Interview LL12: Alberta Cross
Een Lowlands-festival zonder interviews, dat kan natuurlijk niet. Dit jaar heeft FOK! zes interviews, waarvan je er nu eentje gaat lezen. Wij spraken afgelopen weekend met Alberta Cross.
Op de steiger tegenover de Robin Hood-achtbaan van Walibi zit zanger Petter Ericson Stakee te staren naar de houten constructie. Hij is zichtbaar van dit moment aan het genieten. "Het is echt geweldig weer. We zitten trouwens in een bungelow hier tegenover. Wat een verdomd toffe achtbaan is dat daar zeg."
Alberta Cross is een tweemansformatie met Petter Ericson Stakee als zanger en gitarist en Terry Wolfers op de basgitaar. Om weer in Nederland te zijn voelt als een warm bad op een al benauwde dag Lowlands. "Het is altijd een erg goede tijd hier in Nederland. De vorige keer dat we hier waren speelden we in Rotterdam, Nijmegen en Amsterdam, ik hou er van. Het publiek is ook lekker vrij en opgetogen, dat doet me goed." Mocht dat niet het geval zijn dan heeft Petter er alsnog alle positieve hoop in dat het de goede kant op gaat met een optreden. "Wij spelen prettige rock. Mocht iemand een slecht humeur hebben, dan proberen wij hem er bovenop te krijgen. De demonen eruit spelen, om het zo maar te zeggen."
Het album Songs of Patience is in juli van dit jaar verschenen. De band heeft sinds het vorige album Broken Side Of Time (de gelimiteerde EP The Rolling Thunder niet meegerekend) ruim 3,5 jaar aan de huidige plaat gewerkt. Wat heeft Petter in die tijd gedaan? "Gegolfd. Haha, nee, we hebben ruim twee jaar met het vorige album getourd en daarna zijn we begonnen aan het schrijven. Maar we kregen tijdens de productie te maken met de welbekende muur." 'De Muur', ookwel 'writers block', is een bekend begrip. Onder andere muzikanten, schrijvers en filmmakers lopen allemaal tegen deze creatieve barrière aan. "De gestoordheid maakt van Songs of Patience een goed album. In Groot-Brittannië schreef ik het eerste werk, maar daar begon ik door te draaien. Ik ben verhuisd naar Los Angeles om te schrijven, maar daar liep ik tegen de bekende muur op. Doorgegaan naar New York, waar ik ook gek werd. Pas in het afmixen begonnen de tracks ergens naar te klinken, ik denk dat de gestoordheid een goed album heeft opgeleverd."
Was het ook een goed album? De fans en pers vonden van wel. "De shows die wij spelen worden goed bezocht. Het nieuwste album hebben wij halverwege de Amerikaanse tour pas vrijgegeven, veel mensen die na de release naar de show kwamen konden de teksten al goed meezingen. Het voelde echt goed om te horen dat het album zo is opgepakt en er goed op wordt gereageerd." Toch blijft het altijd spannend om met nieuw materiaal op de proppen te komen. Als een track of album niet aanslaat dan moet er nog aardig wat aan gedaan worden. "In steden zoals Los Angeles weet ik inmiddels dat de zalen waar wij spelen zijn uitverkocht, maar in de kleinere dorpen zoals St. Louis moet je het nog maar afwachten. Het voelt altijd vreemd om naar een nieuwe plaats te gaan om te spelen, het is namelijk volledig buiten mijn controle of en hoeveel mensen er komen."
Tijdens Lowlands staan er veel verschillende artiesten. Petter twijfelt niet lang met welke artiesten hij wilt samenwerken. "The Shins, The Black Keys en Wilco, die zeker. Feist lijkt me leuk om mee rond te hangen. De band Refused, haha ja. Dat zijn mijn jeugdhelden. Het lijkt me heel erg leuk om ze weer eens te zien, maar niet om mee te spelen." De grootste naam die de zanger noemt heeft ook meteen een leuk achtergrondverhaal. "De Foo Fighters, geweldig. Ik heb ooit met ze getourd, die drummer is verdomd leuk. Hij drinkt shotjes tequila alsof er geen morgen is. Na zeven shots lig ik al volledig onder de tafel, maar ik heb het gevoel dat hij dan pas net begint."
