FOK!toen: The Rolling Stones - Sticky Fingers
Vandaag gaan we in FOK!toen 45 jaar terug in de tijd. Het was namelijk op 23 april 1971 dat het epische album Sticky Fingers van The Rolling Stones in de platenwinkels verscheen. Een mooi moment om eens terug te kijken naar de totstandkoming van deze klassieker, die door veel fans van The Rolling Stones nog steeds als één van hun beste albums wordt gezien.
De voorgaande tijd
Sticky Fingers was het eerste album van de groep nadat ze begin 1970 afscheid hadden genomen van hun platenmaatschappij Decca. Ook had de band hun oude manager Allen Klein ontslagen. Deze had zich echter op sluwe wijze de rechten op alle platenopnamen van de groep tot en met 1969 toegeëigend, wat de groep pas merkte na zijn vertrek. Het waren sowieso rumoerige tijden voor de band. Zo was gitarist Brian Jones een klein jaar eerder dood aangetroffen in zijn zwembad en was er bij een concert van The Rolling Stones op het Altamont Speedway Free Festival ook nog eens op gewelddadige wijze een dode gevallen in het publiek. Ook waren de jaren zeventig een tijd van veel (onveilige) seks en drugs en allerlei daarbij behorende toestanden.
In 1969 hadden The Rolling Stones met het album Let It Bleed hun laatste langspeelplaat op Decca Records uitgebracht. Contractueel moest de band nog één single leveren, maar nadat de mannen het nummer 'Cocksucker Blues' hadden opgenomen wisten ze eigenlijk al dat Decca zich daar niet aan durfde te wagen, zo aan het einde van de nog preutse jaren zestig. Het liedje zou overigens vele jaren later wel op vinyl worden uitgebracht door de Friese poppunkband Kobus Gaat Naar Appelscha.
Van de sessies van Let It Bleed hadden de muzikanten het liedje 'Sister Morphine' overgehouden. Het nummer was opgenomen in de Muscle Shoals Sound Studio in Alabama. Gedurende de zomer en herfst van 1970 gingen The Rolling Stones met hun Rolling Stones' mobile studio unit naar het landgoed Stargroves van Mick Jagger, om aldaar een aantal weken lang nieuw werk op de gevoelige band vast te leggen. Naast de liedjes die uiteindelijk op Sticky Fingers terecht zouden komen werden er ook al een aantal vroege versies van liedjes opgenomen die later op Exile on Main St. zouden worden uitgebracht.
De beroemde tong
Sticky Fingers was het eerste album van The Rolling Stones waarop we het beroemde tong en lippenlogo van de band tegenkomen. Het Rolling Stones Records-logo was ontworpen door John Pasche, die zich liet inspireren door een idee van Mick Jagger, die een variant wilde maken van de uitgestoken tong van de hindoe godin Kali. Door de jaren zou het zeer herkenbare logo minstens even bekend worden als de groep die deze in gebruik heeft. De hoes van de plaat, waarop we duidelijk een man een strakke spijkerbroek zien dragen, werd ontworpen door Andy Warhol en John Pasche. De afbeelding werd daarna op de gevoelige plaat vastgelegd door de Amerikaanse fotograaf Billy Name, die eerder naam wist te maken met zijn uitstekende werk voor Velvet Underground. De eerste persing van de elpee was uitgevoerd met een werkende ritssluiting.
De Spaanse persing van Sticky Fingers
In verband met censuur in het preutse Spanje werd de plaat daar met een afwijkende hoes uitgebracht. Op de Spaanse persing van Sticky Fingers zien we namelijk een blik met afgeknipte vingers, een ontwerp van John Pasche en Phil Jude. Ook was het liedje 'Sister Morphine' vervangen door een live-uitvoering van Chuck Berry's 'Let It Rock'. In 1992 werd Sticky Fingers ook uitgebracht in Rusland. Voor de Russische persing werd een foto gemaakt van een spijkerbroek dragende dame, wiens broek omhoog gehouden wordt door een kenmerkende Russische legerriem met het beroemde hamer en sikkellogo in een ster op de gesp.
Sticky Fingers
Vraag een Rolling Stones-fan om zijn favoriete album van zijn lievelingsband en de kans is vrij groot dat Sticky Fingers wordt genoemd. Het album belichaamde alles wat The Rolling Stones op dat moment waren; een groep muzikanten met een groot hart voor rock-'n-roll, countryrock en rhythm-and-blues. Naast grote hits als 'Brown Sugar', 'Wild Horses' en 'Dead Flowers' kende de plaat ook instant klassiekers als het als een jamsessie klinkende 'Can't You Hear Me Knocking' (met die fijne saxofoonsolo van Bobby Keys), de rauwe blues-roots van 'You Gotta Move' en 'I Got The Blues', het furieuze 'Bitch' en het geestverruimende 'Sister Morphine'.
Ook kende de plaat een zeer indrukwekkende lijst aan gastmuzikanten. Zo zijn er bijdragen te horen op de plaat van onder meer Ry Cooder, Nicky Hopkins, Jack Nitzsche, Billy Preston en Ian Stewart. Sticky Fingers markeerde het begin van een woeste maar eveneens uiterst creatieve periode in het bestaan van de band, waarin we een aantal van hun beste albums gepresenteerd kregen. Een periode die zo'n 7 jaar later werd afgesloten met Some Girls, waarna The Rolling Stones steeds meer een soort van greatest hitsband werden.
Uit de Victoria Advocate van 16 mei 1971
De ontvangst
Na de meesterlijke albums Beggars Banquet (1968) en Let It Bleed (1969) waren de verwachtingen hooggespannen voor de opvolger. Met Sticky Fingers werden al deze verwachtingen meer dan waar gemaakt. The Rolling Stones zaten duidelijk op een creatieve piek in hun bestaan en de plaat sloeg dan ook in als een bom. In het Verenigd Koninkrijk stond de plaat vanaf begin mei bovenaan de albumcharts en zou daar nog wekenlang blijven staan.
In West-Duitsland stond het album op nummer 1 in de albumlijst en was daarmee één van de twee niet-Duitstalige albums die deze prestatie wist te leveren. Ook in de Verenigde Staten deed Sticky Fingers het erg goed. Zo kwam het album binnen een week na verschijnen al op de koppositie binnen in de Billboard Hot 100 en bleef daar nog een viertal weken staan. Ook in Nederland, Australië, Canada, Noorwegen, Spanje en Zweden zou Sticky Fingers op nummer 1 komen te staan van de albumhitlijsten.
De plaat
Kant 1:
01 Brown Sugar
02 Sway
03 Wild Horses
04 Can't You Hear Me Knocking
05 You Gotta Move
Kant 2:
01 Bitch
02 I Got the Blues
03 Sister Morphine
04 Dead Flowers
05 Moonlight Mile
