Het filmjaar 2018 volgens de filmredactie

3. Het filmjaar volgens Peter (Breuls)

We leven in mooie tijden. Een cliché, zeker, maar het is een geldig excuus voor het luxeprobleem dat ik in mijn jaarlijst waarschijnlijk tekort schiet. Deze lijst bevat namelijk, zo vermoed ik, niet de vijf beste films van het jaar. Ik heb namelijk niet alles gezien dat ik had willen bekijken in 2018. Ik heb Phantom Thread bijvoorbeeld gemist, BlacKkKlansman was al uit de bioscoop voordat ik er erg in had en - ook al kan ik 'm zo op Netflix starten - ik ben er nog niet aan toe gekomen om Roma te bekijken. Geen idee of deze films mijn eindlijst gehaald zouden hebben, maar ik gok dat de kans groot is. En zo zijn er wel meer films die ik simpelweg geen prioriteit heb gegeven boven andere films of series. We leven namelijk in mooie tijden, niet alleen qua filmkeuze (iedereen die roept dat Hollywood alleen maar dezelfde meuk uitbrengt zit duidelijk niet op te letten), maar ook qua tv-series. Met partijen als HBO, Netflix en Prime Video en wat er vervolgens nog onze kant op komt van de kabelzenders uit de VS of zelfs hier in Europa is te veel om te bevatten en het kijken van een seizoen van een serie neemt nou eenmaal veel tijd in. Tijd die ten koste gaat van andere series, of van films. Dus ja, een imperfecte lijst. Hoe kun je zeggen dat dit je top 5 is als je niet eens alles hebt gezien? Tja, dat kan eigenlijk maar moeilijk, maar zoals elk jaar waag ik me er toch aan. Dit is mijn top 5 van 2018, tot nu toe. Terechte keuzes? Laat het me weten.

1. The Florida Project

De eerste film waarvan ik dit jaar dacht "deze film lijkt op niets anders, boeit van begin tot eind en geeft me echt het gevoel dat cinema nog veel verschillende inzichten te bieden heeft". Ik zag deze op het International Film Festival Rotterdam en vermoedde al meteen dat deze in mijn eindlijst terecht zou komen. Regisseur Sean Baker vertelt over armoede, maar op een positieve manier. Een cast van bewoners van een motel - eigenlijk dakloos, maar ze kunnen het nog wel betalen om te verblijven in een sleazy motel onder de rook van Walt Disney World in Orlando, Florida - en hun kinderen, die in het dagelijks leven van alles meemaken dat eigenlijk niet zo boeiend is, maar wel boeiend wordt door de wijze waarop de vooral onervaren acteurs (Willem Dafoe niet meegerekend, maar ook hij zet een prima rol neer) hun rollen vertolken.

2. Avengers: Infinity War

Het is altijd een beetje verdacht om een grote blockbuster op een eindlijst te zetten: vond je 'm écht zo goed of ben je gewoon volledig geïndoctrineerd door de massale marketing die Disney er tegenaan heeft gesmeten? Nou, die marketing hielp wel, maar Infinity War is een prestatie op zich. Jazeker, dit is een film vol spektakel, superhelden en buitenaardse werelden, maar kijk nou eens hoe schrijvers Christopher Markus en Steven McFeely met regisseurs Joe en Anthony Russo een erfenis van 18 eerdere films hebben verwerkt tot een verhaal dat niet overvol zit met personages of plotlijnen, niet bezwijkt onder een overdaad aan actiescènes en niet in elkaar zakt door het gebrek aan een sterke schurk. Thanos is alles wat hij werd gehypet te zijn, geen van de helden is over- of onderbelicht en in de finale is geen makkelijke uitweg gekozen om het verhaal af te ronden. Dit is een film die heel makkelijk had kunnen mislukken - en ik hou mijn hart vast voor Avengers: Endgame, de vervolgfilm die in april verschijnt - maar die met finesse de dunne lijn heeft bewandeld en het evenwicht heeft bewaard. Het is een heerlijk spektakel met goede karaktermomenten, goede actie, echt voelbare gevolgen en in het algemeen een film die de hype volledig waar was.

3. A Quiet Place

Echte horror, echte enge horror raakt me nooit zo. Ik ben vaak iets te nuchter om echt angst te voelen bij een film over iets bovennatuurlijks. Het is te onecht. Daarom vind ik het vaak des te indrukwekkender als een horrorfilm me wél op het puntje van mijn stoel weet te krijgen en echt de spanning te laten voelen. In John Krasinski's A Quiet Place was de spanning, de emotie, het verlies en de angst echt goed te voelen. De hoofdfiguren, een gezin met drie kinderen en een vierde op komst, leven in een wereld waarin de mens moet vluchten voor buitenaardse wezens. We zien de wezens niet, want zij zijn niet relevant. Wat relevant is, is dat ze een gevaar vormen voor ons bestaan, maar dat we aan ze kunnen ontsnappen omdat ze blind zijn. Maak je echter een geluid, dan hebben ze je zo gevonden. Hieruit resulteert een verhaal waarin ieder geluid de dood kan betekenen en een zwangere vrouw dus een tijdbom in zich draagt.

4. Mary Poppins Returns

Robert Stevensons Mary Poppins is een ware tijdloze klassieker. De film speelde zich, toen deze uitkwam in 1964, al af in het verleden en mede daardoor is de film tijdloos. Maar vergeet niet Mary en Bert, Michael en Jane en natuurlijk George Banks zelf, met de muziek en de animatie en de pre-Harry Potter-magie die van Mary Poppins een tijdloze klassieker maken. De lat lag hoog voor een vervolg en het zou tot vorige week duren voordat dat vervolg uitkwam. Ik vind het lastig om deze zo kort na het kijken al in mijn top 5 van 2018 te zetten, maar ik heb er wel enorm van genoten; Rob Marshalls Mary Poppins Returns, met Emily Blunt als Mary, is gewoon precies wat je wil dat het is: vrolijk, levendig, muzikaal en - ook al kopieert het een aantal belangrijke elementen uit zijn voorganger - origineel. Een geweldige cast, Blunt voorop, neemt je mee in een wondere wereld vol gekke figuren, fantasieën en levenslessen en het is de volle speeltijd genieten. Nee, ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om Mary Poppins Returns uit mijn top 5 te laten.

5. First Man

Damien Chazelle staat inmiddels zo'n beetje garant voor een mooie bioscoopervaring. Hij maakt films over gedreven figuren die misschien wel obsessief hun levensdoel nastreven, maar daar komt wel iets bijzonders uit. In First Man zien we hoe Neil Armstrong misschien een beetje de man was die op zondag het vlees kwam snijden terwijl hij intussen bezig was om Amerika naar de maan te brengen, maar hij laat, met Ryan Gosling in de hoofdrol, ook zien hoe er onder die workaholic wel degelijk een mens met emoties zat. Maar vooral is First Man een mooie weergave van het laatste stukje van de space race - kijk voor het eerste stukje vooral eens Philip Kaufmans The Right Stuff, wat volgens mij een prima companion piece is om achter elkaar te kijken tijdens een leuk filmavondje. Boeiend, leerzaam en vooral heel mooi; First Man was er dit jaar eentje waar de big screen bioscoopformaten (Dolby Cinema, IMAX) voor uitgevonden zijn.

2018 zit er alweer bijna op. Maak je geen zorgen; ik ga Roma, Phantom Thread en vele andere heus nog wel zien. Lang leve de thuisbioscoop! Welke moet ik er zeker ook nog even bij pakken? Laat het me vooral weten!