddels bijna irritante verhalen over hoe hij naar Barcelona ging en daar inspiratie kreeg, of hoe hij nooit Boedapest bereikte, maar er wel een liedje over schreef. Na bijna anderhalf jaar touren met zijn plaat Staying at Tamara's is het voor Ezra echt even tijd om te pauzeren en nieuwe liedjes te gaan schrijven, voordat zelfs de mensen die hem voor het eerst vinden de gimmick door gaan hebben.

Dan is er een interessante variatie aangebracht in het blokkenschema; in de tent speelt de Rotterdamse Davina Michelle haar grootste festivaloptreden tot nu toe, na monsterhit 'Duurt Te Lang' en het onlangs verschenen 'Skyward', dat nu al de potentie lijkt te hebben om een grote hit te worden, kan geconcludeerd worden dat ze honger heeft naar mee.. Er is ook weer ruimte gemaakt op de IBA Parkstad Stage voor wat gitaarwerk in de vorm van Cage The Elephant. Dat de gitarist ondertussen een flinke blessure oploopt en de tour na Pinkpop gecanceld moest worden, lijkt er op de zaterdag nog niet op. De band heeft het enorm naar hun zin en het publiek omarmt ze. Dat deden ze eigenlijk al vanaf het begin, want er waren tijdens hun eerste shows in Nederland te weinig superlatieven om uit te drukken hoe positief de pers en het publiek was. Deze band heeft een gouden toekomst en het zou niet gek zijn als ze over een aantal jaar iets later staan te spelen op het grootste podium.

Pinkpop 2019: Cage The Elephant (Foto: Bart Heemskerk)

Rocken bij Anouk op de Mainstage die een gelikte show geeft, relaxen bij Jacob Banks of toch hierna weer headbangen bij Halestorm? De keuze is reuze, maar er blijft altijd een vierde. Veel van het jonge publiek is hier voor de dagafsluiter, een band die misschien wel de grootste popband van het moment is. Niet voordat Jamiroquai een show op de automatische piloot doet, Elbow weer laat zien hoe onwijs goed ze eigenlijk zijn en San Holo bewijst dat hij in het rijtje van de beste dj's van Nederland hoort door zijn mooie combinatie van live gitaarspel en puik gebruik van de mixapparatuur.

Pinkpop 2019: Mumford & Sons (Foto: Ben Houdijk)

Mumford & Sons is geen onbekende op Pinkpop. Met een verse plaat op zak genaamd Delta bestormen ze op de zaterdagavond de Mainstage. Het is een compactere vorm van het podium dat gebruikt werd tijdens de show in de Ziggo Dome, net een maand geleden. Daar werd in 360 graden gespeeld, vanavond is er ruimte voor een extra minipodium, waar de heren de eerste paar nummers van de set spelen. En wat een set wordt er neergezet. Voor de mensen die het nieuwe materiaal nog niet zo goed kennen is het zeker even wennen, maar ook de stadionbrullers als 'The Cave', 'Little Lion Man' en 'I Will Wait' komen allemaal voorbij. In een uur en twintig minuten laten Marcus Mumford en companen zien waarom ze hier thuis horen en dat ze nog steeds relevant zijn. Ze lijken het zelfs bij iedere plaat beter in te zien.