FOK! op het Noordelijk Film Festival (dag 2)

Nadat we gisteren waren begonnen aan de 37e editie van het Noordelijk Film Festival met de imponerende animatiefilm Psiconautas, Los Niños Olvidados stonden er vandaag een aantal veelbelovende speelfilms en documentaires op het programma. Wat een festival als het NFF vooral zo aantrekkelijk maakt voor een filmliefhebber is de mogelijkheid om uit een zeer breed aanbod te kunnen kiezen. Nu zou je bij zo'n festival heel veilig voor films van gevestigde cineasten kunnen gaan, maar een beetje cinefiel gaat uiteraard voor de vaak (nog) minder bekende films die je normaliter niet zo snel op het witte doek te zien krijgt. Zo begon de donderdag voor uw verslaggever met een zeer aangename rolprent van Nederlandse bodem.

Een Echte Vermeer (2016)
Regisseur Rudolf van den Berg (De Avonden, Tirza) neemt ons in de film Een Echte Vermeer mee in een verhaal dat zich laat bekijken als een spannend jongensboek. In het deels waargebeurde verhaal draait het om de beroemde kunstschilder en kunstvervalser Han van Meegeren die bij het grote publiek vooral bekend werd omdat hij tijdens de Tweede Wereldoorlog niet van echt te onderscheiden schilderijen van Vermeer zou hebben verkocht aan de Nazi-topman Hermann Göring en vervolgens werd aangeklaagd wegens landverraad.

Han van Meegeren (Jeroen Spitzenberger) is een kunstschilder die zich duidelijk liet inspireren door het werk van Nederlandse grootmeesters als Van Gogh en Vermeer. De getalenteerde artiest weet echter maar niet door te nreken en tilt daar zwaar aan. Als hij op zekere dag de oogstrelende Jólanka Lakatos (Lize Feryn) tegenkomt lijkt hij een nieuwe inspiratiebron te hebben gevonden. Jólanka blijkt echter de vrouw te zijn van de toonaangevende kunstcriticus Abraham Bredius (Porgy Franssen), die het geflirt van Van Meegeren met zijn vrouw afstraft door zijn werk openlijk af te branden. Van Meegeren zint op wraak en besluit een vervalsing te maken van een schilderij van Vermeer om zo de kunstcriticus een hak te kunnen zetten. Een actie met gevolgen die niemand had kunnen voorzien.

Een Echte Vermeer

Wat Een Echte Vermeer van cineast Rudolf van den Berg een bijzondere kijkervaring maakt is het prachtige camerawerk van Goert Giltay, die eerder al imponerend werk afleverde met onder meer Jan Rap en zijn Maat (1989), De Vliegende Hollander (1995) en meer recent de spannende jeugdfilm Finn. In combinatie met de fraaie filmmuziek van componist André Dziezuk weten de sober gekleurde beelden een zeer authentieke sfeer neer te zetten. In tegenstelling tot het gros van de eendimensionale rolprenten van Nederlandse bodem is Een Echte Vermeer een pareltje met ongekende diepgang geworden.

The Beatles: Eight Days A Week - The Touring Years (2016)
Als er één film was waarom ik het Noordelijk Film Festival absoluut niet wilde missen dan was het wel de documentaire The Beatles: Eight Days A Week - The Touring Years van Ron Howard. Hoe vaak krijg je tenslotte nog de kans om The Beatles weer eens op het witte doek te zien? In de dik twee uur durende film neemt de filmmaker ons mee naar de concertjaren waarin vier jongens uit Liverpool zouden uitgroeien tot één van de meest inspirerende popgroepen uit de twintigste eeuw.

Nu zou je wellicht denken dat zo'n 46 jaar na het uiteengaan van The Beatles alle filmbeelden van de groep toch wel bekend zouden zijn bij de fans van The Beatles. Toch weet cineast Ron Howard ons te verrassen met zijn indrukwekkende collage van prachtig opgepoetste concertbeelden, interviews met The Beatles, obscure foto's en de nodige quotes van zowel de bandleden van de groep als van mensen die in de jaren zestig het fenomeen van dichtbij mochten meemaken. Vooral het fragment waarin John Lennon zich aan een duidelijke niets wetende journalist voorstelt als Eric en vervolgens door de onbenul met die naam wordt aangesproken is er eentje om in te lijsten.

Wat The Beatles: Eight Days A Week - The Touring Years ook duidelijk laat zien is de gekte die losbarstte toen The Beatles doorbraken in de rest van de wereld, die er uiteindelijk voor zouden zorgen dat The Beatles geen concerten meer wilden geven. The Beatles was de eerste band die ging optreden in grote stadions omdat het simpelweg niet meer verantwoord was om in kleinere zalen op te treden. Aangezien de geluidsapparatuur in de tijd nog niet was gemaakt op zulke locaties, de zwaarste versterkers waren in die tijd slechts 100 watt, was het bezoeken van zo'n concert een vrij kansloze bedoeling aangezien de muzikanten zichzelf niet eens konden horen spelen door de orkaan van gillende bakvissen in het publiek.

Wat wel een beetje jammer is aan The Beatles: Eight Days A Week - The Touring Years is het feit dat de regisseur zich in deze film focust op de concerten van The Beatles en zo een aantal leuke tv-optredens uit de jaren 1967 tot 1969 (zoals het door miljoenen bekeken tv-programma Our World) overslaat. Nadat de film heeft afgesloten met beelden van het beroemde dakconcert in 1969 wacht de bezoeker van het Noordelijk Film Festival nog een zeer aangename verrassing. Op het festival was namelijk de Amerikaanse bioscoopversie van de film te zien waarbij als bonus de gerestaureerde beelden van het concert in het Shea Stadium in New York zijn toegevoegd om de kijker zo het gevoel te geven van het bezoeken van een concert van The Beatles.

Oasis: Supersonic (2016)
Halverwege de jaren negentig werd de muziekwereld wakker geschud door de komst van een bescheiden bandje uit Manchester dat zichzelf 'groter dan God' noemde, wat uiteraard weer een vette knipoog was naar de uitspraak van John Lennon over Jezus. Een beetje muziekgek weet dan al dat we het hebben over de band Oasis waarvan vorige maand de documentaire Oasis: Supersonic al in de betere filmhuizen te zien was. Een film die zijn titel absoluut eer aandoet als we kijken naar de opkomst en populariteit van de Britpop band die zo'n zeven jaar geleden ophield te bestaan.

De band rondom de broertjes Noel en Liam Gallagher brak in 1994 door met hun indrukwekkende en succesvolle debuutalbum Definitely Maybe waarmee de aftrap werd gegeven voor een melomaan avontuur van de bovenste plank. In de door Mat Whitecross geregisseerde film staat het vizier vooral gericht op de eerste vijf jaar uit het bestaan van de roemruchtige band. Zo begint het verhaal in de oefenruimte van de band om zo'n dik twee uur later te eindigen bij het legendarische optreden van Oasis op het Knebworth Festival voor een publiek van zo'n kwart miljoen mensen.

Bij Oasis draaide het echter niet alleen om de mzuiek maar wisten de muzikanten ook veel aandacht te genereren door zo ongeveer met iedereen in de muziekwereld ruzie te maken. Dat ging zelfs zo ver dat de ruziënde Noel en Liam Gallagher elkaars bloed wel konden drinken en dat is toch vrij lastig als je samen in een band zit. Gelukkig zijn er ook luchtige momenten in de documentaire opgenomen, zoals het beruchte eerste optreden van Oasis in het Amsterdamse Paradiso dat nooit plaats zou vinden. Mat Whitecross maakt er een mooi verhaal van dat zich laat bekijken als een lange hip gemonteerde videoclip, met leuke animaties en grote krantenkoppen, die uiteraard vooral kijkvoer is voor fans van de band. Een heerlijke afsluiter van een zeer geslaagde filmdag.