FOK! Game of the Year 2017 - Nummer 9
Dat Yoko Taro ons graag een mindfuck bezorgt tijdens het spelen van zijn games mag geen verrassing meer zijn, maar ook dit jaar slaagde hij erin met NieR: Automata ons versteld te laten staan met een game vol bizarre plotwendingen, epische gevechten en een verhaal dat je meerdere keren moet doorspelen om echt te kunnen waarderen.
Het is mede door dat briljante (zo niet idiote) brein van Taro dat NieR: Automata geen dertig-in-een-dozijn action-RPG wordt met de combat als eindpunt en de rest er maar aangeplakt. Nee, de combat vormt slechts een pilaar die een fantastische game ondersteunt, met daarnaast ook nog een behoorlijk prachtig (alsmede melancholisch) verhaal over emoties en zelfbewuste AI, en ook nog een epische soundtrack die de game ondersteunt.
Dat gezegd hebbende, de combat is nog steeds het paradepaardje van NieR: Automata en de enorme hoeveelheid combo's en wapens die je tot je beschikking hebt tijdens gevechten is eindeloos, en de snelheid en behendigheid van 2B voelen prettig aan. Maar ook hier komt de filosofie van Taro goed door: je kunt je beperken tot ordinair button mashen, maar net zoals met het verhaal dat je meerdere keren door moet spelen: waarom zou je jezelf beperken? Ook hier nodigt de game je uit om wat verder te kijken, om te zien wat er achter het gordijn zit.
NieR: Automata kan het beste worden omschreven als een game die weet wat de beperkingen kunnen zijn, maar daar een dikke middelvinger naar opsteekt en een eigen plan trekt. Het verhaal heeft 26 eindes en wordt beter en beter nadat de eerste eindcredits al lang van het scherm zijn verdwenen, en het is te merken dat de game geen boodschap heeft aan dingen zoals "genre" wanneer de switch wordt gemaakt van action-RPG naar bullet hell shooter wanneer 2B en 9S in hun mech's stappen en zo het gevecht met de machines aangaan.
Naast de filosofische vraagstukken die voorbijkomen tijdens NieR: Automata, is de belangrijkste vraag wellicht wat de grenzen zijn in de games die we zo graag spelen. En als er één ding is dat Automata ons duidelijk wil maken, is dat wij zelf bepalen hoever wij willen gaan, en dat afwijken van de uitgestippelde route soms prachtige resultaten kan opleveren.
