7: Moeilijkste games

In de serie De zeven... kiezen zeven FOK!games-redacteuren de game die volgens hen het best bij het onderwerp van deze week past. Met de release van Dark Souls aan het einde van deze week, die net als zijn voorganger er om bekend staat dat het een zeer lastige game is, zijn de zeven redacteuren op zoek gegaan naar andere zeer uitdagende games. OrganicLifeform, Notorious_Roy, Nebo, Kn0x, KoosyNL, SuperFruitig en Koei maakten hun keuzes en lichten deze hieronder toe.

Game: Battletoads
Platform: NES, SEGA Genesis, Commedore Amiga, Sega Game Gear, Game Boy, en Amiga CD32
Verschenen in: 1991
Redacteur: OrganicLifeform

Normaal gesproken heb ik weinig moeite met lastige games. Ik houd wel van een uitdaging en met een beetje geduld kom je vaak een heel eind. De originele versie van Devil May Cry 3, die door veel gamers gezien wordt als één van de moeilijkste moderne games, heb ik bijvoorbeeld op alle moeilijkheidsgraden uitgespeeld. Als ik tegenwoordig een game na een paar keer spelen nooit meer aanraak, dan komt dat meer door de frustratiefactor dan doordat de game echt moeilijk is. Dat was vroeger wel anders.

Toen had ik een Sega Genesis, of Mega Drive, zoals het apparaat hier heette. Het kwam toen regelmatig voor dat ik een game niet uit kon spelen. Die laatste baas versloeg je gewoon nooit. Er was echter maar één game waarbij ik niet verder kwam dan het derde (!) level en dat was Battletoads.

Na, als strijdpad, vliegende draken, robots, ratten en reuzekraaien verslagen te hebben, was er een level waarin je rustig op een voertuig wat obstakels moest ontwijken. "Dat doe ik wel even," dacht een jongere versie van mezelf, maar dat bleek niet het geval. Keer op keer knalde ik weer tegen een muur of botste ik tegen een paal. Omdat je maar een beperkt aantal continues kreeg en Battletoads ook al niet aan passwords deed, moest ik na een aantal pogingen eerst weer door level 1 en 2, om het allemaal nog eens te proberen. Na een stuk of tien keer mislukking te hebben ervaren, gaf ik het dan maar op. Maar een aantal dagen later propte ik de game toch weer in mijn console.

En toen kwam de magische dag: ik ging keihard op m'n speeder-bike en passeerde de eindstreep. Ik kon het niet geloven. Ik was zo blij, eindelijk was het me gelukt. Met een grijns op het gezicht begon ik aan level 4, level 5 en level 6. En toen...Game Over. Met een heftig "Laat maar!" heb ik de cartridge uit mijn Sega geplukt, vastbesloten de game nooit meer aan te raken. Maar nu ik er zo over schrijf...

Game: Viewtiful Joe
Platform: Gamecube, PlayStation 2
Verschenen in: 2003
Redacteur: Notorious_Roy

Viewtiful Joe is een actie platformer waarbij je naast het standaard ren- en springwerk ook badguys in elkaar moet trappen. De game kent een geweldige cell-shaded uiterlijk en wordt gepresenteerd als filmset waarin je zelf de hoofdrol speelt.

Kenmerkend voor de gameplay zijn de opties om tijd te vertragen of tijd te versnellen. Met deze speciale kunstjes kun je vijanden makkelijker verslaan. Door middel van van het vertragen van de tijd kun je bijvoorbeeld een helikopter uit de lucht laten vallen en deze dan door midden schoppen.

Viewtiful Joe is opgebouwd uit verschillende werelden met elk een eigen eindbaas. Al deze werelden en eindbazen zijn vrij pittig, maar goed te doen als je de besturing en opzet een beetje doorhebt. Hierna is er echter een level waarin je alle vier de vijanden opnieuw moet verslaan. Iets dat al iets lastiger is vanwege het feit dat het telt als één 'wereld' met één healthbar. Desalniettemin ken je de vijanden en kun je ze gewoon in de pan hakken.

Hierna komt echter het punt waarbij ik menig GameCube-controller tegen de muur heb gegooid. De vijfde eindbaas is Fire Leo. Deze dude rent als een malloot heen en weer en kent een harde spin-attack. Om deze af te remmen moet je jouw slow motion-krachten gebruiken. Hierna zou je 'm aan kunnen gaan vallen, ware het niet dat hij in brand staat! Je moet dus ook nog eens er voor zorgen dat je zelf vlammend heet wordt. Dit doe je weer door de tijd te versnellen en obstakels kapot te slaan. Op het moment dat je zelf in brand staat kun je Fire Leo aanpakken. Uiteraard is jouw vuur maar tijdelijk en kun je weer opnieuw beginnen.

De combinatie van het gebruik van al je krachten en het feit dat Fire Leo nooit stil staat zorgen er voor dat je van heel goede huize moet komen om hem te verslaan. Mij is het nooit gelukt... Viewtiful Joe is een fantastische game, maar het einde heb ik nooit gezien dankzij Fire Leo. Ik word nu, zes jaar later, nog steeds wel eens badend in het zweet wakker door deze eikel.

Game: Super Meat Boy
Platform: Windows, Xbox Live Arcade
Verschenen in: 2010
Redacteur: Nebo

Men neme de moeder van de moeder van de moeder der moeilijke games en dan ben je slechts vijf generaties verwijderd van het familielid dat Super Meat Boy heet. Zelden is er een game geweest die zoveel plezier, haat en tegelijkertijd voldoening op wist te wekken als deze. Het doel van deze tweedimensionale platformer? Het redden van je lieve vriendin die ontvoerd is door, jawel, Dr. Fetus.

De platformlevels worden gekenmerkt door een gigantische lading aan cirkelzagen, bijna onmogelijk overbrugbare ravijnen en projectielen die van alle kanten op je af kwamen. Tel hierbij de acrobatische toeren bij op en je hebt een milde beschrijving van de game. De eerste levels zijn gemakkelijk, de latere levels halen het bloed onder je nagels vandaan, zeker als je voor de beste tijd gaat en alle collectibles wilt verzamelen.

Mijn Xbox-controller was niet blij met mij toen ik besloot de Dark World-versies van alle levels te spelen. Dit zijn de oorspronkelijke levels, gedoopt in een emmer vol hellevuur en al het gal dat de duivel uit kan braken. Ik sta nog altijd volledig achter de tien die ik de game heb gegeven, maar de dag dat ik Super Meat Boy honderd procent uitspeel, is de dag dat Roy zijn Mario-fetisj laat voor wat het is.

Game: Super Mario World
Platform: NES
Verschenen in: 1990
Redacteur: Kn0x

Super Mario World lijkt in eerste instantie geen game met een hoge moeilijkheidsgraad en er zijn wellicht tig games die beter in dit lijstje hadden gepast. Echter, als je 9 jaar oud bent dan is deze game pittig. Zeer pittig. Vooral het gebied tussen de Donut Plains en de Butter Bridge waren voor mij onmogelijk. Mijn twee jaar jongere broertje kon ook geen hulp bieden helaas. Gelukkig was daar de vader des huizes die het wel even zou opknappen voor ons. Maar helaas kon hij ons ook niet verder brengen. Acht maanden lang kwam ik niet voorbij één bepaald kasteel (het kasteel in de Vanilla Dome) totdat ik met veel geluk en wijsheid op een zomerse zaterdag alsnog het level gehaald had. Mijn broertje en ik waren door het dolle heen. Mijn vader keek minder happy. Tot op de dag van vandaag voelt hij zich in zijn eer aangetast omdat een negenjarig jongetje kon doen wat hij niet kon.

Toen mijn broertje en ik vele maanden later eindelijk de game hadden uitgespeeld, dachten we dat we klaar waren met de game. Toen kwamen we erachter dat er nog een hele reeks aan geheime levels te vinden zijn. In die tijd waren er nog geen walkthroughs dus moesten we onze informatie via vrienden en familie krijgen. Het heeft ons nog een jaar geduurd voordat we uiteindelijk alles hadden gehaald. Geen enkele trophy of achievement heeft zoveel plezier gebracht als het moment dat mijn broertje en ik het laatste level gehaald hadden.

Game: Ninja Gaiden
Platform: Xbox
Verschenen in: 2004
Redacteur: KoosyNL

Tijdens mijn stage kwam ik voor het eerst in aanraking met de Xbox. Mijn huisgenoot had zijn gekraakte exemplaar meegenomen en daarop stonden honderden games, waaronder Ninja Gaiden. Het leek me wel een leuk spel en ben begonnen. Ik wist toen nog niet wat voor moeilijke game het was maar nadat ik tientallen keren was gesloopt zakte me de moed toch wel in de schoenen. Toen ik zag dat mijn huisgenoot, die toen nog een veel betere gamer was dan ik, er ook moeite mee had kreeg ik toch een stuk meer interesse: ik moest dit kunnen!

Avonden heb ik aan de game gezeten en ik merkte dat het steeds beter ging en ik steeds verder kwam. De game was weliswaar moeilijk maar niet oneerlijk en de voldoening die je kreeg als je een moeilijk stuk wel had gehaald, was enorm! Vooral baas 5, het skelet van een dinosaurus, heeft me veel pijn en moeite gekost. Ik kan me nog herinneren dat ik 's avonds laat voor het slapen nog even ging spelen. Meer dan 30 pogingen, heel wat bier en uren later realiseerde ik me dat het wellicht beter was om het de dag daarop nog eens te proberen.

Ik heb de game later nog op de PlayStation 3 gekocht en gespeeld maar met de komst van nieuwe games bleef deze liggen. Later nog wel eens geprobeerd om hem opnieuw op te pakken maar dat bleek onmogelijk. Uiteindelijk heb ik de game nooit uitgespeeld wat ik nog steeds enorm jammer vind.

Game: I Wanna be the Guy
Platform: PC
Verschenen in: 2007
Redacteur: SuperFruitig

Moeilijke games zijn niet voor iedereen weggelegd, maar met een 100% completion in Demon's Souls, een respectabele eindscore in Super Meat Boy en een kapotgespeelde Battletoads lust ik wel pap van de games die een uitdaging leveren waarvan je je tanden op elkaar drukt en je je nagels in je controller begraaft. Of het geheel valt onder een gezonde dosis prestatiedruk of dat het meer te maken heeft met een latente sadomasochistische levenswijze is mezelf nog niet helemaal duidelijk.

Thans, tot ik het spel der spellen ontdekte: I Wanna Be The Guy. IWBTG is een platformer die alleen weggelegd is voor de meest zelfhatende gamers onder ons en dient alleen gespeeld te worden nadat het reactievermogen door professionele medici valide is gekeurd en men minimaal een kleine vijf jaar op bezoek is geweest in het klooster van de Tibetaanse Zen-boeddhisten. Mental meltdown gegarandeerd!

"Maar Fruit, even zonder gekheid. Zo erg kan een game toch niet zijn?", zie ik jullie nu denken. Enfin ik zal kort samenvatten hoe een gemiddelde speelsessie zich uiteen zet: uit een in eerste instantie tot de achtergrond behorende boom valt een appel op je hersenpan waarna je personage in letterlijk honderden rode pixels over je scherm spattert: 1 - 0 voor de game. Bij een tweede poging wijk je uit voor de appel en denk je goed na over de tweede appel die in dezelfde boom hangt. De tweede appel hangt verraderlijk laag dus besluit je er overheen te springen. Op dit moment trotseert de appel alle wetten van de natuur en vliegt omhoog: Splash! en zo staat het 2 - 0.

En zo is niets wat het lijkt in IWBTG: standaard Windows-errorschermen blijken dodelijke vallen, achtergrondobjecten blijken interactief en totale willekeur lijkt de hoofdmoot te zijn in een onvoorspelbaar en chaotisch geheel. I Wanna Be The Guy is in ieder geval een zeer frustrerende, maar vermakelijke game. Met verwijzingen naar vrijwel elke game ooit (Tetris, Mike Tyson's Boxing, Mario, Castlevania, Street Fighter, Megaman, Metroid, Zelda, etc etc etc) zie je je oude klassiekers in een fris doch onvergefelijk jasje.

Dingen zijn niet zoals ze waren en elk object wat je ziet is potentieel dodelijk, dus onthoud goed waar je de vorige keer aan dood ging en zet je schrap voor een bezoekje aan de diepste kringen van je innerlijke hel I Wanna Be The Guy is overigens gratis te downloaden en te spelen! Check: http://kayin.pyoko.org/iwbtg/ voor meer info.

Game: Sports Island Freedom
Platform: Xbox 360
Verschenen in: 2010
Redacteur: Koei

Ik hou niet van moeilijke games. Ik speel het liefst games op easy of normal. Waarom er überhaupt een hard of zelfs extreme moeilijkheidsgraad in spellen zit heb ik nooit begrepen, in zo'n modus haal ik er geen plezier meer uit. Het kiezen van een moeilijkste game is dus best lastig, want ik loop meestal met een ruime boog om dat soort games heen. Soms moet je echter een dergelijke game reviewen en kun je er niet omheen. Sports Island Freedom was een erg lastige game.

Het is niet zo dat Sports Island Freedom vol zat met slimme vijanden, zoals vaak bij moeilijke games, nee Sports Island Freedom is vooral qua besturing erg lastig. Het spel is zo lastig, dat zelfs het beginnen met een sport spelen erg lastig is. De Kinect-besturing werkt slecht, en het hele scherm is volgebouwd met knoppen. Het spel werkte zo slecht dat ik aan mezelf ging twijfelen en mijn 360 en Kinect tijdelijk naar een zus met een groter huis verhuisd heb, om te kijken of het daar beter zou werken. Daar bleek echter al snel dat het probleem toch echt bij de game lag. Sports Island Freedom is zo lastig om te spelen, dat je je afvraagt hoeveel mensen met deze game en hun Kinect terug naar de winkel zijn gegaan met de mededeling dat het apparaat kapot was. Kortom, is zelfs Demon's Souls een eitje voor je, waag je dan eens aan deze game!

WIN!
Komende vrijdag verschijnt Dark Soul's voor PlayStation 3 en Xbox 360.  Wij mogen drie exemplaren van de game weggeven. Wil jij meer lezen over de game en kans maken op een exemplaar? Ga dan snel naar het forum en doe mee!