Wat gaan wij in 2013 zien?

Weet jij al wat je gaat zien in de bioscoop dit jaar? Is de voorpret al begonnen? Bij ons wel! We kunnen niet wachten tot het jaar om is en we weer een reeks geweldige films hebben gezien!

Redacteur Steeg kijkt het meest uit naar The Counselor in 2013

The Counselor: Michael Fassbender
The Counselor

Dit jaar geef ik Ridley Scott een tweede kans na het tegenvallende Prometheus. Maar laat ik eerst relativeren. Ik weet dat het Ridley Scott geen zak uitmaakt wat ik ervan denk. Overigens was ik bij de Alien prequel met name diep teleurgesteld in het scenario. Prometheus is een prachtige film, maar het onsamenhangende, puzzelachtige verhaal nivelleert dit direct terug naar de grote hoop van de middelmaat. Het is alsof je op een feestje naar een goede vriend luistert die een raadsel vertelt. Weliswaar vertelt hij in het begin op een boeiende, meeslepende manier maar dan halverwege begint hij zichzelf tegen te spreken en uiteindelijk zelfs te stotteren en te kwijlen terwijl het geheel almaar onlogischer en onbegrijpelijker wordt. Als kers op de taart blijkt er op het einde geen kloppende oplossing te zijn. Vertwijfeld blijf je alleen achter, denkend aan die goede oude tijd toen zijn vraagstukken steevast de beste van de avond waren. Hoe kon oude rot Ridley Scott zich toch zo vergissen in zijn scenarist? Het lijkt dus dat mijn 'oude vriend' zich realiseerde hoe het kwijl van zijn kin afdroop en na wat kalmerende medicijnen en een zakdoek in de vorm van Cormac McCarthy dit jaar zijn naam gaat zuiveren als een van de groten in Hollywood.

Cormac McCarthy is een Amerikaans schrijver die inmiddels wereldwijd bekend is geworden door zijn boek The Road. Lang voor dit dystopische epos was McCarthy al gearriveerd met prachtige boeken als No Country For Old Men (meesterlijk omgedoopt tot keihard misdaaddrama door de broers Joel en Ethan Coen) en Blood Meridian. Het is dit boek dat mij voor altijd overtuigde van het meesterschap van de schrijver. In deze western (die nog altijd niet verfilmd is) volgen we de avonturen van 'the kid' in het wilde westen. En als deze omschrijving je wat koddig aandoet, staat je een flinke verrassing te wachten. Blood Meridian is een van de meest gewelddadige stukken literatuur die ooit is uitgebracht. De werelden die Cormac schept zijn koud en hard. Er is plaats voor slechts enkele menselijke emoties. Waarvan haat, verdriet en egoïsme de meest prominente zijn. Deze man maakt geen concessies, zijn wereldbeeld is die van de berekenende, gevoelloze, nihilistische mens die, niet geremd door enig moreel besef, grijpt wat hij grijpen kan. De boeken van McCarthy doen je echter ook nadenken. Er loopt altijd wel een wonderlijk karakter in rond die in klassieke literaire stijl de personificatie is van een idee of concept. Zoals Javier Bardem als de psychopathische moordenaar Chigurh in de verfilming van No Country for Old Men of het karakter The Judge in Blood Meridian.

En nu zal dus The Counselor dit jaar verschijnen. Over een advocaat die probeert wat extra centen te verdienen in de drugshandel van de georganiseerde misdaad zonder vuile handen te krijgen. Het staat in ieder geval buiten kijf dat de handen van de advocaat aan het einde van de film bijzonder vies zullen zijn. De stijl van scenarist McCarthy past mijns inziens perfect bij de karakters in een drama over de georganiseerde misdaad. Gewetenloze mensen die grijpen wat ze grijpen kunnen in de moderne maatschappij. Makkelijk te veroordelen maar eeuwig interessant. Tel daarbij het vakmanschap van Scott als regisseur met een adembenemende visuele flair ( Blade Runner, Alien) en ook als regisseur van briljante acteerprestaties (De hele cast van Alien, Russell Crowe in Gladiator en Michael Fassbender in Prometheus) en de casting van Javier Bardem, Michael Fassbender en oja, Brad Pitt op en ik zie dit wel mijn film van 2013 worden.

Redacteur DragonFodder kijkt uit naar science fiction in het algemeen en Star Trek Into Darkness in het bijzonder.

Star Trek Into Darkness: Benedict Cumberbatch en Chris Pine
Star Trek Into Darkness

In 2013 maakt het sciencefiction-genre zijn comeback. Na een dominantie van super(strip)helden van alle soorten en maten het afgelopen decennium, is er weer ruimte voor de meer traditionele uiting van het genre. Enkele films gingen deze trend al voor de afgelopen jaren, met films als Moon en District 9. Maar ook Prometheus, wat je ook van de film mag vinden, keerde terug naar het eindeloze vacuüm van 'outer space'. In deze niche valt een hoop te verwachten in 2013.

Zo is daar After Earth, die voor de comeback van regisseur M. Night Shamaylan moet zorgen. De regisseur heeft de afgelopen jaren de beloftes van zijn eerste films niet in kunnen lossen, met The Happening en The Last Airbender als dieptepunten. Op basis van de trailer ben ik toch weer hoopvol dat de regisseur zijn vonk terugvindt. Ook Oblivion, met Tom Cruise als intergalactische klusjesman, is een terugkeer naar 'high-concept'-sciencefiction. Tel daarbij nog Elysium met Matt Damon en van District 9-regisseur Neil Blomkamp, Gravity van Alfonso Cuaron en Pacific Rim van Guillermo del Toro, en er valt genoeg te beleven op sciencefictiongebied in 2013.

Maar het meest kijk ik uit naar Star Trek Into Darkness. Regisseur J.J. Abrams kreeg zowel lof als kritiek te verwerken met zijn reboot van Star Trek in 2009. De een vond het een prima verjongingskuur voor de franchise die in de loop van de jaren nogal wat stof had verzameld, de ander hekelde de film omdat deze niet 'Star Trek genoeg' zou zijn. Het was dan ook geen gemakkelijke taak om een harde reset te geven aan een universum waarover zoveel geschreven en gefilmd is. Maar vriend en vijand moet het erover eens zijn dat Abrams het voor elkaar heeft gekregen Star Trek weer op de kaart te zetten, dus dat de sequel zou komen was maar een kwestie van tijd.

De eerste film had de onmogelijke taak het universum opnieuw te introduceren, maar deel twee kan voortbouwen op het werk wat al gedaan is. In theorie moet dit opleveren dat Abrams zich meer kan concentreren op het verhaal zonder dat hij alles opnieuw hoeft uit te leggen. Verwacht dus van Star Trek Into Darkness een degelijker plot, met een antagonist die er ook daadwerkelijk toe doet. Uit de trailer (en de titel zelf) valt in ieder geval op te maken dat Kirk en trawanten het behoorlijk voor hun kiezen gaan krijgen.

De cast liet in de vorige film al zien en goede invulling te kunnen geven aan de iconische personages en een prima chemie met elkaar te hebben, dus dat ze allemaal terugkeren in hun rollen is goed nieuws. De aanwezigheid van klasse-acteur Benedict Cumberbatch (weergaloos in Sherlock) belooft de kers op de taart te worden. Al met al heb ik hoge verwachtingen van Star Trek Into Darkness. J.J. Abrams heeft nog nooit echt teleurgesteld en ik heb geen enkele reden om aan te nemen dat hij het nu ineens zou verkloten. Make it so, J.J.!

Redacteur CoJackso kan niet wachten op het nieuwste werk van Steve McQueen.

Twelve Years A Slave
Twelve Years A Slave

Twelve Years a Slave is de derde film van de Britse regisseur, en kunstenaar, Steve McQueen. Eerder maakte hij een verpletterende indruk met het gevangenisdrama Hunger uit 2009 en Shame uit 2011, waarin Michael Fassbender als seksverslaafde zich letterlijk en figuurlijk bloot geeft. Kenmerkend aan de films van McQueen zijn de lange stilistische shots en het tonen van een zeer confronterende vorm van realisme. Met Twelve Years a Slave wordt geen stijlomslag verwacht, ook omdat zijn vaste cameraman, Sean Bobbitt, wederom zijn kunsten zal vertonen.

Het plot van Twelve Years a Slave klinkt behoorlijk uitdagend en een stuk grootser dan de intieme karakterstudies die centraal stonden in zowel Hunger als Shame. De hoofdrol in dit slavendrama is weggelegd voor Chiwetel Ejiofor, een ervaren acteur die eerder schitterende rollen had in Dirty Pretty Things en Children of Men. De indrukwekkende cast bestaat verder uit onder meer Brad Pitt, Benedict Cumberbatch, Michael Fassbender, Paul Dano en Paul Giamatti. Hopelijk doet McQueen geen concessies en toont hij de werkelijke gruwelijkheden en hopeloosheid die kenmerkend was voor een Amerikaanse slaaf in de 19e eeuw.

Naast Twelve Years a Slave, zijn er nog een tweetal dramafilms waarvan ik heel veel verwacht. Een niet verrassende keuze is Only God Forgives, waarin acteur Ryan Gosling en Nicolas Winding Refn herenigd worden. Eerder waren zij verantwoordelijk voor Drive, een keiharde film uit 2011 die uitgroeide tot een groot succes. Only God Forgives is voor een klein budget gefilmd in Zuidoost Azië. Voorafgaand aan de opnames bereidde hoofdrolspeler Gosling zich voor met intensieve Muay Thai trainingssessies. Op basis van de stijlvolle trailer en poster kan er een bikkelharde film verwacht worden, waarbij fysiek geweld hoogstwaarschijnlijk zeer expliciet in beeld zal worden gebracht.

Een laatste film waar ik aandacht aan wil besteden is Foxcatcher van regisseur Bennett Miller. Hij maakte eerder veel indruk met Capote en bevestigde vervolgens zijn status als grote belofte met het geslaagde Moneyball. Nu is er dus Foxcatcher, een film waarin de hoofdrol is weggelegd voor Steve Carell als John du Pont. Hoewel komiek Carell niet direct de meest voor de hand liggende naam is om een paranoïde schizofreen te spelen, ben ik ervan overtuigd dat dit goed uit zal pakken. Miller bewees eerder het beste uit zijn acteurs te kunnen halen en met dit waargebeurde verhaal, waar ik niet teveel van zal verklappen, gaat dit hopelijk niet anders zijn.