7: co-op op zijn best

In de serie De zeven... kiezen zeven FOK!games-redacteuren de game die volgens hen het best bij het onderwerp van deze week past. Deze keer nemen we verscheidene games onder de loep die in co-op te spelen zijn. Niet alleen de game zelf maar ook de tofste co-op-momenten uit deze game worden besproken. Het levert een lijstje op met maar liefst drie shooters en slechts één game onder de jaren nul.

Game: Castle Crashers
Platform: PlayStation 3, Xbox 360
Releasedatum: 27 augustus 2008
Redacteur: KoosyNL
 

Een goede co-op is voor mij een game waarbij je niet alleen moet samen werken maar waar je ook nog eens een stukje rivaliteit hebt. Castle Crashers bevat dit allebei en is daarnaast ook nog eens een heel erg toffe en unieke game om te spelen.

In Castle Crashers kun je met vier man tegelijk op pad om vijanden af te slachten met je zwaard, pijl en boog en magische krachten. De actie is al intens, snel en uitdagend. Een goede samenwerking kan hierbij het verschil maken. Naast deze samenwerking is er ook altijd een stukje rivaliteit aanwezig. Wie verzameld het meest goud en wie mag dat geweldige wapen oppakken. Leukste moment is nog wel als je een baas hebt verslagen en je moet vechten tegen je co-op-partners om een kus van de prinses.

Ik heb de game samen met mijn broertje en neefje erg veel gespeeld. De game is zo opgebouwd dat er altijd wel weer een reden is om hem nog een keer uit te spelen met een ander karakter om nog meer te verzamelen. Een ander aspect wat de game zo geweldig maakt om samen te spelen is de humor. Of het nou schijtende herten zijn of de geweldige danspasjes van de personages, met z'n drieën hebben we regelmatig helemaal dubbel gelegen van het lachen. En het plezier is toch eigenlijk wel het belangrijkste.

Game: Mario Kart: Double Dash!!
Platform: Gamecube
Releasedatum: 14 november 2003
Redacteur: Notorious_Roy

Bij co-op games wordt vaak direct gedacht aan FPS-games waarbij je samen vijanden kunt neerknallen. Of aan RPG's waarin je samen tegen fantasiemonsters ten strijde trekt. Er zijn echter steeds meer genres die op de één of andere manier co-op krijgen. Eén genre waarbij je het niet ziet is racing, dat is een genre waar enkel competitief gespeeld wordt.

Toch is er één uitzondering en wel uit de stal van Nintendo, namelijk Mario Kart: Double Dash voor Nintendo GameCube. In Double Dash zit je met twee personen op de kart, de ene rijdt, en de ander is verantwoordelijk voor de items.

De truc van het co-op spelen in Double Dash gaat overigens dieper dan simpelweg de verdeling racen en items. De bijrijder kan namelijk items stelen bij de concurrentie als je dicht genoeg er langs rijdt. Hier is dus wat samenwerking nodig tussen rijder en bijrijder. Daarnaast is het mogelijk om een dubbele boost te krijgen bij de start van een race. Zoals bij elke Mario Kart vlieg je op volle snelheid weg als je op het juiste moment gas geeft. In Double Dash krijg je een dubbele boost als je beide tegelijk op het juiste moment op A drukt: Double Dash.

Uiteraard lukt dit niet in de eerste race al en menig huisgenoot is afgebrand voor het niet op het juiste moment gasgeven. Ook het feit dat ze allemaal de groene schilden misgooien werkt niet mee. Daar tegenover stond de pure lol van 2 vs 2 co-op grand prix waarbij je puur gefocust bent op de ander. Eerste worden was minder belangrijk dan het bestoken van het andere team met schildpadden.

Game: Rainbow Six: Vegas
Platform: Xbox 360, PC en PlayStation 3
Releasedatum: 20 november 2006
Redacteur: koei

Ik hield nooit zo van shooters. In mn eentje waren ze veel te moeilijk, en voor multiplayer was ik veel te slecht. De Rainbow Six-serie bracht daar verandering in. Eerst door met een groepje mensen van FOK! de multiplayer van Rainbow Six: Black Arrow te spelen, maar de echte ommekeer kwam met Rainbow Six: Vegas.

Rainbow Six: Vegas kon je met vier mensen co-op spelen en als je dan dood ging, kon je later gewoon weer tot leven komen als de anderen niet in de tussentijd opeens dood gingen. Samen met mijn co-op maatjes Notorious_Roy en Kepler heb ik de storymode van Rainbow Six: Vegas tot een goed einde gebracht om daarna nog talloze uren gezamelijk terrorist hunt te spelen. Alle drie waren we namelijk te slecht om online goed mee te komen, maar wel goed genoeg op elkaar ingespeeld om het van een groep terroristen te winnen.

Van easy met slechts vijftien terroristen kropen we op naar hard met soms wel zestig terroristen. Als je twee keer dood bent gegaan dan kon je met de ander meekijken en vaak maakte dat de game nog veel spannender, zeker als er nog maar drie terroristen over waren en je ondertussen al in de kluis van het casino was beland. Ook al speelde je zelf niet meer mee, de paniek als er dan plotseling een terrorist voor je neus opduikt was gewoon aanwezig maar of het paniekerige "daar rechts voor je!" "snel, pak 'm!" "hij zit achter dat muurtje! Nee, dat andere muurtje" nou echt hielp valt te betwijfelen. En ook "nog twee seconden volhouden, dan ben ik er weer" zorgde er vaak voor dat je net op dat moment dood ging.

Rainbow Six Vegas 2 had helaas maar co-op voor twee spelers, dus dat was jammer voor Kepler, die toch naar het buitenland vertrok. Het voordeel was wel dat Notorious_Roy en ik nog beter op elkaar ingespeeld raakten. Hij als trage sniper, ik als debiel met een shotgun die zo snel mogelijk overal op af rende en vaak al dood was voordat mijn co-opbuddy ook maar een vijand had gezien. Snufjes om rustig mee onder deuren door te kijken zijn overrated!

Game: Halo: Reach
Platform: Xbox 360
Releasedatum: 14 september 2010
Redacteur: OrganicLifeform

Menig Halo: Reach-speler zal het wel eens meegemaakt hebben: je match Team Slayer begint, je kijkt nog even snel naar de gamertags van de mensen met wie je speelt en dan denk je "Shit, die drie zitten in een party." Niet omdat ze bij de tegenstander horen en misschien heel goed zijn, maar omdat ze bij jou horen en jouw team halveren als ze geen zin meer hebben. En ja hoor...weer drie van die types.

Voor je het weet sta je zo tien kills achter, maar niet deze keer. Ik keek mijn laatste teamgenoot aan (spreekwoordelijk dan) en we herpakten ons. Samen trokken we door de map, shotgun en sniper rifle in de aanslag.

Van ver af kon ik ze al zien. Één kill, twee, drie, vier. Het ging lekker. Zonder dat ik het wist, liepen er echter ook een aantal om. Gefixeerd op die ene tegenstander, met mijn vinger op de trigger, wachtte ik. Te lang.

Maar toen dook mijn team-maat, die zich slim had verschuild, het slagterrein op. Het shotgun-schot trof de roodgeharnaste tegenstander en was fataal. Sprintend voegde hij nog wat kills toe aan zijn (en ons) lijstje en ik trok mijn pistool.

Het eindresultaat mocht er zijn. Met ruim dertig punten voorsprong hadden we gewonnen. Een betere partner had ik me niet kunnen wensen. Het is de beste co-op-ervaring die ik recent gehad heb en sindsdien heb ik niet meer zo veel lol gehad in een online shooter. Wat een team waren we.

Het kan natuurlijk ook zo zijn dat het rode team gewoon heel slecht was. Maargoed, dat mag de pret niet drukken. Toch...?

Game: Portal 2
Platform: Xbox 360, PlayStation 3, Windows, Mac
Releasedatum: 21 april 2011
Redacteur: D-vide

De co-op van Portal 2 is vrij uniek. Dit komt ook doordat Portal 2 zelf vrij uniek is wat betreft gameplay. Het idee bij Portal 2 is dat je twee grote gloeiende cirkels op twee verschillende punten kan neerzetten, en als je door de ene gaat je er bij de andere uit komt. Deze mechaniek vroeg in het eerste deel van de serie al best wat van het denkvermogen van de ander. Nu je echter in Portal 2 ook de mogelijkheid heb om met zijn tweeën, en dus met in totaal vier portals, te spelen is het denkwerk naar een nieuw niveau getild.

De twee robots waarmee je speelt, Atlas en P-body, zijn twee leuke karakters voor deze co-op ervaring. Ondanks dat GLaDOS je constant toespreekt over het feit dat jullie niet menselijk en vervangbaar zijn, is het aan jullie om voor de camera's te dansen en te knuffelen. De statische, houterige manier waarop dit gebeurt is natuurlijk allemaal erg schattig. Voor je het weet ben je verzot op de twee onschuldige bondgenoten.

Wat je echter wel sneller bij de co-op van Portal 2 hebt dan bij andere co-op ervaringen, is dat wanneer je sneller denkt dan je metgezel, je soms alleen maar commando's loopt te geven of je loopt te ergeren waarom de tweede speler alleen maar naar het zelfde onbelangrijke punt loopt te kijken. Desalniettemin heeft de co-op van Portal 2 voor heel wat uurtjes vertier gezorgd, en met de komst van nieuwe gratis DLC-mappen voor zowel de singleplayer als co-op zul je nog wel even zoet zijn met Portal 2.

Game: Sven Co-op
Platform: PC
Releasedatum: 19 januari 1999
Redacteur: SuperFruitig

Half-Life is een begrip dat staat als een huis. De game was industriebepalend en staat nog steeds als een van de beste single player ervaringen op mening gamer’s lijstje. De game kende een aantal geweldige mods zoals Counter-Strike, They Hunger en het onovertroffen Sven Co-op.

Sven Co-op maakte het begin 1999 mogelijk om met meerdere personen, via LAN of internet, een single player avontuur te beleven. De game zorgde, in al zijn glitch- en bugfest glorie, voor een, voor die tijd, onvergetelijke ervaring door de mogelijkheid te bieden om met meerdere personen door de single player van Half-Life te rennen. Een mogelijkheid die de game van een geweldige single player naar een volslagen idiote co-op ervaring vertaalde.

Doordat Half-Life niet gemaakt is om er met meerdere mensen door heen te rennen kwamen we vaak in situaties dat in-game events te laat triggerden waardoor spelers letterlijk van de kaart geveegd werden, dat enemies geen beslissing konden maken wie ze gingen aanvallen en daardoor op de plek vast glitchte of dat deuren te vroeg dicht gingen waardoor de halve party buitengesloten werd. Er ging geen LAN party voorbij zonder dat de tranen over onze wangen rolde van het lachen.

Naast dit buggy co-op avontuur bood de mod, mede door de komst van de Valve Hammer Editor, een gigantisch scala aan co-op-concepten. Concepten die nu heel normaal lijken (Gears’ Horde Mode, COD’s Zombies, Borderlands, etc) waren in die tijd dus al lang speelbaar! Voeg daar aan toe dat de Hammer Editor echt idiotproof was en je had binnen no time je eigen, uiterst debiele, co-op map op poten.

Een beetje inspiratie en een flinke dosis meligheid leidden zo al gauw tot nachtenlange speelsessies. Dit alles in tijden waarin de industrie de gameplay nog hoog in het vaandel had. Those were the days.

Game: Splinter Cell: Conviction
Platform: Xbox 360 en PC
Releasedatum: 15 april 2010
Redacteur: Nebo

Een donkere ruimte gevuld met acht gewapende personen. Twee donker geklede kerels met sonar-visie nemen hun posities in. Via de microfoon wordt besproken hoe de gewapende personen neergehaald gaan worden. Markeren en neerhalen, dat is de enige optie. Ik ben één van de donker geklede kerels en begin met het markeren van mijn vijanden. Na het markeren is het zover, we zijn aanbeland bij het neerhalen. De trigger wordt overgehaald en eventjes lijkt de tijd stil te staan.

Eén, twee, drie, vier personen worden neergehaald. Plots gaat het mis. Er zijn twee personen verdwenen en mijn partner wordt beschoten. Enkele seconden later ligt hij gewond op de grond en ben ik overgelaten aan vier hele boze kerels met wapens. Mijn gewonde maat komt overeind en markeert de personen die ik niet kan zien. Ik schiet de vijfde persoon neer met een headshot, gooi een flashbang en sprint richting de verblinde, zesde persoon. Botten kraken en de zesde persoon valt op de grond.

Ik zet een eindsprint in en glijd over de grond richting mijn partner. De laatste twee personen zijn in zicht en dankzij de markering die mijn partner heeft aangebracht, haal ik de zevende en achtste persoon neer, alvorens ik mijn partner op het laatste moment red van de dood. Splinter Cell: Conviction bracht mij en mijn broer meer dan eens heroische situaties als deze. Dat we drie minuten later alsnog beiden de pijp uit gaan, is te verwaarlozen.