Pinkpop 2018: een terugblik
3. Zaterdag: een dag vol verrassingen
Brak van de afterparty in Jan's Feestcafé op Camping B? Jammer dan, want op zaterdag is het vroeg opstaan om de eerste verrassing mee te pakken. En zo volgden meer optredens van hoog niveau in een aanzienlijk tempo elkaar op. Dag twee, kom er maar in!
Een klein bandje op een heel groot podium, zo valt het optreden van Walking on Cars op de Mainstage het beste te omschrijven. Het vijftal uit het plaatsje Dingle in Ierland werd in 2015 wereldberoemd door de hit 'Speeding Cars' en werd opeens een veelgevraagd act op festivals. Het is een sterke opening op het hoofdpodium, want de band heeft zijn zaakjes goed op orde. Het enige kritiekpuntje kan de band zelf nog niet zo heel veel aan doen, maar dat is het gebrek aan nummers om mee te zingen. Het gitaarspel en de zang zijn van een hoog niveau, dus het is ook leuk om te zien hoeveel mensen er (voor een festivaldag) al zo vroeg bij zijn om dit mee te maken. Leadzanger Patrick Sheehy heeft dat zelf ook dondersgoed door en kan het dan ook niet laten om de mensenmassa toch even een aantal keer toe te spreken. 'Speeding Cars' is extra lekker door het zonnetje dat zich steeds feller aan de hemel laat zien. Het lijkt opeens wel een hete zomerdag te worden in Landgraaf.
Walking on Cars - PINKPOP 2018 (Foto: Bart Heemskerk)
Wie daarna kiest om naar de tentstage te gaan, maakt een van de beste keuzes van het weekend. Marmozets zet daar namelijk een show neer waar u tegen gezegd kan worden. De sterke vocalen van zangeres Rebecca 'Becca' Macintyre en het loeiharde gitaarspel zorgen ervoor dat je weggeblazen wordt, en dat dan wel op een goede manier. De tent barst nog net niet uit zijn voegen van de hoeveelheid mensen die is af komen wandelen op deze knalrock. De nieuwe plaat Knowing What You Know is nog niet eens zo gek lang uit, maar aan het lawaai af te gaan dat het publiek tijdens en vooral ook na het optreden maakt laat vermoeden dat Pinkpop snel klaar is voor meer van deze band uit het Engelse Bingley.
Marmozets - PINKPOP 2018 (Foto: Bart Heemskerk)
Nog zo'n verrassing: Sanne Hans, a.k.a. Miss Montreal. Ze neemt zichzelf en haar gestotter niet al te serieus, maar weet daardoor juist het twijfelende publiek naar zich toe te trekken. Dit krijgt ze voor elkaar door een combinatie van good will en slimme publieksopwarming. "Doe even een vingertje in de lucht", "Ik ga nu tot 78 tellen en als ik daar ben moet je gaan springen", "Doe even mee", is een greep uit de kreten die Miss Montreal inzet om het optreden aan te kleden. En het werkt nog ook, want het is een goed feestje rondom de Mainstage. Er is dus ruimte voor een brede lach op het gezicht en een kans om weer eens flink de longen uit het lijf te schreeuwen, want tijdens het uur wordt voor veel mensen zelf eens duidelijk hoeveel muziek van Sanne Hans ze wel niet kennen, of eigenlijk meer; hoeveel hits deze vrouw al heeft gehad. Sanne, blijf vooral zoals je bent; lekker no-nonsense en met een onwijze berg zelfspot.
Miss Montreal - PINKPOP 2018 (Foto: Bart Heemskerk)
Na dit optreden bevindt zich al een aardig grote groep rondom het vak voor de Mainstage. Daar speelt namelijk een uur later een band die in no-time van de Melkweg naar het hoofdpodium op Pinkpop is toegegroeid. Ze worden wel de nieuwe Muse genoemd, maar moeten dat natuurlijk wel eerst waarmaken. Nothing But Thieves houdt van Nederland en Nederland houdt van Nothing But Thieves, dat wordt ook ditmaal weer duidelijk. Je noemt natuurlijk niet voor niets een nummer 'Amsterdam' als je helemaal niets hebt met ons kleine landje. Zanger Conor Mason is zo iemand waarbij je met een bek vol tanden staat als die mond opengaat. Een hoogtepunt in het optreden is dan ook de vrij verrassende cover van Led Zeppelin's 'Immigrant Song', waarin Mason alle uithalen stuk voor stuk weet te halen. Het lijkt fysiek onmogelijk, maar hij weet het voor elkaar te krijgen. Hij lijkt er zelf ook een beetje van ondersteboven. De mensen zijn weer ondersteboven van het vocale en muzikale geweld dat Nothing But Thieves weet te brengen. Er wordt veel materiaal gespeeld van Broken Machine, dat aan het einde van 2017 uitkwam. Het bezorgde de band, die we vorig jaar nog spraken na een eveneens succesvol optreden op Lowlands, een monsterstatus in Nederland en nummers als 'Amsterdam' en 'Sorry' werden op alle radiostations grijsgedraaid. Tijdens het optreden weten ze hun status als indrukwekkende liveband opnieuw te bevestigen. Stiekem hadden ze ook wel op het tijdslot voor Foo Fighters gepast. Daar staat echter een heel ander geluid geprogrammeerd.
The Script is een band die eigenlijk niet meer weg te denken is van het affiche van Pinkpop. Om de zoveel jaar komen de mannen uit Ierland graag even een kijkje nemen in Landgraaf, ditmaal na een wereldtour die zo zijn tegenslagen kende. Ook op Pinkpop weet The Script niet het vuur wat ze eerder lieten zien op het hoofdpodium te brengen. Het blijft allemaal erg braaf en statisch. Het enige verrassende aan dit optreden is het moment waarop leadzanger Danny O'Donoghue gelanceerd wordt op een opblaasdonut, zo het publiek in. Crowdsurfen verboden? Daar heeft hij even lak aan. Het bezorgt de tienermeisjes die zich al de hele dag ophouden rondom de Mainstage even de vlinders in de buik, want ze hebben een kans gehad om een voorbeeld aan te kunnen raken. Het optreden is dan ook uiteindelijk vooral op die groep meiden gericht, want voor de mensen die The Script niet heel erg bijzonder vinden verandert er waarschijnlijk niet veel aan die mening aan de hand van deze show. Ach, het zal de fans allemaal een zorg zijn. Zij hebben weer even kunnen genieten van nummers als 'The Man Who Can't Be Moved', 'Superheroes' en 'Hall of Fame'. Stuk voor stuk puike popnummers, maar live zo voorspelbaar als wat.
The Script - PINKPOP 2018 (Foto: Bart Heemskerk)
De veelzijdigheid van Pinkpop wordt nog maar eens duidelijk in de clash voor de headliner. Vorig jaar stond zijn broer nog in Landgraaf, maar nu is het de beurt aan Noel Gallagher en zijn High Flying Birds om het noordpodium eens op stelten te zetten. De voetjes kunnen ook goed van de vloer bij Alan Walker, waabij 'Faded' nog lang in het hoofd blijft doorspoken. Het is echter ook tijd om even terug te gaan naar 2015. Dave Grohl en een podium in Göteborg waren toen geen beste vriendjes en het zorgde ervoor dat het optreden werd geannuleerd. Het is nu tijd voor de herkansing en dat is te zien aan de enorme massa die al ver voor het optreden zich klaar staat te maken. Het is toch wel lang wachten geweest.
Het publiek is vandaag even 2,5 uur lang een "motherfucker" en Dave Grohl kan het allemaal maken. Foo Fighters begint gelijk sterk met 'Run' dat van het laatste album komt. Het zorgt ervoor dat de machine gelijk op volle toeren kan geen draaien en ook geen moment meer stopt. Grohl is een rasentertainer en dat uit hij in de manier waarop hij zijn verhaaltjes vertelt. Het grote deel is trouwens complete onzin. Zo speelde Ramones op de eerste editie van Pinkpop op het hoofdpodium volgens Grohl en komen Foo Fighters hier al jaar en dag. Het maakt het publiek allemaal geen moer uit, want de clichés die soms worden ingezet gaan erin als zoete koek. Dat mag ook wel bij een knaller die ze hier neerzetten. 'The Pretender' als vierde in de set? Geen probleem voor de rockers. De hoofdrol is er overigens niet alleen voor Grohl vanavond. Na dik een uur spelen wordt er een fan met de naam Mike het podium opgetrokken. Gewapend met zijn shirt van Faith No More en een oranje broek mag hij plaatsnemen vlakbij Grohl. Hij zou graag een hard liedje willen horen. Daar komt helemaal niets van in. "Mike, ga zitten. Ik ga een liefdesliedje voor je spelen", terwijl Mike onder druk van Dave een slok van de toegeworpen champagne neemt. Het is een tafereel dat het optreden beheerst en een kwestie is van het haten of er van houden. Mike lijkt het allemaal vrij weinig uit te maken dat Grohl hem voor schut zet, want hij staat te genieten van alle aandacht.
Foo Fighters - PINKPOP 2018 (Foto: Bart Heemskerk)
Er is ook uiteraard een rol weggelegd voor drummer Taylor Hawkins. Bij fans van Foo Fighters is bekend dat Hawkins een aardige noot kan zingen, en dat er altijd even een wisseling van de wacht plaatsvindt tijdens een optreden. Grohl speelt met de band een indrukwekkende cover van Queen's 'Under Pressure'. Verbazingwekkend is vooral het gemak waarmee de heren het allemaal lijken te doen. De 2,5 uur wordt ruim volgemaakt en er kan dan ook gesteld worden dat de rockers het fiasco uit 2015 goed hebben gemaakt. Zelf lijken ze het overigens alweer enigszins vergeten, er wordt namelijk met geen woord over gerept vanavond. Nogmaals, Dave Grohl kan het allemaal maken.
